We conducted a scoping review which included 99 publications. Obecny zbiór dowodów jest reprezentowany przez niewielką liczbę badań podłużnych, które są w dużej mierze niedostatecznie wzmocnione i ogólnie mają niską jakość metodologiczną. Trzy publikacje z dwóch badań miały uczestników randomizowanych do interwencji lub nieaktywnej kontroli. Ze względu na wysokie ryzyko błędu, zaufanie do zgłoszonych efektów jest niskie. Jest bardzo prawdopodobne, że dalsze badania będą miały istotny wpływ na naszą pewność co do szacowanego efektu. Opisy interwencji ruchowych w badaniach są nieoptymalne i w żadnej publikacji nie zastosowano Consensus on Exercise Reporting Template (CERT), a tylko 1 RCT zostało wstępnie zarejestrowane. Ważność raportowanych wyników, które mogą mieć użyteczność kliniczną, nie została jeszcze ustalona na podstawie powtórzonych badań. Obecne badania, oparte w dużej mierze na zdrowych uczestnikach w wieku studenckim, mają ograniczone zastosowanie w populacjach klinicznych lub wyczynowych sportowców.

Nasze wyniki podkreślają rosnące od 2009 roku zainteresowanie badaczy efektami treningu z kettlebell. Podczas badań klinicznych nie odnotowano żadnych zdarzeń niepożądanych, nie zidentyfikowano też wyraźnego lub wymiernego ryzyka szkodliwości treningu z kettlebell. Nie jest jasne, czy brak zgłoszonych zdarzeń niepożądanych jest prawdziwym odzwierciedleniem treningu z kettlebell, czy też ograniczeniem w raportowaniu. Tylko 1 publikacja ilustruje, jak wykonywać każde z podstawowych ćwiczeń typu hardstyle. Klinicyści nieobeznani z treningiem kettlebell, którzy chcieliby przepisać go do celów terapeutycznych, powinni skonsultować się z przeszkolonymi praktykami. Anegdotyczne doniesienia o opóźnionej bolesności mięśni, siniakach i dyskomforcie spowodowanym powtarzającymi się uderzeniami w przedramię wśród nowicjuszy nie są niczym niezwykłym. Ponieważ jest to dynamiczna czynność wykonywana przy użyciu wolnego ciężaru, wskazane jest, aby początkujący otrzymali odpowiednie instrukcje w celu uniknięcia błędów w wykonaniu lub niewłaściwego obciążenia.

Kettlebells są coraz częściej wykorzystywane do wykonywania ćwiczeń typowo związanych z innymi urządzeniami, takimi jak jednoramienny rząd ugięty i przysiad sumo. W tych przypadkach, narzędzie staje się po prostu ciężarem z uchwytem, a ćwiczenie (lub potencjalnie wynik) nie jest unikalne dla sprzętu. W niektórych przypadkach może to być bardziej pożądane lub konieczne w kontekście klinicznym, jednak staje się to uogólnioną receptą na ćwiczenia i „treningiem z użyciem kettlebell”, a nie treningiem z kettlebell. Kettlebells są również wykorzystywane do rozszerzenia tradycyjnych ćwiczeń, takich jak zawieszanie kettlebells za pomocą elastycznych taśm do końca drążka olimpijskiego podczas przysiadu lub wyciskania na ławce , które nie mają żadnego podobieństwa do treningu kettlebell.

Różnice między sportem kettlebell a hardstyle można podsumować stwierdzeniem Valery’ego Fedorenko z 2013 roku, „Nie chodzi o 5 lub 10 zestawów 10, jego 1 zestaw 100; to jest zasada” . Z kolei Jay opisał trening hardstyle jako „przerywaną, wysokoenergetyczną pracę z maksymalną lub supramaksymalną intensywnością w odpowiednim stosunku pracy i odpoczynku” . Istnieją podobieństwa i różnice między sportem kettlebell a hardstyle. Dla terapeuty podstawowej opieki zdrowotnej lub specjalisty ds. siły i kondycji nie ma wskazań, że jedna technika lub styl jest lepsza, bardziej odpowiednia lub bardziej skuteczna niż inne. Zalecenie będzie najprawdopodobniej oparte na doświadczeniu lub kontakcie z kettlebells, a także na wartościach, oczekiwaniach i preferencjach danej osoby odnośnie programu ćwiczeń, w który chciałaby się zaangażować. Tylko 4 badania opublikowane w języku angielskim dotyczyły sportu z kettlebell. Dwa z nich dotyczyły ostrej analizy biomechanicznej ćwiczeń z kettlebell, jedno dotyczyło opracowania protokołu kettlebell snatch dla sportu kettlebell, który mógł być stosowany w laboratorium, a jedno było badaniem uniwersyteckim wykazującym średnie do ogromnych zmian wielkości efektu w stojącym długim skoku, sile i wydajności rzutu, chociaż z wysokim ryzykiem błędu wyniki są niewiarygodne.

