Ryan was 19, en zat thuis tussen twee semesters van de universiteit. Hij had een heel moeilijk jaar achter de rug waarin hij zich moest aanpassen aan school en weg van huis was, en zijn moeder en ik deden alles wat we konden om hem te steunen terwijl hij door een uitdagende groeifase ging.

Ik had net een lasersterprojector gekocht bij Think Geek, en ik wilde hem laten zien hoe cool het was om kleine groene lichtpuntjes over het plafond van onze woonkamer te spuiten, en daar gewoon te liggen en te kijken hoe ze ronddreven.

Dus deden we de lichten uit, strekten ons uit op de vloer, en deden precies dat. Het huis was stil, en het enige geluid was het zachte gezoem van de ventilator in de projector.

We stelden ons sterrenbeelden voor, en noemden ze, maar waren ook meestal stil, totdat Ryan, nog steeds omhoog kijkend naar ons denkbeeldige planetarium, zei: “Dus ik heb nagedacht over iets…”

“Oh?” Ik zei: “Wat is dat?”

“Ik heb veel nagedacht over hoe ik ben wie ik ben dankzij jou. Ik hou van science fiction en literatuur omdat jij me die leerde kennen toen ik klein was. Ik geef om mensen omdat jij me leerde empathisch te zijn. Je bent altijd meer een vader voor me geweest dan mijn vader ooit is geweest… en ik hoopte dat je het officieel zou maken en me zou adopteren.”

Een van de laserlichtpuntjes dreef over het plafond, als een vallende ster. Ik keek ernaar en probeerde te verwerken wat ik net had gehoord. Ryans vader had zijn hele jeugd geprobeerd Ryan ervan te overtuigen mij af te wijzen. Hij had hun hele leven verspild om hen een kant te doen kiezen in een strijd waar geen van mijn kinderen deel van wilde uitmaken. Soms leek het erop dat hij succes zou hebben en dat er een dag zou komen waarop de kinderen die ik niet had gemaakt, maar wel had opgevoed alsof ze van mij waren, nooit meer met me zouden praten. En nu was er een dag gekomen waarvan ik altijd heb gedroomd, maar nooit had verwacht dat hij zou komen. Is dat goed? Vroeg hij. Ik besefte niet dat ik bijna een minuut stil was geweest, terwijl ik probeerde te verwerken dat dit echt was, dat dit echt gebeurde. Ik besefte niet dat de tranen uit mijn ooghoeken stroomden, langs mijn gezicht naar beneden liepen en zich in mijn oren verzamelden.

“Ryan, ik zou vereerd zijn je te mogen adopteren,” zei ik dik.

“Is het goed als ik mijn naam ook verander?” vroeg hij.

De tranen veranderden in blijde snikken, en ik zei hem dat ik dat geweldig zou vinden.

Het duurde maanden, en veel ingewikkelder papierwerk dan je waarschijnlijk zou verwachten voor een adoptie door een volwassene, maar uiteindelijk bevonden we ons in hetzelfde gerechtsgebouw waar zijn binnenkort voorgoed uit ons leven verdwenen biologische vader ons jarenlang naar toe had gesleept. Op dezelfde plek waar ik leugens moest aanhoren over mij en mijn vrouw en onze relatie met onze jongens, stonden we voor een rechter, mijn peettante (die helemaal naar Pasadena was gekomen om erbij te zijn), zijn moeder en broer, en een paar goede vrienden, en we zwoeren dat we wettelijk vader en zoon wilden worden. Jaren later mocht ik hetzelfde doen met Nolan, die geen poëtisch moment onder denkbeeldige sterren koos om het te vragen (hij is geen schrijver, zoals Ryan) maar me vroeg tijdens de lunch op Comic-con! Beide dagen waren het soort dingen waarover ik me naar huis zou hebben gehaast om erover te schrijven toen ze nog jonge kinderen waren, maar ik heb het tot nu toe alleen voor mij en mijn familie gehouden, en niet alleen omdat ik hun privacy als volwassenen wilde respecteren.