Jednego wieczoru na początku października zeszłego roku tłum zebrał się wokół głębokiego końca basenu z czarnym dnem w Hollywood Hills. Było tam prawdopodobnie 100 osób, większość z nich balansowała na plastikowych kubkach z pinot noir i talerzach z goudą i prosciutto oraz grubymi, rzemieślniczymi krakersami wypełnionymi orzechami lub suszonymi owocami.
Leonardo DiCaprio, w różnych odcieniach szarości, opierał się o pobliski bar. Tak jak Paris Hilton, Ashton Kutcher i Glenn Close, która przyszła ze swoim psem, który był mały, nieokreślonej rasy, prawdopodobnie ratunkowy. Był tam również inwestor venture capital lub dwóch, szef działu partnerstwa w Snapchacie, prawnicy, finansiści, kilku pisarzy i producentów oraz współzałożyciel sklepu internetowego specjalizującego się w męskich produktach pielęgnacyjnych. Nie byli to w większości celebryci, ale mogli sobie pozwolić na spędzenie wieczoru z ludźmi, którzy nimi byli – i zapłacili za ten przywilej nawet 2800 dolarów. Byli inteligentni, lub inteligentnie przylegający, odnoszący sukcesy lub bardzo odnoszący sukcesy, obeznani z mediami, modni, ładnie uczesani.
Byli tam, ponieważ czuli się odpowiedzialni, i to było zabawne, i może być użyteczne – być widocznym, mieć reputację bycia politycznie zaangażowanym – i ponieważ nienawidzili Donalda Trumpa, trzewiowo, jego małości i podłości i braku kultury, i nienawidzili tego, że był prezydentem i że byli z nim związani przez dint of bycia Amerykanami.
Głównym gospodarzem fundraiser był Michael Kives, były agent Hollywood, który reprezentował Arnolda Schwarzeneggera, wśród innych gwiazd. W 2016 roku Kives (wymawiane „key-vess”), wraz ze swoimi przyjaciółmi Darnellem Stromem i Jordanem Brownem, zebrali ze swoich rozległych sieci sławnych i bogatych ludzi prawie 5 milionów dolarów na kampanię prezydencką Hillary Clinton, wspólnie czyniąc ich wśród dziesięciu najlepszych „bundlerów” Clintona – ludzi, którzy zbierają i gromadzą indywidualne darowizny w imieniu kandydatów politycznych.
„Pierwszego dnia, kiedy Hillary ogłosiła, naprawdę agresywnie szli po swojej sieci” – powiedziała Stephanie Daily Smith, która była zastępcą dyrektora kampanii Clinton na Zachodnim Wybrzeżu. „Każdy, kto był młodym Hollywood. Każdego, kogo znali na Wschodnim Wybrzeżu. Zdobywali ludzi, którzy byli ich klientami.”
W 2020 roku Kives, Strom i Brown prawdopodobnie odegrają jeszcze większą rolę w kampanii. Jeśli nominatem prezydenckim będzie mainstreamowy demokrata, prawdopodobnie zbiorą więcej pieniędzy niż w 2016 roku – naprawdę chcą zmiażdżyć Cheeto Mussoliniego. Jeśli będzie to Bernie Sanders – którego bundlerzy obwiniają za kosztowanie Clinton wyborów – skupią się na wyścigach do Izby i Senatu, i będą niezastąpieni: Sanders, pomimo swojego ogromnego poparcia, będzie jarzmem wokół szyi każdego wrażliwego Demokraty w każdym stanie lub okręgu kongresowym w kraju, a ci Demokraci będą potrzebowali więcej tonowych, podwórkowych fundraiserów niż kiedykolwiek.
To, co czyni Kivesa, Stroma i Browna niezwykłymi, to nie pieniądze same w sobie. Chodzi o to, że są o trzy dekady młodsi, niż powinni być, i że myślą inaczej – nie tylko o wyścigach konnych, ale o sposobach, w jakie polityka współgra z rynkami, technologią i pozbawioną granic kulturą popularną, tworzoną i rozpowszechnianą przez cyfrowych tubylców.
Lubili Buttigiega, a jeśli nie uda mu się tym razem, czeka ich jeszcze 10 następnych cykli wyborczych. Ale zbierali też pieniądze na Coreya Bookera, flirtowali z Kamalą Harris, a nawet Beto O’Rourke. Tak naprawdę nie chodziło o kandydata. To, co liczyło się najbardziej, oprócz pokonania Trumpa, to to, że następny prezydent zrobi rzeczy, które poprzedni prezydenci zignorowali lub nie byli w stanie zrobić lub nawet wyobrazić sobie.
