Er is genoeg om dankbaar voor te zijn als het gaat om Happiest Season. Om te beginnen is het een zeldzame vakantiefilm die draait om een LGBTQ+ koppel terwijl ze navigeren door familie en alle stress die komt kijken bij al dat samenzijn. Kristen Stewart laat zich van haar komische kant zien. Er is ook Dan Levy in zijn eerste grote rol na Schitt’s Creek. We krijgen zelfs een gloednieuw vakantieliedje van Tegan and Sara. Maar als er één blijvende impact is die de film op je zal hebben (naast een nieuwe film om toe te voegen aan je vakantie media arsenaal), dan is het wel de introductie van een komisch hoogstandje in actrice Mary Holland.
De kans is groot dat je Holland al hebt gezien in een van haar vele gastrollen in een aantal van je favoriete shows – Parks and Recreation, Veep, The Good Place – maar in Happiest Season is ze onvergetelijk als Jane, de vreemde, maar goedbedoelende zus, die de hele film steelt van een indrukwekkende ensemblecast met Mary Steenburgen, Aubrey Plaza, Alison Brie en Mackenzie Davis. Bovendien schreef ze mee aan de film met voormalig Veep-tegenspeelster Clea Duvall. “Ik ben zo’n fan van Clea en ik zou in elke hoedanigheid met haar willen samenwerken,” zei Holland aan de telefoon voor de release van de film. “Ik zat er helemaal in en ik vond het idee geweldig. Ik vond het zo’n mooi verhaal en tijdens het schrijven werden we ook vrienden die elkaar leerden kennen, dus het was een heel speciaal proces.”
Hier vertelt Holland NYLON over de fijne kneepjes van het maken van een kerstfilm, haar mede-sterren, en meer.
Hoeveel van het verhaal had Clea al bedacht toen jullie begonnen met het schrijven van het scenario?
Het uitgangspunt van de film en de fundamentele vorm ervan had ze al uitgedacht. Toen we samenkwamen, had ze een samenvatting van één pagina geschreven: “Dit is wat er in de film gebeurt.” We ontmoetten elkaar bij de koffie en spraken erover. Het is geïnspireerd door haar ervaring, dus het is een verhaal dat echt belangrijk en persoonlijk voor haar is. Toen we het begonnen uit te werken en te brainstormen over al die andere personages en de specifieke decorstukken van de film, hadden we zoveel plezier om daar samen aan te werken en deze familie en deze andere ondersteunende personages te creëren.
Wanneer werd het duidelijk dat jij degene zou zijn om Jane te spelen?
Ik heb een zus en dat is zo’n specifieke en intense dynamiek. We dachten allebei dat het een geweldige relatie voor Harper zou zijn om uit te spelen als ze terug naar huis gaat. We wilden dat ze zussen zou hebben en we wisten dat een van hen een beetje uit de toon zou vallen bij zijn familie, alsof ze er niet bij zou horen. En zodra we dat besloten hadden, zei ik dat ik haar wilde spelen, en Clea stond me dat toe. Dus, we schreven Jane met mij al heel vroeg in gedachten.
Hoezeer verandert dat je schrijfproces, wetende dat dit dingen zijn die je zelf moet doen en uitbeelden?
Jane werd heel hecht met mij. Ik weet niet hoe opzettelijk we dat deden of dat het gewoon vanzelf ging. Deze familie is zo gesloten en heeft verwachtingen van zichzelf om te passen in wat andere mensen zouden definiëren als perfect of goed. We wilden dat één personage zich echt niets aantrok van wat mensen denken. Ik denk dat Abby een van die personages is, maar Jane heeft ook diezelfde zelfacceptatie en zelfliefde en ze is een echte vrije geest. En dus, ik heb het gevoel dat in het proces van het schrijven van haar, er veel dingen waren waar ik van hou en waar we Jane ook van lieten houden, zoals fantasie fictie en kunstwerken, en ze heeft ook die eigenschap die ik heb, zoals, “Is iedereen op zijn gemak? Hebben we allemaal plezier?” Dat is iets wat ik ook veel doe. Ik ben echt erg ingesteld op, “Heeft iedereen het naar zijn zin? Hoe voelt iedereen zich?”
