Według jej matki, Tatyany Vladimovny, Demkina szybko się uczyła, ale poza tym była normalnym dzieckiem aż do dziesiątego roku życia, w którym to czasie jej zdolności zaczęły się manifestować.

„Byłam w domu z moją matką i nagle miałam wizję. Mogłam widzieć wnętrze ciała mojej matki i zaczęłam jej opowiadać o organach, które widziałam. Teraz muszę się przestawić z mojego zwykłego widzenia na to, co nazywam widzeniem medycznym. Przez ułamek sekundy widzę kolorowy obraz wewnątrz osoby, a następnie zaczynam go analizować” – mówi Demkina

Po opisaniu jej narządów wewnętrznych matki, historia Demkiny zaczęła się rozprzestrzeniać ustnie wśród miejscowej ludności, a ludzie zaczęli gromadzić się przed jej drzwiami w poszukiwaniu konsultacji medycznych. Wiosną 2003 r. jej historię podchwyciła lokalna gazeta, a w listopadzie tego samego roku w jej ślady poszła lokalna stacja telewizyjna. Doprowadziło to do zainteresowania ze strony brytyjskiego tabloidu, który zaprosił ją do przeprowadzenia demonstracji w Londynie, jak również dalszych zaproszeń od grup w Nowym Jorku i Tokio.

RosjaEdit

Po tym, jak historie o Demkinie zaczęły się rozprzestrzeniać, lekarze w szpitalu dziecięcym w jej rodzinnym mieście poprosili ją o wykonanie szeregu zadań, aby sprawdzić, czy jej zdolności są prawdziwe. Demkina podobno narysowała obrazek przedstawiający to, co widziała wewnątrz żołądka lekarza, zaznaczając miejsce, w którym miał on wrzód. Nie zgodziła się również z diagnozą pacjenta chorego na raka, mówiąc, że wszystko, co widzi, to mała torbiel.

Wielka BrytaniaEdit

W styczniu 2004 roku brytyjska gazeta tabloidowa The Sun sprowadziła Demkinę do Anglii. Dała szereg demonstracji, a jej diagnozy zostały następnie porównane z profesjonalną diagnozą medyczną. Dokument Discovery Channel o Demkinie wspomina raporty o Demkinie, która z powodzeniem zidentyfikowała wszystkie złamania i metalowe szpilki u kobiety, która niedawno była ofiarą wypadku samochodowego. The Guardian donosi, że zaimponowała gospodarzowi dziennego programu telewizyjnego This Morning, zauważając, że miała obolałą kostkę podczas wywiadu.

Początkowo demonstracje Demkiny były dobrze przyjmowane. Jednak po tym, jak opuściła Wielką Brytanię, okazało się, że popełniła błędy wśród swoich diagnoz. W jednym przypadku powiedziała lekarzowi telewizyjnemu Chrisowi Steele’owi, że cierpi on na szereg schorzeń, w tym kamicę nerkową, schorzenie woreczka żółciowego oraz powiększoną wątrobę i trzustkę. Późniejsza ocena medyczna ustaliła, że był on w dobrym zdrowiu i nie cierpiał na żadną z dolegliwości, które zidentyfikowała.

Nowy JorkEdit

W maju 2004 roku została sprowadzona do Nowego Jorku przez Discovery Channel, aby wystąpić w filmie dokumentalnym zatytułowanym The Girl with X-Ray Eyes, oraz aby zostać przetestowana przez sceptycznych badaczy z Committee for Skeptical Inquiry (CSI) w częściowo kontrolowanych warunkach.