Nie wyobrażali sobie – w sposób, powiedzmy, Joe Biden zrobił – że następny prezydent będzie w stanie cofnąć zegar i przywrócić kraj do jego prelapsarnej jaźni, przed Trumpem i MAGA i codzienną burleską, która była GOP i jej dziesiątkami milionów współplemieńców. Uważali, że następny prezydent musi zrobić wielkie rzeczy – zmierzyć się z kryzysem klimatycznym, zreformować opiekę zdrowotną – ale, co więcej, przemyśleć na nowo relacje rządu ze złożonym, połączonym światem, który nie szanował starych temp. „Nasze mózgi z łatwością rozumieją wzrost liniowy, ale trudno jest nam owinąć nasze umysły wokół wzrostu wykładniczego”, powiedział Brown w e-mailu.
Genomika, masowe auto, samochody bez kierowcy, latające taksówki i AI, które piszą briefy prawne i uczą biologii w szkole średniej, nie tylko sprawią, że będziemy bardziej wydajni, ale zmienią to, jak odnosimy się do siebie nawzajem, co to znaczy być obywatelem i Amerykaninem, jak zarabiamy pieniądze – jak wyobrażamy sobie siebie. Chcieli zmian systemowych – reformy Kolegium Elektorskiego, położenia kresu gerrymanderingowi – i wydawali się zaintrygowani kandydatami, którzy zrozumieli, że w Ameryce i na całym świecie dzieje się coś niezwykłego, że znajdujemy się pomiędzy porządkami ekonomicznymi, że potrzebujemy nowego języka. „Jeśli możemy wzmocnić naszą demokrację i sprawić, że … gospodarka będzie działać bardziej sprawiedliwie, i przygotować się na innowacje, które szybko nadchodzą, to jest to pozytywny wynik netto i ogromna poprawa w stosunku do ostatnich trzech dekad”, powiedział Brown.
—
Sześć miesięcy wcześniej. Umówiłem się z Kivesem na spotkanie w jego domu o 11 rano. Był piątek w połowie kwietnia, a białe, błękitne niebo rozciągało się nad dorzeczem Los Angeles. Na podjeździe stała czarna Tesla, a ja słyszałem zraszacze, dmuchawy do liści i piłeczkę tenisową, która gdzieś tam była uderzana. Żona Kivesa, Lydia, otworzyła drzwi. Rozpoznałem ją z artykułu w Vogue’u o ich ślubie, na którym byli Bill i Hillary Clinton, Sheryl Sandberg, Elon Musk, Cory Booker i jordański książę Husajn, i na którym Katy Perry śpiewała Hava Nagila.
Kivesa nie było, a Lydia zapytała, czy chcę kawy czy wody, i zajęłam miejsce na końcu stołu w jadalni, podczas gdy ona zadzwoniła do męża – żeby sprawdzić, kiedy będzie w domu, upewnić się, że nie jestem wariatką. Chwilę później napisał do mnie SMS-a: „Wyścig z powrotem – przepraszam!”. Zasugerował, żebyśmy zaczęli od FaceTime. „Zapomniałem umieścić to w moim kalendarzu,” powiedział. „Tak mi przykro.” Byłem lekko zraniony, ale zauważyłem, że powiedział przepraszam dwa razy. Podczas gdy mówił – właśnie przyszedł z „urodzinowej imprezy” dla Kate Hudson, która była jego pierwszą dużą klientką – wpatrywał się przed siebie, w samochody i światła stopu. Co kilka sekund zerkał w dół na mnie. Czułam się, jakbym kucała pod siedzeniem pasażera jego samochodu, wpatrując się w jego podbródek.