The U.S. Department of Energy „Man Maker” protokół został opisany przez Tsatsouline jako „naprzemienne zestawy kettlebell swings do wygodnego zatrzymania, z kilkuset jardów łatwego joggingu dla aktywnego odzysku”. Wykonywany dwa razy w tygodniu przez arbitralnie ustalony czas 12 minut, zalecano również wykonywanie przez 2 dni w tygodniu 5-minutowych ciągłych TGUs. Program miał być kontynuowany aż do momentu, gdy będą oni w stanie wykonać 100 jednoramiennych wymachów < 5 min i 10 TGU < 10 min przy docelowej wadze. W literaturze naukowej, wyzwanie Man Maker zostało po raz pierwszy przytoczone przez Farrar jako „popularnie zalecany trening z kettlebell”, jednak protokół badania obejmował 12 minut ciągłych wymachów oburącz. Ten sam 12-minutowy ciągły format został następnie wykorzystany do pomiaru odpowiedzi ciśnienia krwi, a później porównany z treningiem obwodowym o wysokim oporze. Podczas gdy techniki hardstyle były cytowane, badania te ilustrują ewolucję literatury z dala od zasad i praktyk opisanych przez Tsatsouline’a, opartych na interpretacji praktyk szkoleniowych przez badacza.

Ze względu na różnorodność sposobów, w jakie recepta na ćwiczenia może ewentualnie zawierać ćwiczenia z kettlebell dla populacji klinicznych i sportowych, ważne jest, aby profesjonalista w dziedzinie ćwiczeń miał jasną koncepcję ostrych obciążeń nałożonych na ciało przez tę formę ćwiczeń przed jej wykorzystaniem. Wstępne zrozumienie tych ostrych obciążeń jest dostarczane przez badania oceniające ostre hormonalne, kinetyczne, kinematyczne, kardiometaboliczne i elektromiograficzne odpowiedzi na ćwiczenia z dzwonem kettla w różnych populacjach.

Elektromiografia powierzchniowa (sEMG) jest popularnym narzędziem badawczym, które rejestruje potencjał elektryczny mięśni szkieletowych, z szeroką gamą zastosowań klinicznych i biomedycznych. W ramach nauk o rehabilitacji, sygnały EMG są zbierane podczas wykonywania przez uczestników badanej aktywności, często przy zastosowaniu różnych warunków obciążenia. Powszechnie stosowana metodologia obejmuje porównanie amplitud EMG, a badacze wyciągają wnioski na podstawie neuro- i elektrofizjologicznej korelacji z siłą mięśni. Można postawić hipotezy dotyczące potencjalnych adaptacji podłużnych w charakterystyce i wydajności mięśni szkieletowych, takich jak siła i hipertrofia. Nie można jednak wyciągać wniosków na temat aktywacji mięśni, siły i mechanizmów wytwarzania siły, ani wnioskować o wynikach długoterminowych wyłącznie na podstawie amplitudy sEMG. Zastosowanie niekonwencjonalnych ćwiczeń dodatkowo komplikuje interpretację. Z wykonaniem huśtawki pod wpływem tak wielu zmiennych, jest prawdopodobne, że różnice między typami huśtawek mogą nie mieć znaczenia klinicznego, chociaż uważane są za ważne w ramach ich własnej dyscypliny.

Różnica we wzorcu ruchu między ekspertem a nowicjuszem wykonującym dwuręczny hardstyle swing jest zgodna z 1o wyprostu bioder obserwowanym na szczycie huśtawki u osób trenujących z kettlebell i z tym, co trenerzy zgłaszają w praktyce. Nabycie umiejętności wykonywania hardstyle swing wydaje się być jasne i spójne, jednak jego użyteczność w praktyce klinicznej jest niejasna. Zaobserwowana różnica między ekspertem a nowicjuszem może dotyczyć także innych ćwiczeń z kettlebell, dlatego doświadczenie uczestników badań powinno być brane pod uwagę przy ocenie wiarygodności wyników i możliwości ich uogólnienia na inne populacje. Inne czynniki, które mogą mieć wpływ na wyniki, to różnice charakterystyczne dla kettlebell, takie jak styl treningu, waga dzwonka i kadencja wymachu, a także czynniki wspólne dla innych metod treningowych, takie jak stosunek pracy do odpoczynku, zmęczenie obwodowe i centralne. Każdy z nich powinien być oceniony przy przepisywaniu ćwiczeń z kettlebell, a ich względne znaczenie ustalone dla populacji klinicznych na podstawie indywidualnych przypadków.

