Opis
Lokalizacja i opis ogólny
Ten duży ekoregion obejmuje ponad milion kilometrów kwadratowych umiarkowanych użytków zielonych po wewnętrznej stronie nadmorskich łańcuchów górskich i dorzeczy Mandżurii. Na zachodzie znajdują się pustynne regiony południowej Mongolii i północno-środkowych Chin. Rozprzestrzeniając się na południowy zachód od gór Da Hinggan, mongolsko-mandżurski ekoregion użytków zielonych rozciąga się jedno ramię na zachód w kierunku górnego dorzecza rzeki Selinga, która drenuje ostatecznie do jeziora Bajkał na rosyjskim Dalekim Wschodzie, a następnie do Oceanu Arktycznego. Inne ramię rozciąga się na południowy zachód w kierunku pustyń w północno-środkowych Chinach. Duża część ekoregionu składa się z prawie płaskich lub falistych łąk. Południowo-zachodnie wyżyny Da Hinggan Góry są również zawarte. Ich zachodnie stoki są łagodnie nachylone w kierunku Mongolii, podczas gdy wschodnie stoki opadają stromo do Niziny Północno-Wschodniej Chin. Średnia wysokość w całym ekoregionie wynosi od 1000 do 1300 m.

Klimat jest umiarkowany. Średnie temperatury stycznia wynoszą -9oC lub mniej, zmniejszając się w kierunku zachodnim. Roczne opady, skoncentrowane podczas słabego monsunu letniego, zmniejszają się od średnio 400 do 450 mm na wschodzie do 150-200 mm na zachodzie. Trans-górskie łąki na północny zachód od gór Da Hinggan mają szczególnie mroźne zimy, ponieważ nie ma tam gór dających schronienie przed przeważającymi wiatrami północno-zachodnimi. Ze względu na „efekt monsunu kontynentalnego” spowodowany niskim ciśnieniem w sezonie zimowym nad Morzem Południowochińskim, zimne powietrze jest zasysane na południowy wschód z wysoko położonych regionów Azji Środkowej, co powoduje znacznie niższe temperatury zimą niż w innych regionach o podobnej szerokości geograficznej. Średnie temperatury stycznia w tej części ekoregionu może być mniej niż -20oC pomimo stosunkowo niskiej szerokości geograficznej (odpowiednik Nowej Szkocji, Kanada).

The Da Hinggan Góry wspierać gęste pokrycie lasów w niektórych obszarach. Niższe stoki mają liściaste lasy liściaste zdominowane przez dąb mongolski (Quercus mongolica) lub mieszankę gatunków, które obejmują topolę (Populus davidiana, P. suaveolens), brzozę (Betula platyphylla) i wierzbę (Salix rorida). Do krzewów należą członkowie rodziny wrzosowatych (Rhododendron macromulata, R. dahurica, Vaccinium vitis-idaea) i dziki rozmaryn (Ledum palustre). Wyżej na zboczach gór, świerk (Picea obovata, P. microsperma), modrzew (Larix dahurica) i sosna zwyczajna (Pinus sylvestris), najbardziej rozpowszechniony z gatunków sosny na świecie, współwystępują w zacienionych miejscach na wysokości 1300 do 1700 m. Kamieniste zbocza wspierają japońską sosnę kamienną (Pinus pumila). Picea asperata występuje na piaszczystych terenach na wysokości 1300 do 1500 m w rezerwacie przyrody Baiyin Aobao (67 km2). Słoneczne zbocza na tej samej wysokości wspierają górskie zbiorowiska trawiaste.