W tamtym czasie przerzedzanie pola Demokratów jeszcze się nie zaczęło. W Los Angeles co wieczór odbywały się zbiórki pieniędzy. Kandydaci spędzali kilka dni, ściskając dłonie w Iowa City lub Manchesterze w New Hampshire; lecieli do Waszyngtonu, by oddać głos; odlatywali do Kalifornii, udawali się do czyjegoś domu w Brentwood lub Palisades, wygłaszali przemówienie, zgarniali gotówkę; i wracali do wyborców. W 2016 roku demokratyczni sponsorzy wcześnie skupili się wokół Clinton. Znali ją od zawsze. Tym razem się wstrzymywali. Sparzyli się w poprzednim cyklu – nie mogli sobie wyobrazić, że Trump pokona Clinton – i chcieli zobaczyć, kto ma „The Stuff”. „Jest dużo energii w partii, w Hollywood, w kraju, myślę, że dla tej następnej generacji liderów Demokratów”, powiedział Kives.
Droga Kivesa do stania się wielkim kołem w machinie pieniędzy Demokratów rozpoczęła się w czerwcu 2001 roku, kiedy był studentem Stanford. Bill i Hillary Clintonowie przylatywali na uroczystość ukończenia studiów przez Chelsea Clinton. Kives podziwiał Clintona – jego inteligencję, odwagę, determinację, by nie pozwolić wrogom czy idiotom stanąć na drodze do tego, czego pragnie. Chciał się z nim spotkać. Musiał. Wymyślił więc plan, który zakładał relacjonowanie Clintona dla „The Stanford Daily”. A to doprowadziło go do miejsca w świcie Clintona, co doprowadziło do rozmowy, przyjaźni, tożsamości zawodowej. Stał się człowiekiem Clintona, a jego motywacją była ogólna wiara w Demokratów i wierność byłemu prezydentowi i pierwszej damie, a także przekonanie, że znajomość z ważnymi ludźmi prowadzi do dobrych rzeczy.
Jak praca w dziale pocztowym w CAA. Zanim został awansowany na asystenta. A potem agenta. Historia, którą lubił opowiadać, dotyczyła Kate Hudson. Więc, Hudson przychodzi do CAA, i pytanie brzmi: Kto będzie ją reprezentował? Oczywiście, mogłaby pójść z uznanym agentem. Ale wtedy Kives, nowicjusz, przedstawia swoje argumenty: „Powinieneś iść ze mną, bo to pomoże mi,” mówi. Ona patrzy na niego jak, Kim ty kurwa jesteś? A on mówi: Widzisz, starszy agent cię nie potrzebuje. Ale ja cię potrzebuję, a jeśli dasz mi tę szansę, będę ci winien na zawsze, i nigdy nie przestanę pracować, aby to udowodnić. Bum! Podpisuje. W 2018 roku, wiele umów później, Kives opuścił CAA – gdzie „dobry, ale nie świetny agent może wyczyścić 1 milion dolarów, a nawet 2 miliony dolarów rocznie”, powiedział mi producent – aby uruchomić firmę inwestycyjno-doradczą o nazwie K5 Global (5 oznacza rozrywkę, technologię, sport, biznes i politykę). Warren Buffet wydał oświadczenie, w którym wygłosił swoje pochwały.
„Był niesamowitym networkerem”, powiedział o Kivesie hollywoodzki reżyser. „Nie ma dosłownie nikogo ważnego gdziekolwiek, i mam tu na myśli, kurwa, gdziekolwiek, kto nie byłby z nim połączony jednym lub, co najwyżej, dwoma stopniami separacji”. Jakby dla podkreślenia tej kwestii, w salonie Kivesa wisiał obraz olejny – martwa natura, niezła, na pewno nie Gauguin, z liczbą 43 w prawym dolnym rogu. Jak u 43. prezydenta Stanów Zjednoczonych, który zajął się malarstwem po zakończeniu urzędowania. Kives wyjaśnił, że przyjaźnił się z jego córką Barbarą Bush.
Jego sieć, podobnie jak sieć Stroma i Browna, była dziełem sztuki. Rozciągała się na pokolenia i kontynenty. Była drzewopodobnym atlasem ostatnich dwóch dekad jego życia, i była wspaniała. Mógł zebrać pieniądze na kampanię. Albo zamykać transakcje. Albo położyć podwaliny pod Web 3.0. To była przyszłość, a kluczem do zrobienia tego dobrze, powiedziała Natalia Brzezinski, dyrektor generalny Brilliant Minds Foundation, która organizuje coroczne sympozjum w Sztokholmie, w którym biorą udział niektórzy z najbardziej wpływowych ludzi na planecie, było nie myśleć o networkingu qua networkingu.