Nie ma wskazań, że jeden rodzaj lub styl huśtawki ma większą przydatność kliniczną niż inny. Żadne dane nie sugerują, że ktoś wykonujący huśtawkę wbrew zalecanemu wzorcowi hardstyle, jest narażony na zwiększone ryzyko szkody. Podczas wykonywania swingu hardstyle w praktyce, duży nacisk kładzie się na produkcję mocy (w płaszczyźnie poziomej) oraz na rozwój „wytrzymałości siłowej”, jednak obecnie nie istnieją żadne opublikowane dane, które określałyby ilościowo lub potwierdzałyby te twierdzenia. Potencjał wykorzystania ruchu(ów) związanych z treningiem z kettlebell do celów terapeutycznych nie został zbadany.

Choć ograniczony, dane dotyczące siły reakcji podłoża są pomocne klinicznie, szczególnie w przypadku, gdy wymagania mechaniczne swingu z kettlebell są porównywane z innymi powszechnie stosowanymi ćwiczeniami lub gdy wskazane jest pewne obiektywne, kwantyfikowalne obciążenie tkanek. Duży wzrost siły reakcji podłoża w stosunku do ciężaru ciała może być interesujący dla klinicystów, którzy muszą manipulować obciążeniem kończyn dolnych, np. w przypadku objawowej choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego. Wpływ obciążenia wynikający z treningu z kettlebell na konkretne stawy lub ogólnie na schorzenia układu mięśniowo-szkieletowego pozostaje nieznany i wymaga zbadania.

Dane dotyczące ruchu lędźwiowego, kompresji i siły ścinającej podczas swingu z kettlebell oferują istotne informacje, choć ograniczone do jednego badania. Dane te zachęcają do stwierdzenia, że przy braku patologii kręgosłupa, obciążenia mechaniczne w odcinku lędźwiowym kręgosłupa podczas dwuręcznego huśtania kettlebell o masie 16 kg są niskie i nie wskazują na zwiększone ryzyko uszkodzenia. Rzeczywiście, obciążenia ściskające były niższe niż limit działania National Institute for Occupational Safety and Health i o połowę niższe niż przy podnoszeniu 27 kg na drążku olimpijskim. Wynikowe obciążenia kręgosłupa opisano jako „dość konserwatywne” i „nie stanowiące problemu”. Nie wiadomo, jak te siły mogą się zmieniać wraz ze wzrostem ciężaru kettlebell i klinicyści powinni być ostrożni, aby nie zakładać, że pozostaną one na niskim poziomie. Modelowanie biomechaniczne wykazało istnienie wyjątkowej tylnej siły ścinającej w odcinku lędźwiowym kręgosłupa podczas wykonywania swingu z kettlebell. Nie wiadomo, czy jest to stała cecha u różnych osób, a potencjalny wpływ na patologie, takie jak spondylolisteza, uszkodzenie pars interarticularis lub osteoporoza, nie jest znany. Bardziej powszechne ćwiczenia z oporem, takie jak podnoszenie sztangi, wytwarzają przednią siłę ścinającą na poziomie L4/5, przy czym siły o znacznie większej skali odnotowano u osób uprawiających wyczynowo podnoszenie ciężarów. Do czasu uzyskania dalszych danych, klinicyści powinni zachować ostrożność, jeśli rozważają wykonywanie swingu z kettlebell z kimś, kto ma znaczną lub niestabilną patologię kręgosłupa lędźwiowego. Dodatkowo, wśród osób trenujących z kettlebell, stwierdzono, że kręgosłup lędźwiowy zgina się w około połowie pełnego zakresu (do 26o) na dole huśtawki.

Większy czas pod napięciem (impuls) może wspierać założenie zwiększenia wytrzymałości siłowej, jednak przydatność kliniczna impulsu w porównaniu z innymi formami ćwiczeń oporowych jest niejasna. Manipulacja zmiennymi treningu oporowego jest powszechnie uważana za podstawową strategię maksymalizacji adaptacji mięśniowej, a wytyczne istnieją w odniesieniu do obciążenia objętościowego w celu maksymalizacji hipertrofii mięśniowej. Nie ma jednak obecnie konsensusu co do metryki obciążenia objętościowego w treningu oporowym, a ciężar kettlebell prawdopodobnie znajduje się znacznie poniżej progu intensywności wystarczającego do stymulacji anabolizmu. Wszelkie różnice w impulsie na powtórzenie w porównaniu do przysiadu z leżenia tyłem i przysiadu z wyskokiem są mało prawdopodobne, aby miały znaczenie kliniczne w porównaniu z ciężarem kettlebell i liczbą powtórzeń wykonywanych podczas sesji treningowej. Konieczne są dalsze badania w celu lepszego zrozumienia mechanicznych wymagań treningu z kettlebell, który może obejmować kilkaset powtórzeń i wiele ćwiczeń.

