Er zijn aanwijzingen dat Indianen Mineral King lang geleden gebruikten om te kamperen en te jagen. Tot deze indiaanse groepen behoorden de Wikchúmni Yokuts (of Wukchumni) en de Tübatulabal. De belangrijkste nederzettingen van de Yokuts bevonden zich in de brede vallei die grenst aan en zich bevindt op de huidige plaats van het Kaweahmeer. Zij stichtten zomernederzettingen op de bodem van de vallei en ook rond het gebied waar later de Atwell Mill zou komen te staan. Het voornaamste doel van deze zomernederzettingen was jagen en handel drijven met de Paiutes, die ten oosten van de Sierra Nevada woonden. Maar vóór het contact met blanke kolonisten werd de vallei taboe voor de Wikchúmni Yokuts stam, en er hadden al enige tijd geen mensen meer gewoond.
De eerste bekende ontdekkingsreiziger van Europese afkomst die Mineral King bezocht was de Ier Harry “Parole” O’Farrell, in 1862. O’Farrell en een Paiute metgezel ontdekten de vallei vanuit het zuiden, over Farewell Gap, terwijl ze als jagers in dienst waren van een ploeg die de Hockett tolweg van Visalia naar Independence aanlegde. Aangetrokken door de belofte van minerale rijkdommen, keerde O’Farrell terug om te prospecteren en een zomernederzetting te bouwen aan de East Fork van de Kaweah Rivier, die Harry’s Bend werd genoemd.
Zilver werd ontdekt in de buurt van Sawtooth Peak in de jaren 1870.
In de jaren 1870 en 1880 leidden vondsten van edelmetalen in White Chief Canyon en op Empire Mountain tot de boomtown Beulah. De eerste ontdekking van zilver in de Mineral King Valley vond plaats in 1872, onder Mineral Peak en Empire Mountain. Na de ontdekking werd in december 1873 de Mineral King Wagon and Toll Road Company opgericht om een wagenweg aan te leggen. Het eerste tracé van de Mineral King Road volgde de zuidkant van de East Fork Canyon. Tot dan toe was de toegang tot Mineral King via ruwe sporen. Een tweede ontdekking van zilver in 1878 lokte meer goudzoekers naar het Mineral King gebied en in 1879 werd een tweede Mineral King Road aangelegd, langs een andere route langs de noordzijde van de canyon. Dit creëerde de route voor een groot deel van de hedendaagse Mineral King Road.
De Mineral King Road loopt door twee bosjes mammoetbomen, de Redwood Creek Grove en de Atwell Grove. In 1890 werden de bosjes opgenomen in de grenzen van het pas opgerichte Sequoia National Park, dat het centrale gedeelte van de weg omvatte. Mineral King zelf werd uitgesloten van het nieuwe park. De Mineral King ingang was de meest gebruikte toegangspoort tot het park tot 1903.
Een Tom Fowler kocht de Empire Mine, toen de grootste mijn in het gebied, en richtte de Empire Gold and Silver Mining Company op. Het onderste deel van de weg werd in 1915 herbouwd tot het huidige tracé. Na verloop van tijd bleken de mineralen niet rendabel te zijn om uit hun erts te winnen en er vond nooit een significante mijnbouw plaats, maar de vallei behield zijn hoopvolle naam: Mineral King.
In de jaren 1920 en als onderdeel van het Sequoia National Forest werd het gebied een recreatief centrum, versterkt door de vernietiging van de meeste mijnbouwstructuren in aardverschuivingen na de aardbeving van 1906 in San Francisco. Mineral King werd gebruikt als zomerkampeerterrein. Tot 1942 werden in het gebied van Mineral King particuliere hutten gebouwd, waardoor de gemeenschappen Cabin Cove, Silver City, en Beulah groeiden. (Al deze gemeenschappen, inclusief Silver City, zouden later deel gaan uitmaken van het National Register of Historic Places’ Mineral King Road Cultural Landscape). In 1926 werd Mineral King door het Amerikaanse Congres uitgeroepen tot Sequoia Game Refuge.
Disney Ski Resort voorstel, en toevoeging aan nationaal parkEdit
Disney’s Mineral King Ski Resort was een project ontwikkeld door Walt Disney Productions in de jaren 1960. Disney was geïnteresseerd geraakt in skiën rond deze tijd, en besloot om een skiresort te bouwen in de Mineral King Valley. In die tijd geloofden veel skiërs dat dit het grootste potentiële skiresort in heel Californië zou zijn. Disney’s bod won van dat van andere ontwikkelaars, omdat het de grootste plannen had. Disney had ook een ontmoeting met de beroemde Universiteit van Denver en Olympisch ski-coach Willy Schaeffler, en samen ontwikkelden ze het dorp en de berg resort plannen.
Omgekeerd steunde de Sierra Club het ski resort voorstel tijdens de embryonale stadia van zijn ontwikkeling. De oorspronkelijke plannen werden vervolgens gewijzigd in een voorstel voor de bouw van 14 skiliften, hotels en grote parkeerterreinen. Het uiteindelijke plan voorzag in 27 skiliften en faciliteiten voor twee miljoen bezoekers per jaar. Het was op dat moment dat de Sierra Club haar verzet tegen het project aankondigde. Het ski-resort werd nooit gebouwd, vanwege de milieubezwaren van een coalitie van natuurbeschermers, geleid door de Sierra Club. Na jaren van juridische strijd tussen groepen die voor ontwikkeling waren en groepen die voor natuurbehoud waren, werd de Mineral King Valley in 1978 door een wet van het Congres bij het Sequoia National Park gevoegd. Deze wetgeving maakte een einde aan het plan om het gebied ooit te ontwikkelen tot een ski resort.