„Pomyśl o tym, komu mogę pomóc, jakie dwie osoby mogę połączyć, aby stworzyć coś fajnego”, powiedziała Brzezinski, której mąż, Mark, był synem byłego doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego Zbigniewa Brzezinskiego. „Jaki jest większy obraz i jak możemy … wprowadzić innowacje do lepszego świata?”
—
W 2008 roku Jordan Brown był na pokładzie samolotu czarterowego z Nowego Jorku do Wiednia z Ivaną Trump, Katy Perry, kilkoma modelkami i Fran Drescher. Ludzie palili, skakali po siedzeniach i grali w Truth or Dare. Brown był cztery lata po studiach i prowadził organizację non-profit Drescher, Cancer Schmancer Movement, a oni lecieli na Life Ball, jedną z największych imprez charytatywnych na rzecz HIV na świecie. Na balu Brown poznał młodego czarnoskórego mężczyznę, który podróżował ze świtą Billa Clintona – Darnella Stroma.
Ojciec Stroma wychował się w domu z jedną sypialnią, bez instalacji wodno-kanalizacyjnej, w małym miasteczku w Karolinie Południowej. Jego matka pochodziła z blokowiska w Oakland, w Kalifornii. Poznali się w 1968 roku na Uniwersytecie Stanowym San Jose. Ojciec Stroma został powołany do wojska i wysłany do Wietnamu, a zaczęli się spotykać w 1970 roku, po jego powrocie. Strom dorastał w pobliskiej dzielnicy z klasą średnią. Kochał politykę. Pamiętał, jak w 1988 roku jako sześciolatek oglądał w telewizji konwencję demokratów. „Moją ulubioną rzeczą w życiu było zrzucanie balonów” – powiedział.
Strom powiedział, że chciał uczęszczać do historycznie czarnego college’u, więc poszedł na Florida A&M. Po ukończeniu studiów, podjął pracę w Fundacji Clintona w Nowym Jorku. Znalazł się tam w ekskluzywnym świecie pełnym głów państw, baronów technologicznych, oligarchów i celebrytów. To było jak seminarium dla absolwentów, na którym uczyli się, jak załatwiać wielkie sprawy – wielkie transakcje, poruszające rynek informacje prasowe, tête-a-tête między saudyjskim miliarderem a czyimś szefem personelu.
W 2006 roku, podczas podróży z Billem Clintonem, Strom spotkał Kivesa w hotelowym lobby w Kigali, stolicy Rwandy. Do tego czasu Kives był już w CAA, ale pozostawał blisko Clintonów i był promotorem tej podróży. Musiał dopilnować, by wszystko przebiegało sprawnie – sprawdzać trasy podróży i miejsca, ustawiać lokalne media, koordynować działania wszystkich na miejscu. Kives i Strom świetnie się dogadywali.
Do czasu, gdy dwa lata później Strom spotkał Browna na balu Life Ball w Wiedniu, awansował na „dyrektora sieci milenijnej” Fundacji Clintonów, co wiązało się z pozyskiwaniem zamożnych darczyńców. Brown, obserwując, jak Strom żongluje świtą Clintonów, był pod wrażeniem. Każdy chciał mieć chwilę z Clinton, a bal był jak wirujący gulasz twarzy, głosów i głośnych wybuchów śmiechu, a Strom musiał kontrolować dostęp – upewnić się, że właściwe osoby i nikt inny nie będą mogły porozmawiać z byłą prezydent bez robienia scen. „Byłem jak, 'Ten facet jest niesamowity,'” powiedział Brown. ”On po prostu sprawia, że gówno się dzieje.”
Strom zaczął spędzać więcej czasu w Los Angeles w pracy. Dużo darczyńców. Poznał lepiej Kivesa, a następnie agencję Kivesa, CAA. „Strom powiedział: 'Wydajesz się być interesującym facetem, który obraca się w tych światach, które mogą być dla nas interesujące’. CAA chciała, żeby wszedł na pokład. Nie było do końca jasne, co będzie robił. Oni to wymyślą. Zrobił więc skok. Zaczął od pomagania klientom CAA – znanym sportowcom, muzykom, aktorom i reżyserom – „w ustaleniu, co chcieliby robić w przestrzeni non-profit, w przestrzeni spraw, a także niektórym osobom, które interesowały się pewnymi kwestiami w polityce” – co oznacza, że jego zadaniem było sugerowanie możliwości, nawiązywanie kontaktów, sprawdzanie, gdzie marki wszystkich osób są zbieżne. To jest to, co kochał – dowiedzieć się, jak połączyć ludzi, w Hollywood i poza nim.