Ze zorgt voor veel van de grootste lachsalvo’s van de film, maar hoe heb je voorkomen dat ze slechts een eendimensionale komische opluchting is?
Jane is een totaal andere energie dan haar familie. Ze wordt vaak aan de kant gezet door haar familie en normaal gesproken rolt dat van haar rug af. Het blijft niet hangen en ze vat het niet persoonlijk op. Ze is gewoon zo opgewonden om bij haar familie te zijn. Maar op een gegeven moment begint het een cumulatief effect te krijgen. En we wilden echt dat Jane op een bepaald punt zou ontploffen. Want je ziet haar de hele film genegeerd en aan de kant geschoven worden en niet serieus genomen worden en niet dezelfde aandacht krijgen als haar zussen.
Ik vind het zo bevredigend als je Jane eindelijk kwaad ziet worden en het was echt bevredigend om te spelen. Ik weet nog toen we die scène opnamen en de eerste take die we deden van dat moment waarop ze ontploft, ik ging er echt voor. Ik trilde en ik had zoiets van, “Wow oké, dat kwam van een heel echte plek.” Het was belangrijk om haar driedimensionaal te maken en voor al deze personages om een verhaal en een boog te hebben en om volledige reizen te hebben die ze ook gaan.
Hoe was het om deze echt indrukwekkende cast deze rollen te zien invullen die je had gecreëerd?
Ik heb het gevoel dat elke persoon in deze cast gewoon alle verwachtingen heeft overtroffen en deze personages tot leven heeft laten komen op een manier die zo verrukkelijk was. Ik vond het geweldig hoe Mary Tipper zo luchtig maakte, dat ze, ook al heeft ze een heel specifieke manier van doen en wil ze dat iedereen zich aan die regels houdt, toch een zekere helderheid in zich heeft. Ik denk dat dat de komedie van Tipper zo bijzonder maakte. Want dat ze zei: “Oké, we hebben het leuk.” En dat ze dan zo’n heldere, luchtige toon aansloeg, was echt heel grappig. Dan heeft me gewoon gevloerd met zijn optreden. Hij is voortreffelijk, dat is geen verrassing. Kristen en Mackenzie zijn zo slim en grappig, en het zijn gewoon erg grappige mensen. Het is echt geweldig dat het publiek hen in deze ruimte zal kunnen zien spelen, want dat is een grote kracht van hen. Elke persoon in deze cast liet deze personages volledig tot leven komen.
Wat was de moeilijkste scène voor u om te filmen? Ik kan me voorstellen dat het schaatsen niet bepaald makkelijk was…
Dat zou technisch gezien de moeilijkste scène zijn. We moesten allemaal op onze schaatsen blijven staan, wat op zich al een uitdaging was, en dan ook nog die grote competitieve race scène die ze zo goed deden. Maar de climax van de film, ik denk dat we allemaal het verlangen hadden om het goed te doen. Ik was constant het schema aan het checken van wanneer dat zou gebeuren en ik had zoiets van, “Oké, het is volgende week. Oké, het is over drie dagen. Oké, het is morgen.” Gewoon om er emotioneel zeker van te zijn dat we die plaats hadden bereikt en dat ik, voor mij persoonlijk gesproken, kon leveren en uitvoeren wat we ons hadden voorgesteld voor die scène. Ik denk dat ik veel druk op mezelf legde om die scène echt goed te krijgen.
Toen het erop aankwam om dit als een kerstfilm te benaderen, waren er toen filmgroepen die je wel – of niet – wilde opnemen?
We wilden dat het aanvoelde als een kerstfilm. We wilden dat het universeel relatable en herkenbaar zou zijn als dat. Vakantiefilms zijn zo belangrijk voor ons allemaal. Ze worden een deel van onze traditie. Ze zijn troostend, ze zijn iets waar we elk jaar naar uitkijken. En dus wilden we iets maken dat aan dat verlangen van het publiek zou voldoen, maar deze keer met een nieuw perspectief, deze keer rond een homoseksueel koppel als twee verliefde vrouwen. We hebben geput uit de dingen die we leuk vonden aan vakantiefilms zoals The Family Stone en Home Alone en dat soort dingen, evenals onze persoonlijke dingen die we hebben meegemaakt in vakanties met onze families om de film zeer geaard en persoonlijk en toch universeel te laten aanvoelen.