– Hoeveel zijn er!

Kende je hun namen? enige tijd geleden. -Ze wees met een vinger. Degenen aan deze kant waren koningen in het noorden. Torrhen was de laatste.

-De Koning Die Knielde.

-Precies, my lady. Daarna waren er alleen nog heren.

-Tot de Jonge Wolf kwam. Waar is het graf van Ned Stark?

-Aan het eind. Deze kant op, mijn dame.

“Die koning mist zijn zwaard,” merkte Lady Dustin op.

Het was waar. Theon kon zich niet herinneren welke koning het was, maar het langzwaard dat hij had moeten hebben ontbrak. Een oranje roeststreep markeerde de plek waar het geweest was. Het maakte hem erg ongemakkelijk. Hij had altijd horen zeggen dat het staal van het zwaard de geest van de doden opgesloten hield in zijn graf. Als er een zwaard ontbrak… “Er zijn geesten in Winterfell. En ik ben een van hen.” Ze liepen door. Het gezicht van Barbrey Dustin leek met elke stap strakker en strakker te worden. “Hij houdt net zo weinig van deze plek als ik.” Waarom verafschuwt u de Starks zo, vrouwe?

“Om dezelfde reden dat je ze aanbidt,” antwoordde ze, hem aankijkend.

“Je reed naar het zuiden met Robb Stark; je vocht naast hem bij Whispering Wood en bij Riverrun; je keerde terug naar de IJzereilanden als zijn gezant om een verdrag met je vader te bezegelen. Barrowfort leverde ook mannen voor de oorlog van de Jonge Wolf. Ik gaf hem zo weinig mogelijk, maar ik moest hem wat geven om de toorn van Winterfell te vermijden. Dus ik had ook een oogje op dat leger, en ze hielden me op de hoogte. Ik weet wie je bent. Ik weet wat je bent. Beantwoord nu mijn vraag: Waarom aanbid je de Starks?

-Omdat? -Theon liet een gehandschoende hand op de dichtstbijzijnde pilaar rusten. Omdat ik één van hen wilde zijn…

-En dat ben je nooit geweest. We hebben meer gemeen dan je denkt. Kom op, laten we gaan. Iets verderop stonden drie graven naast elkaar.

Ze stopten.

“Lord Rickard,” merkte Lady Dustin op na de centrale figuur te hebben bekeken. Het standbeeld doemde imposant boven hen op, zijn bebaarde gezicht langgerekt en plechtig. De ogen waren van steen, net als die van de anderen, maar die van hem zagen er droevig uit. Zijn zwaard is ook weg.

Het was waar.

Iemand is hier beneden geweest en heeft zwaarden gestolen. Brandon’s is ook vermist.

-Hoe ongrappig zou dat geweest zijn. -De vrouw trok haar handschoen uit en raakte zijn knie aan, witte huid tegen zwarte steen. Brandon hield van zijn zwaard, hij genoot ervan het te slijpen. “Ik wil het scherp genoeg om een kut te scheren,” placht hij te zeggen. En hoe graag hij het gebruikte! “Er is niets mooiers dan een bloederig zwaard,” merkte hij eens tegen me op.

-Dus je hebt hem ontmoet.

Het licht van de lantaarn verlichtte de ogen van de dame, die leken te vlammen.

-Brandon groeide op in Fort Barrow bij de oude Lord Dustin, vader van mijn latere echtgenoot, maar hij bracht zijn leven door in de Creeks. Hij hield van paardrijden, en zijn kleine zusje was net als hij, wat een stel centaurs! Mijn heer vader was altijd blij met een bezoek van de erfgenaam van Winterfell. Ik had veel ambities voor het Huis Ryswell; ik zou mijn maagdelijkheid op een dienblad hebben geserveerd aan elke passerende Stark, maar dat was niet nodig. Brandon was nooit verlegen om te nemen wat hij wilde. Ik ben een opgedroogde oude vrouw nu, weduwe ik weet niet eens hoe lang, maar ik herinner me nog het moment dat ik mijn maagdenbloed op zijn pik zag de nacht dat hij me nam. Ik denk dat Brandon Stark het ook graag zag. Er is niets mooiers dan een bloederig zwaard, ja. Het deed pijn, maar het was een zoete pijn. “Maar de dag dat ik ontdekte dat Brandon ging trouwen met Catelyn Tully…. Er was niets liefs aan die pijn. Ik verzeker je dat hij niet van haar hield. Hij vertelde me dat de laatste nacht die we samen doorbrachten, maar Rickard Stark had ook grote ambities. Zuidelijke ambities die niet uit zouden komen als hij zijn erfgenaam liet trouwen met de dochter van een van zijn vazallen. Later hoopte mijn vader mij te kunnen uithuwelijken aan Brandon’s broer Eddard, maar ook hij werd aan Catelyn Tully overgelaten. Ik werd overgelaten aan jongeheer Dustin, totdat Ned Stark hem van me afnam.

-Robert’s Rebellion.

-Lord Dustin en ik waren nog geen half jaar getrouwd toen Robert de wapens opnam en Ned Stark zijn vazallen bijeenriep. Ik smeekte mijn man niet te gaan; ik had familieleden die in zijn plaats hadden kunnen gaan: een oom die beroemd was om zijn vaardigheid met een bijl, een oudoom die had gevochten in de Oorlog van de Negen Pence Koningen…. Maar hij was trots en wilde niets minder dan de troepen van Fort Barrow aanvoeren. De dag dat hij vertrok gaf ik hem een paard, een vos met een manen als vuur, de trots van mijn vaders stallen. Mijn heer zwoer me dat hij op dat paard zou terugkeren zodra de oorlog voorbij was. “Ned Stark nam het paard mee naar mij toen hij terugkeerde naar Winterfell. Hij zei me dat mijn heer eervol was gestorven en dat hij begraven was onder de rode bergen van Dorne. De beenderen van zijn zus bracht hij naar het noorden, en hier liggen ze… Maar ik zweer dat Heer Eddard’s nooit naast de zijne zal rusten. Ik zal ze aan mijn honden voeren.

– Lord Eddard’s botten? -Theon begreep het niet.

De vrouw draaide haar lippen in een afschuwelijke grijns die hem aan die van Ramsay deed denken.

– Catelyn Tully stuurde Lord Eddard’s botten naar het noorden voor de Rode Bruiloft, maar je oom nam Cailin Moat in en sloot de weg af. Sindsdien ben ik op mijn hoede. Als die botten ooit uit het moeras tevoorschijn komen, komen ze niet voorbij Barrowfort. -Hij wierp een laatste blik op het standbeeld van Eddard Stark. Laten we gaan. We zijn klaar hier.

Het sneeuwde nog steeds toen ze uit de crypten kwamen. Vrouwe Dustin had de hele weg terug gezwegen, maar toen ze voor de ruïnes van de Eerste Toren stonden, huiverde ze en wendde zich tot Theon.