Stara gwardia w CAA zawsze była trochę niepewna. Po co tracić czas na kogoś spoza kina? To jest to, co robili – filmy. Strom sprawił, że to zadziałało. Po dziewięciu latach pracy w CAA – gdzie reprezentował między innymi laureatkę Nagrody Nobla Malalę Yousafzai, will.i.am i współzałożyciela YouTube’a Chada Hurleya – przeszedł do United Talent Agency, by poprowadzić nowy dział Culture and Leadership. Odważne posunięcie. Na totemie hollywoodzkich agencji, UTA była o szczebel niżej od CAA, ale UTA oferowała Stromowi coś wielkiego: Szansa na stworzenie nowego podziału, na nawiązanie kontaktów z każdym. Być „kształtowaczem kultury”, jak lubił to określać Brown.
„Rozrywka rozszerzyła rodzaj głosów, które są w pokoju”, powiedział mi Strom, gdy siedzieliśmy w jego biurze w Beverly Hills. Na parapecie wisiała fotografia Stroma i Billa Clintona witających Nelsona Mandelę w Johannesburgu.
„Tak, to mogą być tradycyjne, rozrywkowe postacie,” kontynuował. „To może być ludzie, którzy przychodzą z mody, sztuki i projektowania, którzy są interesujące, że teraz mają platformy dzięki social media. To mogą być działacze społeczni. Mogą to być guru zdrowia i wellness. Mogą to być szefowie kuchni. To może być wszystkie te rzeczy, które były na czele jazdy naszej kultury społecznej, ale teraz są one tkane wszystkie razem.
Kiedy zapytałem Strom co doprowadziło go do tego punktu, od zwyczajności Kalifornii suburbia do najwyższych echelons globalnej elity, powiedział: „Ciekawość”. Była to oczywiście wypowiedź z puszki, zgodna z niezmordowanie radosną gadaniną jednoprocentowców – którzy niekoniecznie byli szczęśliwi, a raczej ostrożni, by nikogo nie zdenerwować – ale było w niej trochę prawdy. Rozważał pójście na studia prawnicze, osiedlenie się w Bay Area, a następnie kandydowanie na urząd. To właśnie mieli robić ambitni prawnicy-politycy – to właśnie robili Clintonowie.
Ale to wydawało mu się sztampowe, więc odkładał, a potem znów próbował odkładać. Potem zrobił to, co chciał zrobić. Zanurzył się nie w świecie polityki, ale polityków, na Manhattanie, z łącznikami. Magnetyczny, przypominający trąbkę, neonowy szum Wielkiej Gry. Zrobił to, bo to było jak bycie w parku rozrywki.
Podążył za swoimi ciekawostkami, a to doprowadziło go aż tutaj.
—
Wczesnym latem zeszłego roku, można było wyczuć, wśród bundlerów, narastającą nerwowość na niskim poziomie. Jak uporczywy kaszel. Albo kleszcz. Pole było wciąż rozdrobnione.
Jordan Brown, podobnie jak Kives i Strom, spędzał dużo czasu na przeskakiwaniu między potężnymi i często sławnymi ludźmi. W lipcu uczestniczył w intymnej kolacji dla Kamali Harris, która wciąż ubiegała się o urząd prezydenta, w domu swojego byłego szefa, producenta płytowego i filmowego Scootera Brauna. Kilka miesięcy później był na zbiórce pieniędzy dla Buttigiega w Hollywood Hills, a na początku listopada poleciał do Des Moines ze swoim przyjacielem, piosenkarzem Benem Harperem, który był gwiazdą koncertu dla burmistrza. W grudniu pojechał na debatę prezydencką Demokratów, w Loyola Marymount College, w Los Angeles, z Sophią Bush i kilkoma ważniakami z Politico.
Poznałem Browna na lunchu w czerwcu w San Vicente Bungalows, w West Hollywood. SVB, które kiedyś było gejowską łaźnią, które kiedyś było skupiskiem bungalowów dla robotników kładących tory kolejowe do oceanu, było odpowiedzią nowej elity na starą elitę. Była bardziej przewiewna, zielona, z szezlongiem niż starsze, bielsze, bardziej malaryczne, wyłożone mahoniowym drewnem, z wytrawnym barmanem lokale w centrum miasta, takie jak California Club i Jonathan Club. W Bungalowach panowała eteryczna jakość; przebywając tam, czułem się jakbym unosił się w odrętwiałym blasku fleszy paparazzi.
