Nieuws dat je naar adem doet snakken.

Een lucht die stinkt van de rook. Bezittingen, huizen, huisdieren, verloren levens.

Tekstberichten en telefoongesprekken die de aarde van haar bekende as doen verschuiven; van waar ik zit althans. Kanker.

Alledrie dingen gebeurden vrijdag. Mijn hart zonk als een rots in het water. Zwaar door alle moeilijke dingen.

Hoe ga je ermee om als je hart zwaar is?

Omstandigheden als deze kunnen ons oefenterrein zijn; het zien van de pijn van anderen en het voelen van het gewicht van hun verliezen kan een verlangen opwekken om te reageren, om op de een of andere manier te helpen. Wat als we niet weten wat we het beste kunnen doen?

Bidden.

Ik weet dat er minstens één persoon is die dit leest, wiens reactie op die suggestie zoiets was als:” dat is niets doen. Wat moet ik dan doen?” Hoe ik dat weet? Omdat ik dat was.

Ik hoorde iemand die al langer een volgeling van Christus was dan ik, tegen een groep vrouwen zeggen dat ze moesten bidden en omdat ik nog niet zo ver was in mijn geloofsreis, vond ik dat niet zo belangrijk als naar buiten gaan en donaties inzamelen of maaltijden bereiden of wat voor fysiek ding dan ook dat het beste leek om te doen.

Begrijp me niet verkeerd: fysieke acties zijn vaak datgene waar bidden toe kan leiden. Maar doen verandert je zware hart niet.

Doen zonder bidden leidt je hart af. Doen alleen zal je hart niet opheffen.

Alleen God kan je/mijn zware hart opheffen. Met Hem praten, Hem vertellen wat je hart bezwaart, is precies de plaats om te beginnen.

Het is een moedige stap om toe te geven dat je hart zwaar is. Ik heb geprobeerd om door te gaan met mijn gewone leven zonder de zwaarte te erkennen. Ik ben chagrijnig, chagrijnig en niet leuk om bij in de buurt te zijn. Vaak als ik mezelf heb afgeleid van wat mijn hart bezwaart, zit het me nog steeds dwars, maar de realiteit is niet boven in mijn hoofd, zodat ik niet kan uitleggen waarom ik van slag ben, wat het allemaal alleen maar erger maakt.

Laten we moedig zijn, toegeven dat moeilijke dingen ons hart bezwaren en God vragen om ons te helpen. We kunnen naar Zijn Woord kijken voor passages van bemoediging. Petrus moedigt ons aan om al onze zorgen op Hem te werpen, omdat Hij voor ons zorgt. De Psalmen zeggen dat Hij de hoofdverheffer is; dat Hij een schild om mij heen is; dat Hij een sterke toren is waar ik naar toe kan vluchten.

Mijn favoriete passage?

Kom tot Mij allen die vermoeid en zwaar belast zijn en Ik zal u rust geven. Neemt Mijn juk op u en leert van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart en gij zult rust vinden voor uw zielen. Want Mijn juk is gemakkelijk en Mijn last is licht.

Volledige openheid: ik ben een huilebalk. God heeft mij bekabeld met empathie als mijn nummer één kracht. Ik voel diep, dus als ik bid, huil ik vaak om de zorgen van anderen. Maar als ik klaar ben met bidden, is mijn ziel onbelast. Ik heb die zorgen gegeven aan de Enige die werkelijk iets nuttigs kan doen. Soms nodigt Hij me uit om iets te doen, zoals een kaartje schrijven, een sms’je sturen, middelen geven. Soms geeft Hij me gewoon rust voor mijn ziel.