Przydatność kliniczna zmniejszonego momentu obrotowego w mięśniach prostowników odcinka lędźwiowego po swingach jest niejasna . Zgodnie z danymi czasowymi i kinetycznymi, brak znaczącej różnicy w wydajności skoku przeciwnego ruchu sugeruje, że huśtawki kettlebell są mało prawdopodobne, aby zapewnić jakiekolwiek znaczące korzyści dla wydajności skoku. Zmiana progu ciśnienia bólu może być wykorzystywana w praktyce klinicznej, jednak nie ma sugestii, że zjawisko to byłoby unikalne dla kettlebell swing, lub że zmiana progu ciśnienia bólu po kettlebell swings ma klinicznie znaczący efekt. Obciążone przenoszenia również nie są unikalne dla kettlebells, więc użyteczność danych dotyczących przenoszenia dla praktyki klinicznej w odniesieniu do konkretnych zaleceń dotyczących ćwiczeń z kettlebell pozostaje ograniczona. Jednak przenoszenie kettlebell (rack, bottom-up, overhead, suitcase) zostało zaproponowane jako dobre ćwiczenie w celu zwiększenia sztywności tułowia i zmniejszenia „wycieku energii” podczas przenoszenia mocy generowanej przez biodra, do zadań sportowych i codziennych zadań życiowych obejmujących pchanie, ciągnięcie, podnoszenie, przenoszenie i wysiłek skrętny. Zasady te mają przydatność kliniczną, ale nie zostały zbadane.

Trening z kettlebell wydaje się wywoływać odpowiedź kardiometaboliczną wystarczającą do poprawy sprawności sercowo-naczyniowej pod warunkiem, że dawka (waga kettlebell, obciążenie objętościowe i stosunek pracy do odpoczynku) jest odpowiednia dla danej osoby i wystarczająca do zapewnienia obciążenia ponadfizjologicznego. Efekty są często przesadzone, a wiarygodne klinicznie znaczące efekty nie zostały jeszcze wykazane w wysokiej jakości randomizowanych badaniach kontrolowanych. Wiele z tych samych badań wykazało również, że trening z kettlebell powoduje niższe szczytowe VO2, gdy inne zmienne fizjologiczne i metaboliczne są dopasowane. Dane te są zgodne z sugestią, że trening kettlebell nie jest najskuteczniejszą formą ćwiczeń poprawiających wydolność układu sercowo-naczyniowego. Zaproponowano fizjologiczne mechanizmy odpowiedzi presyjnej (nieproporcjonalnie podwyższone HR w porównaniu do zużycia tlenu podczas treningu oporowego), jednak twierdzenia te nie zostały potwierdzone w praktyce.

Podstawowy protokół swingu kettlebell wykazał, że wytwarza podobne zapotrzebowanie kardiometaboliczne do innych form aktywności fizycznej, takich jak chodzenie i jazda na rowerze. Dla kogoś, kto jest home-bound z kardiometabolicznym warunkiem wymagającym znacznego bodźca ćwiczeń, pojedyncze ćwiczenie z kettlebell może być odpowiednią alternatywą dla chodzenia i jazdy na rowerze. Długoterminowe efekty kardiometaboliczne treningu z kettlebell pozostają niejednoznaczne. Dalsze badania z wykorzystaniem wysokiej jakości prób pomogą klinicystom lepiej zrozumieć potencjał treningu z kettlebell w zakresie poprawy sprawności sercowo-oddechowej w populacjach klinicznych.

Eksperci hardstyle wykonujący huśtawkę na wysokość klatki piersiowej, zazwyczaj mają kadencję 40 huśtawek na minutę . Kadencja huśtawki dla huśtawki amerykańskiej i „niskiej huśtawki” w treningu sportowym byłaby niższa, a kadencja w sporcie jest zazwyczaj dobrze kontrolowana przez jednostkę. Dalsze badania z wykorzystaniem huśtawki kettlebell powinny zapewnić, że kadencja odzwierciedla praktykę lub dyscyplinę, o której chce informować, lub wyjaśnić, dlaczego badane są odchylenia od normalnej praktyki.

Zachęcające dla klinicysty podstawowej opieki zdrowotnej są ulepszenia w osiowej masie mięśni szkieletowych, indeksie sarkopenii, sile chwytu i sile pleców, z dobrej jakości randomizowanego badania kontrolowanego z udziałem starszych kobiet z sarkopenią. Podczas 8-tygodniowego okresu treningowego w grupie kontrolnej doszło do znacznego zmniejszenia masy mięśniowej i siły chwytu, przy znacznym zwiększeniu powierzchni tłuszczu trzewnego. Dane te muszą być wiarygodnie powtórzone z opisem badania przy użyciu Consensus on Exercise Reporting Template w celu ułatwienia replikacji i informowania o praktyce klinicznej. W związku ze starzeniem się społeczeństwa i rosnącym naciskiem na identyfikację skutecznych strategii utrzymania sprawności mięśniowo-szkieletowej, niezależności, pewności siebie i jakości życia w podstawowej opiece zdrowotnej, kettlebells mogą być idealną receptą dla starszych dorosłych. Trening oporowy jest uważany za najlepszy środek zaradczy w zapobieganiu sarkopenii, nie ma osób niereagujących na trening w populacji osób starszych, a kettlebells zostały zalecone ze względu na łatwość nauczania, efektywność kosztową i bycie mniej onieśmielającym w użyciu niż inne urządzenia oporowe.