Brown dorastał w Taft, u podnóża rolniczej Central Valley w Kalifornii. Kiedy opowiadał o swoim dorastaniu i wczesnej dorosłości, przełączał się między pierwszym a drugim planem, między opowieścią o sobie a opowieścią o Ameryce po zimnej wojnie.
Od zawsze Taft było miastem naftowym. Przestronne, jednopiętrowe domy; schludne ulice; tętniące życiem centrum z teatrem, restauracjami, kwiaciarnią i fryzjerem; szkoły; piątkowy mecz piłki nożnej; zdrowa klasa robotnicza, która w większości pracowała w firmie Aera, zajmującej się wydobyciem ropy. Potem zabrakło ropy i miejsc pracy. Zbudowano więzienie o zaostrzonym rygorze, a potem o zaostrzonym rygorze. Stare wystawy sklepowe zostały zajęte przez poręczycieli, sklepy Dollar General Store, sklepy monopolowe, lombardy. Dzieci, które ukończyły Taft Union High School, zaciągnęły się do wojska i zostały wysłane do Afganistanu lub Iraku; albo pracowały dla hrabstwa; albo wyjechały; albo gorzej. Opiaty przeniknęły do szkoły. Doszło do strzelaniny w szkole. W ciągu mniej niż dekady Taft zmieniło się w miejsce ogólne i smutne. „To absolutny mikrokosmos tego, co dzieje się w kraju” – powiedział Brown. Kiedy Brown dostał się do Stanford, Taft Daily Miner opublikował historię na pierwszej stronie, ponad fałdą.
Na początku drugiego roku, zaraz po atakach 9/11, nosił pudła na klatce schodowej, w swoim akademiku, kiedy spotkał Kivesa, który, nawet wtedy, był „siłą”, Brown powiedział. Mama Browna, Jana, która była z nim, powiedziała: „Ten facet będzie albo twoim najlepszym przyjacielem, albo najgorszym wrogiem”. Następnego lata, Brown, który nigdy nie znał nikogo żydowskiego, odwiedził Kivesa w jego domu, w Winnipeg. Wspominał spędzanie Szabatu z Kivesem i jego rodzicami. „So gregarious,” powiedział. „Kocham ich.”
W swoim starszym roku w Stanford, Brown wziął zajęcia o nazwie Historia wywiadu USA. Pod koniec zajęć został zwerbowany przez CIA. Ale potem, podobnie jak Strom, odłożył jedno życie, by móc realizować się w polityce. Brał udział w kampanii prezydenckiej Johna Kerry’ego w Oregonie i został delegatem na Krajową Konwencję Demokratów w Bostonie. (Strom i Pete Buttigeg również tam byli, chociaż żaden z nich się wtedy nie znał). „Myślałem, że będę pracował w Białym Domu,” powiedział Brown. Potem Kerry przegrał. On i tak przeniósł się do DC. „Nie bardzo wiedziałem, co będę robił”, powiedział Brown. Pracował w organizacji non-profit. Ciekawiły go wielkie pytania: gospodarka postindustrialna, urbanizacja, konflikt między technologią a demokracją. To doprowadziło go do Cancer Schmancer Movement, w Los Angeles, a następnie do Summit Series, w Miami, a potem do XPRIZE, gdzie był „starszym dyrektorem ds. wizji”, z powrotem w Los Angeles.
Nie wspinał się po żadnej konkretnej drabinie kariery. Poruszał się zygzakiem między szczeblami. Taka była jego kariera. Na boku założył butikową agencję polityczno-strategiczną, która doradzała celebrytom, założycielom i influencerom w zakresie „innowacyjnych celów rzecznictwa i filantropii”, jak podaje jego profil na LinkedIn. Zaczął pracować dla Scootera Brauna. Rozszerzył swój ślad w Hollywood. Podobnie jak Kives i Strom, jego zadaniem było łączenie ludzi.