Jako demonstracja dla filmu dokumentalnego, Demkina została pokazana w swojej czapce z wizjerem i stawiała diagnozy ludziom, którzy wcześniej podali opisy swoich specyficznych stanów medycznych. Większość osób, które otrzymały te odczyty, uważała, że Demkina trafnie określiła ich schorzenia. Naukowcy jednak nie byli pod podobnym wrażeniem. Badacz CSI, Richard Wiseman, powiedział: „Kiedy zobaczyłem, jak przeprowadza swoje zwykłe odczyty, nie mogłem uwierzyć w rozbieżność między tym, co słyszę, a tym, jakie wrażenie wywarły na mnie poszczególne osoby… Myślałem, że odejdą mówiąc, że to było żenujące, ale raz po raz mówili, że to było niesamowite. Przed każdym odczytem pytałem ludzi, jaki jest główny problem medyczny i Natasha nigdy nie trafiła z jednym z nich.” Wiseman porównał wiarę ludzi w diagnozy Demkiny do wiary ludzi we wróżby i powiedział, że ludzie skupiają się tylko na tych fragmentach komentarzy Demkiny, w które wierzą.

Wtedy badacze CSI Ray Hyman, Richard Wiseman i Andrew Skolnick przeprowadzili swój test Demkiny. W tym teście Demkina został poproszony o poprawne dopasowanie sześciu określonych anomalii anatomicznych do siedmiu ochotników. Przypadki, o których mowa, obejmowały sześć określonych anomalii anatomicznych powstałych w wyniku operacji oraz jeden „normalny” obiekt kontrolny. Naukowcy powiedzieli, że z powodu ograniczenia czasu i środków, wstępny test został zaprojektowany tak, aby szukać tylko silnie zademonstrowanej zdolności. Badacze wyjaśnili, że podczas gdy dowody słabej lub nieregularnej zdolności mogą być teoretycznie interesujące, byłyby one bezużyteczne dla dostarczania diagnoz medycznych. Ponadto, badacze stwierdzili, że wpływ nieparanormalnych obserwacji nie może być wykluczony przy niedbałych warunkach testu. Demkina i badacze uzgodnili, że aby uzasadnić dalsze testy, Demkina musi poprawnie dopasować co najmniej pięć z siedmiu warunków. W trwającym 4 godziny teście Demkina poprawnie dopasowała warunki do czterech ochotników, w tym do obiektu kontrolnego. Naukowcy doszli do wniosku, że nie wykazała ona zdolności, która uzasadniałaby ich dalsze badania.

Później projekt i wnioski z tego eksperymentu były przedmiotem poważnych sporów między zwolennikami Demkiny a badaczami.

Krytyka DemkinyEdit

Po zakończeniu eksperymentów w Nowym Jorku Demkina złożyła kilka skarg w odniesieniu do warunków, w jakich były one prowadzone, oraz sposobu, w jaki traktowano ją i jej diagnozy. Twierdziła, że potrzebowała więcej czasu, aby zobaczyć metalową płytkę w czaszce jednego z badanych, że blizny chirurgiczne przeszkadzały jej w zobaczeniu wyciętego przełyku u innego, oraz że przedstawiono jej dwóch badanych, którzy przeszli procedurę brzuszną, ale na liście potencjalnych diagnoz miała tylko jedną dolegliwość brzuszną, przez co była zdezorientowana co do tego, która z nich pasuje do wymienionej dolegliwości.

Skarżyła się również, że nie mogła zobaczyć, że jeden wolontariusz miał ich wyrostek robaczkowy usunięty, ponieważ powiedziała, że wyrostki robaczkowe czasami odrastają. Powiedziała, że nie była w stanie porównać własnej diagnozy z niezależną diagnozą medyczną po przeprowadzeniu kluczowych eksperymentów, co uniemożliwiło jej sprawdzenie, czy diagnozowała prawdziwe warunki, które nie były znane osobom przeprowadzającym eksperymenty, a które w związku z tym zostały wymienione przeciwko niej w ogólnych wynikach, mimo że były ważne (z powodu tej skargi, wszyscy ochotnicy w kolejnych eksperymentach, w Tokio, zostali zobowiązani do przyniesienia ze sobą zaświadczeń lekarskich przed diagnozą).