W badaniach i praktyce klinicznej, siła uchwytu dłoni jest jednym z elementów algorytmu używanego do postawienia klinicznej diagnozy sarkopenii, a poprawa siły uchwytu z treningu kettlebell zostały zgłoszone . Jest to zachęcające, ponieważ słaba siła uchwytu dłoni jest stałym predyktorem upadków i złamań u obu płci wśród starszych dorosłych, a także niezależnym predyktorem śmiertelności z wszystkich przyczyn i chorób układu krążenia w populacjach żyjących w społeczności. Siła mięśni kończyn dolnych jest również niezależnie związana z podwyższonym ryzykiem śmiertelności z wszystkich przyczyn, niezależnie od masy mięśniowej, zespołu metabolicznego, czasu spędzanego w pozycji siedzącej lub aktywności fizycznej w czasie wolnym. Znaczący wzrost siły kończyn dolnych, dynamicznej równowagi na jednej nodze oraz skrócenie czasu reakcji posturalnej w wyniku treningu z kettlebell stanowią interesującą konstelację efektów. Jeśli każdy z tych efektów jest możliwy do osiągnięcia przez osoby starsze, trening z kettlebell może potencjalnie zmniejszyć ryzyko upadków, poprawić funkcjonowanie fizyczne i zwiększyć niezależność. Dalsze badania w tym zakresie wydają się uzasadnione.

Podobne dane z pragmatycznego treningu wśród starszych dorosłych z chorobą Parkinsona są równie zachęcające, zwłaszcza po niedawnym przeglądzie systematycznym treningu oporowego w chorobie Parkinsona, w którym stwierdzono, że trudno jest ustalić korelację z poprawą parametrów fizycznych i jakości życia. Dane jakościowe nie zostały przedstawione, a zatem potencjalna możliwość szerszego zastosowania treningu kettlebell w praktyce klinicznej w tych starszych populacjach pozostaje nieznana.

Potencjał treningu kettlebell w zakresie poprawy wskaźników sprawności fizycznej spotkał się do tej pory z największym zainteresowaniem badaczy. Niewiele jest jednak dowodów wskazujących na to, że trening z kettlebell może przynieść sportowcom wyraźną poprawę wyników sportowych, a twierdzenia przeciwne pozostają w sferze domysłów. Ograniczone dane porównujące efekty treningu kettlebell z podnoszeniem ciężarów wykazały jedynie niewielką, statystycznie istotną różnicę w sile przysiadu, jednak dane te są niewiarygodne ze względu na duży błąd ekspozycji na korzyść grupy trenującej podnoszenie ciężarów (80% 1RM vs 16 kg kettlebell i trening 2/3 środków). To, że trening podnoszenia ciężarów z odchyleniem ekspozycji nie przewyższał znacząco treningu z kettlebell, jak można było się spodziewać, być może uzasadnia dalsze badania.

Zmiany w sile półprzysiadu i wysokości skoku pionowego zostały zgłoszone w innym badaniu, chociaż wielkość efektu była niewielka dla wytrenowanej populacji. W trzecim kompleksowym programie treningowym kettlebell, zaufanie do tego, że zgłoszona poprawa w wyciskaniu na ławce 1RM i wyciskaniu sztangi czystej i szarpanej jest reprezentatywna dla prawdziwego efektu treningowego jest niskie, ze względu na bardzo duże zróżnicowanie wieku uczestników, historii treningu i wyjściowej wydolności fizycznej. Dodanie odwrotnej lonży z jednorącz w czwartym mikrocyklu (80-85% RPE) oraz TGU w piątym mikrocyklu (85-95%) są ćwiczeniami technicznie złożonymi. Pytania o zewnętrzną ważność mogły być rozwiązane, jeśli zgłoszono by CERT. Łącznie, dane te dostarczają ograniczonego wsparcia dla stosowania kettlebells w celu poprawy sprawności fizycznej związanej ze zdrowiem. Potrzebne są wysokiej jakości randomizowane badania kontrolowane, aby zwiększyć pewność co do prawdziwych efektów.

Numerous musculoskeletal conditions influence the functional capacity of the upper limb and shoulder girdle. Kliniczny wpływ poprawy czasu zwisu na ugiętych ramionach w wyniku treningu z kettlebell jest niejasny, a dane te należy wykorzystywać z ostrożnością ze względu na ryzyko błędu badania. Podobnie, poprawa wytrzymałości tułowia, dynamicznej równowagi pojedynczej nogi, siły wyciskania nogami i siły chwytu wśród młodych, zdrowych osób powinna być powtórzona w celu ustalenia wiarygodności tych efektów. Godnym uwagi elementem tego badania była ocena wiarygodności testu cMVO2 Jay’a, która wyniosła R = .94. Dla osób ćwiczących z kettlebell może to być bardzo pomocne, jednak test ten ma prawdopodobnie niewielką wartość w praktyce klinicznej. Istotnym praktycznym ograniczeniem testu jest konieczność posiadania przez uczestnika wysokiego stopnia biegłości w wykonywaniu snatch, co czyni go odpowiednim tylko dla dobrze wyszkolonych osób ćwiczących z kettlebell.