„Staram się być tym mostem”, powiedział Brown. „Często przebywam w pokojach z naprawdę wpływowymi ludźmi z branży technologicznej, medialnej i rozrywkowej, którzy rozmawiają o polityce, a ja często mam inne zdanie na ten temat. To wynika z tego, gdzie się wychowałem”. Nie kupił argumentu, spopularyzowanego przez książkę Thomasa Franksa z 2004 roku „What’s The Matter With Kansas?”, że wyborcy z terenów wiejskich zostali oszukani, by głosować na Republikanów. „Ludzie zawsze mówią: 'Dlaczego ci ludzie zawsze głosują wbrew swoim interesom?” powiedział Brown. „Ale tak naprawdę nie wiemy, co kieruje ludźmi.”
Od roku 2000, Brown zauważył, wybory prezydenckie były rozstrzygane przez garstkę wyborców, głównie na Górnym Środkowym Zachodzie. Każde wybory przypominały manichejskie starcie. Ta wymykająca się spod kontroli spirala albo będzie się utrzymywać, aż przegrani w wyborach przestaną przyznawać się do porażki, a demokracja ulegnie wykolejeniu, albo wykujemy nowy konsensus, który będzie się obracał wokół nowych układów. To wymagałoby przywództwa, które potrafiłoby przekroczyć przeszłość, ale jej nie porzucić, które potrafiłoby wykuć nową umowę między rządem a rządzonymi, zakorzenioną w amerykańskim mitosie. „Możesz kłamać, oszukiwać i kraść, kiedy jesteś na marginesie”, powiedział Brown, „ale potem demografia cię dogania i musisz poszerzyć swoją koalicję, bo nie możesz ciągle wygrywać 15 000 głosów w trzech kluczowych stanach.”
—
Późną nocą 3 lutego wysłałem Brownowi SMS-a, żeby dowiedzieć się, co sądzi o wciąż nierozwiązanym bałaganie w Iowa, gdzie właśnie odbyły się pierwsze w kraju prawybory Demokratów. Błąd w kodowaniu aplikacji używanej przez stanową Partię Demokratyczną do zgłaszania danych z prawyborów wcześniej wieczorem nie zadziałał i urzędnicy wyborczy nie opublikowali wyników. „Właśnie wróciłem do domu z domu Kivesa” – odpisał Brown. „To jest ogromny prezent dla Bidena i okropny dla Pete’a. On, kurwa, wygra Iowa i nie dostanie windy. Przegapił trzy godziny od ściany do ściany 'HOLY FUCK’.”
Jak się okazało, Buttigieg wygrał Iowa, a powolna kroplówka cyklu wiadomości, z wynikami wyborów przychodzącymi w partiach, wydawała się mu pomagać. Do środy, dwa dni po Iowa, on był surging w New Hampshire, który został zaplanowany do głosowania w następny wtorek. „Jego poparcie, niezależnie od tego, jak to się skończy, staje się ruchem politycznym” – powiedział Brown. Po Iowa, #CIAPete i #PeteTheCheat stały się krótkotrwałymi trendami. Ale to było głównie poza punktem. Buttigieg miał 38 lat i był gejem, i często mówił o swoim mężu, „miłości mojego życia”, na szlaku, i wygrał w wiejskich i podmiejskich okręgach wyborczych.
„Cała ta praca dzieje się, na poziomie podstawowym, w kulturze,” powiedział Brown. „Potem, to jest organizowanie. Następnie, to jest polityczne. To jest budowanie ruchu. Ale zaczyna się od wystawiania ludzi na ludzi, którzy są inni, idee, które są inne, dając im przestrzeń, aby nie bali się tej różnicy i nie czuli się osądzani za swoje refleksyjne reakcje.”
Było łatwo – kusząco – wyśmiać to wszystko. Frazesy, mowa szczytu, niekończący się jazgot o zwoływaniu spotkań, współpracy, tworzeniu sieci i architekturze. Elita zawsze miała jakieś uzasadnienie dla swoich przywilejów, i to na ogół dlatego, że tak jest lepiej dla wszystkich – czy to arystokratyczna elita, czy elita epoki złota, czy jakakolwiek inna”, William Deresiewicz, autor książki „Doskonałe owce: The Miseducation of the American Elite, powiedział mi. „Oni zawsze mają takie uzasadnienie. Jeśli pojedziesz do Aspen lub prawdopodobnie Davos, to jest to historia, którą elita zawsze sobie opowiada. Są pełni swoich dobrych intencji. Ich rządy są wspaniałe dla wszystkich. W rzeczywistości ich rządy nie są nawet rządami.”
