Een recensie van Les Mis is niet zomaar een recensie – tenminste, niet als het gaat om deze verbluffende herneming van het epos dat de wereld veroverde toen de roman in 1862 debuteerde en opnieuw toen de musical in 1985 in Londen in première ging. Met lied na iconisch lied gezongen met volle stem, de touring versie van de 2014 Broadway-revival zal waarschijnlijk zowel fervente fans als de unicorn-esque newbie behagen. Als u zich zorgen maakt dat een klassieker te veel is aangepast, hoeft u dat niet te doen. Dit ziet eruit en voelt aan als uw Les Misérables. En in feite kwamen soortgelijke producties twee keer eerder door D.C. tijdens de 25e jubileumtournee.

Als je Les Mis de afgelopen zeven jaar niet hebt gezien, is dit wat je moet weten: de iconische draaischijf is verdwenen. Het is vervangen door effectieve maar spaarzaam gebruikte projecties die de straten van Parijs, de golven onder de Chain Gang, en de stank van de riolen tot levendige 3-D leven brengen. Er zijn nog andere updates, maar geen enkele is zo anders dat ze de moeite waard zijn om te vermelden.

De productie van Les Misérables van Cameron Mackintosh speelt zich af tegen de achtergrond van het Frankrijk van de 19e eeuw. De muziek is van Claude-Michel Schönberg, de tekst van Herbert Kretzmer op basis van de originele Franse tekst van Alain Boublil en Jean-Marc Natel, het aanvullend materiaal van James Fenton en de originele bewerking van Trevor Nunn en John Caird. De productie is ontworpen door Matt Kinley met kostuums van Andreane Neofitou en Christine Rowland, muzikale enscenering door Michael Ashcroft en Geoffrey Garratt en projecties van Fifty-Nine Productions.

De regie door Laurence Connor en James Powell vindt dat bevredigende evenwicht tussen verfrissend en vertrouwd dat zoveel revivals nastreven en missen. Het geluid van Mick Potter bracht de inzet van de barricade levendig tot leven als het publiek kogels voorbij hoort suizen. Het lichtontwerp van Paule Constable ondersteunt de productie door het gemakkelijk te maken om solisten te vinden op een podium gevuld met 20 of meer castleden. De juxtapositie van het koele en warme licht werkt als een thermostaat voor de scènes. Het is een eeuwige winter waar Javert rondzwerft, terwijl Cosette en Marius een warme magische zomergloed over zich hebben.

Les Misérables verricht verschillende prestaties tijdens zijn 175 minuten durende verhaal.minuten durende verhaal: Het slaagt erin om het publiek te laten meeleven met zowel een macroverhaal (de Franse Revolutie) als een microverhaal (de reis van Jean Valjean) zonder enige gesproken dialoog. Hoewel ik de productie al eerder heb gezien (ik zag een nationale tournee toen ik 13 jaar oud was en ik was te zien in een regionale versie in 2013), werd ik er als volwassen toeschouwer weer aan herinnerd hoe snel en aangrijpend deze show is vanaf het moment dat de zaallichten dimmen. Het publiek reist onmiddellijk mee naar het Frankrijk van de 19e eeuw. Mensen worden mishandeld. Degenen met de macht deugen niet. Jean Valjean is boos. En het is terecht – 19 jaar voor een brood, ik bedoel – kom op. Nick Cartell’s Valjean verandert met gemak en geloofwaardigheid van verbitterde dief in waardige burgemeester en liefhebbende vader. Zijn stembeheersing is een lust voor het oor, zijn “Bring Him Home” goddelijk.

Een van de grote triomfen van deze productie zijn de vocale vaardigheden over de hele linie. Deze cast kan zingen. Sommige muzikale momenten zijn gewoon perfect uitgevoerd. Ik zal er een paar opnoemen: Eponine (Phoenix Best) en Fantine’s (Melissa Mitchell) duet in de Finale, de harmonie van de studenten in “Drink met mij op lang vervlogen dagen”, en de hele cast (behalve Fantine) in “Nog één dag”. Mijn enige klacht is dat er te veel gezongen wordt. Het publiek kent de partituur en wil elke zorgvuldig gekozen noot horen.

De show is goed gecast. Joshua Grosso’s Marius is alles wat je van een jonge minnaar in een musical verlangt: breedogig, hoopvol, met een gebroken hart, en aanwezig, met een stem voor dagen. De Thenardiers zijn gepast verachtelijk. Er zit ontroering in de scènes met de studenten. Ze lijken echte jonge kerels die niet helemaal weten wat hen te wachten staat. Het haar, de make-up en de kostuums dragen prachtig bij aan het verhaal.

De meest verbijsterende prestatie komt van understudy Andrew Love die Javert moest spelen. Ik geef toe dat ik teleurgesteld was toen ik het nieuws kreeg dat ik een invaller zou zien. En ik maak van dit moment gebruik om me te verontschuldigen tegenover understudies overal, want Andrew Love’s Javert is voortreffelijk. Ik weet niet of ik ooit een heiliger theaterervaring heb meegemaakt dan zijn “Stars.”

Dit is een productie van Les Mis die Les Mis liefhebbers tevreden zal stellen. Het is volmondig. Als je geen avond wilt waarin je gevoelens voelt, blijf dan thuis. Maar als je een avond in het donker kunt zitten, ontroerd door een verhaal van genade en verlossing en een tijdloze score hoort die feilloos wordt uitgevoerd, reserveer dan je tickets.

Aanlooptijd: twee uur en 45 minuten, inclusief één pauze van 15 minuten.

Les Misérables speelt t/m 7 januari 2018 in het National Theatre – 1321 Pennsylvania Avenue NW, in Washington, DC. Voor tickets kunt u bellen met de kassa op (202) 628-6161, of ze online kopen.