Dominującymi taksonami są tu: trawa pierzasta (Stipa baicalensis, S. capillata, i S. grandis), Festuca ovina, Aneurolepidium chinense, Filifolium sibiricuman, i Cleistogenes sqarrosa. Obszary położone bliżej Pustyni Gobi porastają pustynne stepy o niższej produktywności. Gatunki dominujące obejmują odporne na suszę trawy (Stipa gobica, S. breviflora i S. glareosa), rośliny zielne (Reaumuria soongolica, Hippolytia trifida i Ajania fruticosa) oraz małe, kolczaste krzewy, które są dobrze przystosowane do suchych warunków (Caragana microphylla, Ephedra equisetina i E sinica). Do innych zbiorowisk roślinnych należą: Kalidium gracile w obszarach słonych glebach i słonych bagien zdominowanych przez Scirpus rufus, S. planifolium, Ranunculus cymbalaria, i Phragmites communis.

Cechy bioróżnorodności
Kilka gatunków poważnie zagrożonych ssaków prawdopodobnie występuje na mandżursko-mongolskich łąkach, choć pozostałe populacje są poważnie rozczłonkowane. Azjatycki dziki osioł (Equus hemionus) może nadal występować w regionach granicznych Mongolii, a populacje pantery śnieżnej (Panthera uncia) mogą prawdopodobnie występować w małych ilościach na obszarach górskich, chociaż nie ma żadnych zapisów o jej występowaniu w tym ekoregionie.

Wielbłąd baktryjski (Camelus ferus), gazela Przewalskiego (Procapra przewalskii) i koń Przewalskiego (Equus przewalskii) zostały wytępione z tego ekoregionu w wyniku polowań i być może wyparcia przez domowe zwierzęta kopytne.

Bażant brunatny (Crossoptilon mantchuricum) jest jedynym endemicznym ptakiem. Jest on ograniczony do rozproszonych miejsc w Luliang Shan, i góry północno-zachodniej Hebei, zachodniego Pekinu i centralnej Shaanxi. Rozmnaża się w górskich lasach iglastych, ale zimuje na niższych terenach krzewiastych na skraju lasu. Cztery rezerwaty przyrody są kluczowe dla jego ochrony: Luyashan, Pangquangou, Wulushan i Xiaowutai (Fuller i Garson 2000). Inny rezerwat, Dalaihu (Hulun Nor) Nature Reserve (4,000 km2), obejmuje słonawe jezioro, które jest czwartym co do wielkości w Chinach. Bagna i trzcinowiska Phragmites zapewniają siedliska lęgowe dla perkoza dwuczubego (Podiceps cristatus), orientalnego bociana białego (Ciconia boyciana), żurawia japońskiego (Grus japonensis) i mewy śmieszki (Larus relictus). Dwa rzadkie ptaki, które rozmnażają się na sąsiednich równinach są wielki bustard (Otis tarda) i sieweczka orientalna (Charadrius veredus).

Current Status
W Mongolii, trendy gospodarcze prywatyzacji zwierząt gospodarskich i upadku gospodarki miejskiej spowodowało ludzi do powrotu do wiejskiego stylu życia, w przeciwieństwie do globalnego trendu w kierunku urbanizacji. W rezultacie, liczba pasterzy w Mongolii podobno potroiła się w ciągu ostatniej dekady do ponad 450.000, podczas gdy liczba zwierząt gospodarskich wzrosła o 30 procent

Wyniki badań budzą obawy co do możliwych skutków globalnych zmian na mandżursko-mongolskich łąkach. Badania Xiao et al. (1995, 1996) wskazują, że rozkład sezonowy i międzyroczna zmienność temperatury i opadów, zwłaszcza w późnym lecie, są ważne kontrole na czasową dynamikę biomasy roślin, wydajność wykorzystania deszczu, jak również strumień węgla i magazynowanie tych ekosystemów stepowych łąk.

Typy i dotkliwość zagrożeń
Wypas owiec jest dominującą działalnością, chociaż kozy są bardziej obfite w bardziej skalistych, górskich obszarach. W ostatnich latach liczba kóz hodowanych na łąkach znacznie wzrosła ze względu na wysokie ceny wełny kaszmirskiej, która pochodzi od kóz. Ponieważ kozy jedzą szerszy zakres gatunków roślin niż owce, a także dlatego, że żerują bardziej agresywnie i mają tendencję do zjadania całych roślin, trend ten przyczynił się do degradacji łąk na rozległym obszarze.