Ale istniało niebezpieczeństwo w próbach dopasowania tej nowej, amerykańskiej elity do prokrustowego łoża każdej elity, która pojawiła się przed nią. Wczesna elita była definiowana przez rodzinę – przez krew – i przynależność do niej była niezmienna. Następnie, na początku XX wieku, wraz z falami imigrantów napływającymi na Ellis Island, stara gwardia WASP musiała zrobić miejsce dla Żydów i katolików, którzy torowali sobie drogę do Ligi Bluszczowej, firm z białymi butami i najwyższych sfer rządowych, akademickich, bankowych i prawniczych. Ta nieco zliberalizowana elita została zdefiniowana przez osiągnięcia.
Wtedy, na początku XXI wieku, ze starymi politycznymi, geopolitycznymi i ekonomicznymi instytucjami w odwrocie, nowa elita wyłoniła się z wojny i recesji oraz niepokojów społecznych. Była ona definiowana głównie przez ludzi, których znała. Przez swoją sieć. Umożliwiło to nowej elicie wzrost, wzrost skali, w kierunkach i z prędkością, której poprzednie elity nie mogły sobie wyobrazić, ale także sprawiło, że jej pozycja stała się bardziej niepewna. Nie można było się urodzić w nowej elicie, a gdy już się do niej weszło, nie można było mieć pewności, że się w niej umrze. Mieszkało się na samym szczycie rozległej, kalejdoskopowej, międzynarodowej gospodarki gigantycznej, a miejsce w świecie nigdy nie było zagwarantowane. Nowa elita była wiecznie niespokojna i zawstydzona swoim statusem. Zaprzeczała mu. Czuła się wstecznie.
„Szczerze mówiąc, myślę, że to, co robię, jest przeciwieństwem ,” powiedział Strom w naszym wywiadzie. „To jest jak, jak mogę przynieść jak najwięcej ludzi do owczarni? Elitaryzm to coś, co jest bardzo ekskluzywne.”
Kilka tygodni po spotkaniu z Brownem w San Vicente Bungalows, zatrzymałem się w domu, który dzieli ze swoim partnerem, artystą Paulem Rusconim, i 10-letnimi córkami Rusconiego, bliźniakami, w Lake Hollywood. W górze drogi, znak Hollywood, z 45-stopowymi literami, górował nad skupiskiem domów rozrzuconych na zboczu wzgórza. Wewnątrz znajdowały się obrazy Andy’ego Warhola, Damiena Hirsta, Man Raya i Kehinde Wileya, który w 2017 roku otrzymał zlecenie od Smithsonian na namalowanie portretu Obamy. Było też kilka prac Rusconiego, w tym duży, żółtawy obraz, który zawierał model i został wykonany za pomocą lakieru do paznokci na pleksi.
„Jestem bardzo uczulony na termin 'elity'”, powiedział Brown. „Czuję się prawie jak Dickensian. Nie akceptuję tego, że istnieją lub powinny istnieć klasy ludzi. Rozumiem, że to może być naiwne.” Siedział skrzyżowanymi nogami na kanapie w salonie. Po drugiej stronie przesuwanych szklanych drzwi, w pobliżu basenu, zebrało się kilka kurczaków, które dziobały ziemię w słońcu.
W niedzielę Buttigieg wyszedł. Następnego dnia, Amy Klobuchar, senator z Minnesoty, również zakończyła swoją kandydaturę na prezydenta. Biden właśnie pokonał wszystkich innych w prawyborach w Karolinie Południowej i teraz był to wyścig dwuosobowy – były wiceprezydent kontra Sanders. Gdyby tylko Mike Bloomberg, prowadzący swoją wartą 300 milionów dolarów wojnę powietrzną w Super Tuesday, dał za wygraną.
Brown nie był zachwycony – Biden czuł się jak zawiedziony – ale wydawał się odczuwać ulgę, że partia skupia się wokół jednego z bardziej centrowych kandydatów. „Nie sądzę, by znalazł się ktoś, kto by twierdził, że prezydentura Bidena będzie transformacyjna,” powiedział. „Nie sądzę, by nawet on tak twierdził. Trumpizm jest silny i osadzony, i myślę, że wahadło huśtawki innego ideologa jest więcej niż kraj może sobie poradzić.”
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
.
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
- Share on Facebook
- Share on Twitter
- Share via Email
- Share on LinkedIn
- Share on Pinterest
- Share on WhatsApp
- Share on Messenger
.