Duża względna redukcja zgłaszanego przez siebie natężenia bólu mięśniowo-szkieletowego po treningu z kettlebell była szeroko cytowana, chociaż wielkość efektu była tylko niewielka, a zmiana wewnątrz grupy nie osiągnęła minimalnej klinicznie istotnej różnicy 2 punktów w numerycznej skali oceny bólu. Ponadto, aby wziąć udział w badaniu, uczestnicy nie musieli odczuwać bólu. Twierdzenia o zmniejszeniu bólu mięśniowo-szkieletowego w praktyce klinicznej nie są obecnie dobrze wspierane.

Kettlebell swings zostały zaproponowane w celu zmniejszenia profilu ryzyka urazu ACL z powodu częściowo wysokiego pobudzenia przyśrodkowych hamstrings . Wymachy z kettlebell mogą mieć swoje miejsce w treningu i rehabilitacji danej osoby, jednak w chwili obecnej nie ma wystarczających dowodów, które uzasadniałyby włączenie ich do wytycznych praktyki klinicznej. Konieczne są dalsze badania przed i po urazie kettlebell, zanim klinicyści zalecą stosowanie kettlebell swings jako podstawowego środka zarządzania ryzykiem urazu i powrotu do sportu. Unikalne dla hardstyle’owego treningu kettlebell, TGU jest szeroko praktykowane i zalecane z licznymi deklarowanymi korzyściami, a obecnie pojawiają się kliniczne studia przypadków. Jako ćwiczenie polegające na przenoszeniu obciążenia na podłogę, które można skalować, TGU ma wiele potencjalnych zastosowań w praktyce klinicznej, od geriatrii po sportowców, ale do tej pory było prawie całkowicie pomijane w badaniach naukowych. Niedawna analiza opisowa pobudzenia mięśni obręczy barkowej dostarcza pewnego wglądu w jej potencjalne zastosowanie w kontekście rehabilitacji, szczególnie dla kończyny górnej i obręczy barkowej, ale jej zastosowanie pozostaje niepotwierdzone i niepoparte brakiem badań klinicznych.

W każdym zgłoszonym przypadku urazu kettlebell podczas treningu, błąd obciążenia mógł być pierwotną przyczyną, więc klinicyści powinni mieć niewiele powodów do obaw przy ich stosowaniu. Na przykład w przypadku zawodniczki uprawiającej sporty z kettlebell, która doznała złamania kości promieniowej, stwierdzono, że „ostatnio zwiększyła częstotliwość i intensywność treningów z kettlebell”, a objawy pojawiły się po wykonaniu jednoramiennego przysiadu z dzwonem o wadze 24 kg. Potencjał kettlebells w zakresie poprawy siły i wydolności sercowo-oddechowej lub zmniejszenia bólu mięśniowo-szkieletowego nie jest dobrze poparty istniejącymi dowodami. Kettlebells mogą być wykorzystywane klinicznie do rozwiązywania patologicznych stanów bólowych z wykorzystaniem mechanizmów hamującego uczenia się i naruszenia oczekiwań, jednak nie może to być unikalne dla kettlebell. Jeśli celem klinicznym jest maksymalizacja hipoalgezji wywołanej ćwiczeniami, obecne dowody nie wskazują, że kettlebells byłyby najskuteczniejsze

Znaczące małe do umiarkowanych efekty zostały zaobserwowane w szeregu parametrów fizjologicznych w aktywnych, zdrowych populacjach w wieku studenckim, które mogą stanowić możliwości przepisywania ćwiczeń terapeutycznych w ramach podstawowej opieki zdrowotnej. Jednak stosując kryteria GRADE do obecnego zbioru dowodów, zaufanie do zgłoszonych efektów pozostaje niskie, a siła zalecenia słabo przemawia za poprawą funkcji fizycznych lub sprawności. Jest to prawdopodobnie spowodowane tym, że w warunkach eksperymentalnych uczestnicy otrzymywali zbyt małe dawki. W ramach podstawowej opieki zdrowotnej potencjalne korzyści z treningu kettlebell pozostają niesprawdzone.

Wytyczne kliniczne nie są oparte na badaniach w populacjach poddawanych rehabilitacji, a recepty na jakąkolwiek formę rehabilitacji mięśniowo-szkieletowej są obecnie nieobecne. Jedna trzecia z 15 cytatów to publikacje dotyczące fitnessu, a 2 to opinie kliniczne autorów, którzy być może nie odbyli żadnego formalnego treningu z kettlebell. Przeciwwskazania/środki ostrożności odnoszą się tylko do „ćwiczeń oporowych u osób z chorobami układu krążenia i bez nich”. Zalecenia dotyczące badania fizykalnego nie są związane z wstępnymi zdolnościami fizycznymi lub kompetencjami ruchowymi, które mogą być wymagane w celu wykonania ćwiczenia z kettlebell, a zalecenia podsumowujące leczenie z branży fitness mogą być nieodpowiednie dla osób doświadczających bólu, z ograniczeniami funkcjonalnymi wynikającymi z choroby lub niepełnosprawności.