Siedliska mokradłowe (wiele słonawych lub słonych) występują na tych łąkach, a wiele z nich oferuje ważne siedliska lęgowe ptaków. Zagrożenia dla tych obszarów obejmują wycinanie trzciny, nadmierne polowania, zbieranie jaj i nadmierne połowy.

Uzasadnienie wyznaczenia ekoregionu
Wschodnie regiony stepowe z Hilbig (1995) i Mongolskiego Ministerstwa Przyrody i Środowiska (1996) określają mongolską część ekoregionu. Granica w Chinach oparta jest na Mapie Roślinności Chin CVMCC (1979) dla użytków zielonych (klasy 37, 38, 39, 40, 41, 43 i 44) z płatami lasów liściastych i krzewów (15, 28) na wyższych wysokościach. Jest to porównywalne do wszystkich, z wyjątkiem południowo-zachodniej części (usuniętej w celu utworzenia części wschodniego stepu pustynnego Gobi) biogeograficznej podjednostki stepu mongolskiego w regionie stepu mongolsko-mandżurskiego według Mackinnon et al. (1996).

Chinese Vegetation Map Compilation Committee (CVMCC). 1979. Vegetation map of China. Mapa (1:10.000.000). Science Press, Beijing.

Finch, C., editor. 1999. Dzikie dziedzictwo Mongolii. Ministerstwo Przyrody i Środowiska Mongolii, UNDP, GEF i WWF. Avery Press, Boulder.

Fuller, R. A. i P. J. Garson. 2000. Pheasants: Status survey and conservation action plan 2000-2004. WPA/BirdLife/SSC Pheasant Specialist Group. IUCN, Gland, Szwajcaria i Cambridge, Wielka Brytania, oraz Światowe Stowarzyszenie Bażantów, Reading, Wielka Brytania.

Rząd Mongolii. 1996. Biodiversity conservation action plan for Mongolia.

Hilbig, W. 1995. The vegetation of Mongolia. SPB Academic Publishing, Amsterdam.

Laidler, L. i K. Laidler. 1996. China’s threatened wildlife. Blandford, London.

MacKinnon, J. 1996. Wild China. The MIT Press, Cambridge MA.

MacKinnon, J., M. Sha, C. Cheung, G. Carey, Z. Xiang, and D. Melville. 1996. A biodiversity review of China. Worldwide Fund for Nature (WWF) International, Hong Kong.

Mongolia Ministry for Nature and Environment, United Nations Development Programme (UNDP)/Global Environment Facility (GEF), and World Wide Fund for Nature (WWF). 1996. Dzikie dziedzictwo Mongolii. Avery Press, Boulder

Pomfret, J. 2000. Mongolia nękana przez kryzys kaszmirowy. The Washington Post. July 17, 2000. Strony 1+.

Schaller, G. B. 1998. Wildlife of the Tibetan Steppe. The University of Chicago Press, Chicago.

Xiao, X. M., D. Chen, Y. M. Peng, X. Y. Cui, and D. S. Ojima. 1996. Observation and modeling of plant biomass of meadow steppe in Tumugi, Xingan league, Inner Mongolia, China. Vegetatio 127:191-201.

Xiao, X., J. Shu, W. Yifeng, D. S. Ojima, and C. D. Bonham. 1995. Temporal variation in aboveground biomass of Leymus chinense steppe from species to community levels in the Xilin River Basin, Inner Mongolia, China. Vegetatio 123:1-12.

Zhao, J., Z. Guangmei, W. Huadong, and X. Jialin. 1990. The natural history of China. McGraw Hill Publishing Co., New York.

Przygotowane przez: Chris Carpenter
Reviewed by: Batbold D. Otgoid

.