W odpowiedzi na te skargi, zespół badawczy stwierdził, że Demkina powinna była być w stanie znaleźć płytkę bez zdolności pozazmysłowych, ponieważ jej zarys był widoczny pod skórą głowy badanego, i zapytał, dlaczego obecność tkanki bliznowatej w gardle badanego nie zaalarmowała jej o tym, że mają oni chorobę przełyku. Dodatkowo, zauważyli, że pozostaje klinicznie niemożliwe dla wyrostka robaczkowego do spontanicznego odrastania.

Krytyka Briana JosephsonaEdit

W opublikowanym komentarzu na temat nowojorskich testów przeprowadzonych przez CSICOP i CSMMH, nagrodzony Noblem fizyk i zwolennik parapsychologii Brian Josephson skrytykował metody testowania i oceny zastosowane przez Hymana i zakwestionował motywy badaczy, oskarżając ich, że eksperyment wyglądał jak „jakaś intryga mająca na celu zdyskredytowanie nastoletniego medium”.”Stwierdzając, że wyniki powinny być uznane za „niejednoznaczne”, Josephson argumentował, że szanse na to, że Demkina osiągnie cztery mecze z siedmiu tylko przez przypadek wynosiły 1 do 50, lub 2% – co czyni jej wskaźnik sukcesu statystycznie znaczącym wynikiem. Argumentował również, że Hyman użył współczynnika Bayesa, który był statystycznie nieuzasadniony, ponieważ znacznie zwiększał ryzyko, że eksperyment fałszywie zarejestruje umiarkowaną korelację jako brak korelacji.

Współczynniki Bayesa są używane do kompensacji zmiennych, które nie mogą być obliczone poprzez konwencjonalne statystyki; w tym przypadku, zmienna stworzona przez wizualne wskazówki, które Demkina może zebrać z obserwacji przedmiotu. Współczynniki Bayesa użyte przez Hymana zostały obliczone przez profesorów Persi Diaconisa i Susan Holmes z Wydziału Statystyki na Uniwersytecie Stanforda.

TokioEdit

Po wizycie w Nowym Jorku Demkina udała się na Uniwersytet Elektryczny w Tokio (東京電機大学) w Japonii, na zaproszenie profesora Yoshio Machi, który bada twierdzenia o niezwykłych ludzkich zdolnościach.

Zgodnie z relacjami na jej osobistej stronie internetowej, po doświadczeniach w Londynie i Nowym Jorku, Demkina postawiła kilka warunków dla testów, w tym, że badani przynoszą ze sobą zaświadczenie lekarskie stwierdzające ich stan zdrowia, i że diagnoza jest ograniczona do jednej konkretnej części ciała – głowy, tułowia lub kończyn – o czym miała być poinformowana z wyprzedzeniem.

Na swojej stronie internetowej Demkina twierdzi, że była w stanie zauważyć, że jeden z badanych miał protezę kolana, a inny miał asymetrycznie umieszczone organy wewnętrzne. Twierdzi ona również, że wykryła wczesne stadium ciąży u jednej z badanych kobiet oraz pofałdowaną krzywiznę kręgosłupa u innej badanej.

Machi zorganizował również test w klinice weterynaryjnej, gdzie Demkina została poproszona o zdiagnozowanie anomalii u psa. Natasza twierdzi, że prawidłowo zidentyfikowała, że pies miał sztuczne urządzenie w tylnej prawej nodze, po tym jak została specjalnie pokierowana, aby spojrzeć na łapy zwierzęcia.

Test w Tokio został przejrzany przez trzech japońskich ekspertów: krytyka okultyzmu Hajime Yuumu, psychologa Hiroyuki Ishii i sceptyka z Tondemo-bon Society Hiroshi Yamamoto. Wyniki testów Dr. Machi i dyskusja panelowa trzech krytyków została wyemitowana w Fuji Television 12 maja 2005 roku.

.