W uzupełnieniu do przeglądu klinicznego , do tej pory opublikowano 5 dalszych przeglądów o różnym oddechu i użyteczności. Pierwszy przegląd z 2014 roku omawia wpływ treningu kettlebell na środki siły i mocy, środki sercowo-naczyniowe i biomechanikę . Następnie w 2015 roku dokonano systematycznego przeglądu wpływu treningu z kettlebell na siłę, moc i wytrzymałość, który obejmował 5 badań. Krótki przegląd w 2016 roku miał szerszy zakres, który obejmował 14 publikacji podsumowujących skuteczność treningu kettlebell w zwiększaniu siły mięśniowej, mocy, wytrzymałości mięśniowej i wydolności aerobowej . Mini przegląd narracyjny z 2017 roku miał na celu przegląd implikacji treningu kettlebell dla programowania ćwiczeń i wreszcie, przegląd z 2018 roku porównał trening kettlebell jako metodę treningu oporowego na hipertrofię, siłę i moc, do szeregu innych metod treningu oporowego .

W ciągu ostatnich 10 lat wzrosło zainteresowanie i akademicka eksploracja efektów treningu kettlebell, jednak obecne ciało dowodów jest kwestionowane przez ograniczoną wewnętrzną i zewnętrzną ważność, wysokie ryzyko stronniczości ze względu na brak zaślepienia i niedostatecznie umocowane małe rozmiary prób. Dodatkowo, mniej niż optymalny projekt badania, błędy w raportowaniu i wnioskowanie na podstawie typowo homogenicznej populacji zdrowych uczestników, nieobeznanych z treningiem kettlebell, mają ograniczone zastosowanie do schorzeń powszechnie występujących w podstawowej opiece zdrowotnej. Istniejący materiał dowodowy dostarcza niewielu wskazówek do zalecania ćwiczeń z kettlebell w praktyce klinicznej. Nasz przegląd podkreśla jedynie, że obecnie istnieją niewystarczające dane, aby zdecydowanie poprzeć twierdzenia o poprawie wydajności lub wskaźników sprawności fizycznej związanej ze zdrowiem w wyniku treningu z kettlebell, a nie dowody na brak efektów.

Wskazówki dla przyszłych badań nad kettlebell

Dla klinicystów i terapeutów w podstawowej opiece zdrowotnej istnieje wiele luk w literaturze naukowej dotyczącej integracji kettlebells w praktyce. Potrzebny jest wspólny język i jasne standardy dla klinicystów i badaczy, których należy przestrzegać w nauczaniu, wykonywaniu i dozowaniu ćwiczeń, a także w mierzeniu i raportowaniu efektów. Potrzebne są zaktualizowane wytyczne praktyki klinicznej, które lepiej odzwierciedlają populacje i warunki zdrowotne zarządzane w podstawowej opiece zdrowotnej. Poniżej przedstawiamy nasze sugestie dla przyszłych badaczy w obszarach, które mogą mieć zastosowanie kliniczne.

Ból patologiczny

Przyszłe badania mogłyby zbadać przydatność stosowania kettlebells w celu pomocy ludziom, którzy mają ból, prawdopodobnie najczęstszą prezentację w podstawowej opiece mięśniowo-szkieletowej. W połączeniu z innymi metodami, ruch i obciążenie (mechanoterapia) są często wykorzystywane do modulowania nienocyceptywnych patologicznych stanów bólowych. Wszechstronność kettlebell, jako narzędzia, które może odtwarzać ADL, takie jak podnoszenie i przenoszenie, czyni go użytecznym narzędziem w warunkach klinicznych i może być bardziej efektywną opcją w ramach planu aktywnej rehabilitacji niż obecne opcje. Inne powszechne schorzenia układu mięśniowo-szkieletowego, w przypadku których trening z kettlebell może być odpowiedni, to niestabilność barku, bóle barku związane z mankietem rotatorów, tendinopatia pośladka i łokcia oraz niespecyficzny ból dolnego odcinka kręgosłupa.

Rehabilitacja pooperacyjna

Cechą charakterystyczną rehabilitacji pooperacyjnej w opiece klinicznej jest stopniowe obciążanie tkanek i przywracanie ruchu i funkcji. Przyszłe badania mogłyby zbadać przydatność stosowania kettlebells w szerokim zakresie stanów pooperacyjnych w porównaniu z istniejącymi protokołami i konwencjonalnym sprzętem.

Zapalenie kości kolana

Siła reakcji podłoża podczas wymachu kettlebell sugeruje, że ćwiczenie to może być skutecznym środkiem poprawy funkcji i zmniejszenia bólu związanego z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego. Czynnością, która powszechnie pogarsza stan stawów kolanowych jest wchodzenie i schodzenie po schodach, jednak pionowa siła reakcji podłoża osiąga jedynie 1,4-1,6x ciężar ciała podczas schodzenia. Wydaje się, że swing z kettlebell może potencjalnie znacznie przekroczyć normalną siłę nacisku na podłoże podczas schodzenia po schodach i może stanowić wystarczający bodziec do pozytywnej adaptacji. Przyszłe badania mogłyby zbadać przydatność programu kettlebell swing w celu pozytywnego wpływu na objawy i opóźnienia potrzeby operacji. Mając to samo uzasadnienie kliniczne, przyszłe badania mogłyby zbadać użyteczność podobnego protokołu w celu przywrócenia funkcji po artroplastyce kolana.

Wymagania mechaniczne i obciążenie treningowe

Klinicyści muszą lepiej zrozumieć potencjalny wpływ, jaki różnice w płci, wieku i historii treningu mogą mieć na wymagania mechaniczne treningu z użyciem kettlebells i jak te czynniki mogą wpływać na zalecenia terapeutyczne dotyczące kettlebells i obciążeń treningowych. Konieczne są dalsze badania, wykraczające poza dogodne próby zdrowych studentów uczelni wyższych, a także wytyczne praktyki klinicznej, dostarczające danych dotyczących odpowiednich obciążeń treningowych wewnętrznych i zewnętrznych, w różnych populacjach i stanach zdrowia. Twierdzenia dotyczące treningu hardstyle odnoszące się do rozwoju „wytrzymałości siłowej” oraz komponentów poziomych i pionowych muszą zostać przetestowane, a ważność i wiarygodność tych środków ustalona.

Pragmatyczny trening z kettlebell

Potrzebne jest więcej badań, które wykorzystują pragmatyczne podejście do treningu z kettlebells. Podczas gdy pojedyncze ćwiczenia, takie jak huśtawka, mogą mieć przydatność kliniczną i badawczą, pomocne byłoby pragmatyczne podejście, które w większym stopniu obejmowałoby inne ćwiczenia. Lekarze podstawowej opieki zdrowotnej odnieśliby korzyści z lepszego zrozumienia treningu z kettlebell w kontekście praktyki klinicznej, a nie stosowania pojedynczych ćwiczeń. Ponieważ lekarze podstawowej opieki zdrowotnej są zachęcani do promowania aktywności fizycznej w ogóle, a w szczególności treningu oporowego, konieczne jest zrozumienie jego skuteczności na poziomie populacji w porównaniu z innymi opcjami ćwiczeń w społeczności.

Zdrowa sprawność fizyczna związana ze zdrowiem

Na koniec, promotorzy treningu kettlebell w stylu hardstyle sugerują, że może on poprawić wskaźniki sprawności fizycznej związanej ze zdrowiem. Przyszłe badania są wymagane do potwierdzenia tych twierdzeń i ustalenia powiązanych bodźców treningowych i wielkości efektów.

Ograniczenia

Istnieją pewne ograniczenia naszych metod przeglądu zakresu. Po pierwsze, przeglądy zakresu mają nieodłączne ograniczenia, ponieważ koncentrują się na identyfikacji luk w wiedzy, informowaniu o przyszłych badaniach i określaniu implikacji dla podejmowania decyzji. Formalne raportowanie jakości metodologicznej było ograniczone tylko do randomizowanych badań kontrolowanych. Kryteria kwalifikowalności określone przez kontekst (praktyka oparta na dowodach: dowody z badań i wiedza kliniczna) wykluczały komentarze ze źródeł nieklinicznych, nieakademickich. Potencjalnie wartościowe źródła informacji istnieją w branży fitness i wśród ekspertów przedmiotowych, np. certyfikowanych trenerów kettlebell, przy czym to źródło informacji jest zazwyczaj pomijane przy syntezie wyższych poziomów „dowodów” w celu informowania o praktyce klinicznej. Nie opracowano protokołu a priori. Przegląd został ograniczony do dokumentów napisanych w języku angielskim, aby zwiększyć jego wykonalność. Dane zostały wyabstrahowane i przetworzone przez jednego recenzenta. Chociaż literatura była obszerna, możliwe jest, że niektóre publikacje mogły zostać pominięte. Ponieważ jest to szybko rozwijająca się i wschodząca dziedzina, spodziewamy się, że nowe publikacje spełniające nasze kryteria włączenia będą ukazywać się w coraz większej liczbie, podkreślając potencjalną potrzebę aktualizacji naszego przeglądu i/lub przeprowadzenia systematycznych przeglądów bardziej specyficznych kwestii związanych z kettlebell w najbliższej przyszłości.