Duży paleozoiczny kontynent Laurentia znajdował się w dużej mierze w Ameryce Północnej, ale obejmował części współczesnej Europy. Był niezależny od późnego neoproterozoiku około 570 Ma aż do połączenia się z Avalonią-Bałtyką w 430-420 Ma sylurskiej orogenezy kaledonidowej, po której utworzył główny zachodni sektor połączonego superkontynentu Laurussia. Laurussia z kolei stała się częścią jeszcze większego superkontynentu Pangea w późnym karbonie, o czym świadczy skośne zderzenie Laurussia-Gondwana widoczne w sektorze Laurentian w orogenezie Ouachita. Dokonano przeglądu marginesów Laurentii i wielu terranów około-laurentyjskich. Dokonano również przeglądu tych części północno-wschodniej Syberii, które dziś stanowią część płyty północnoamerykańskiej, ale w paleozoiku nie były częścią Laurentii ani Laurusii. Zrewidowana ścieżka APW (Apparent Polar Wander Path) dla krateru Laurentii jest przedstawiona dla całego paleozoiku. Laurentia przez cały czas znajdowała się na równikowych paleolatach i obracała się w niewielkim stopniu, z wyjątkiem krótkiego okresu po jej zderzeniu z Avalonią-Baltiką w sylurskiej orogenezie kaledonidowej; jednakże, w przeciwieństwie do niej, jej pozycja i orientacja były znacznie mniej zmienione w orogenezie ouachitowej w czasie składania się Pangei. Kraton Laurentii był wielokrotnie zalewany morzami epeirycznymi, które tworzyły optymalną liczbę nisz ekologicznych, co z kolei sprzyjało specjacji i ewolucji zwierząt. Przedstawiono podsumowanie paleozoicznej historii geologicznej Laurentii i jej okolic oraz laurynckiego sektora Laurów w trakcie i po jego włączeniu do Pangei, wraz z nowymi mapami paleogeograficznymi od kambru do końca permu. Na mapach tych naniesiono obszary lądów, płytkich szelfów, głębszych szelfów i oceanów na podstawie wielu wcześniej istniejących danych, a także rafy, skały wulkaniczne i plutoniczne oraz wybrane fauny i flory.

Znaczna liczba terranów na obrzeżach kontynentu w czasie jest krótko omówiona, zwłaszcza te w Meksyku, Appalachach i północno-zachodnich częściach Europy, które kiedyś były częściami Laurentii. Wymieniono wiele terranów zawierających skały paleozoiczne w północno-zachodniej części Płyty Północnoamerykańskiej i tworzących znaczną część Kordylierów w północno-zachodniej Kanadzie i na Alasce oraz w północno-wschodniej Syberii: niektóre z nich były perylaurenckie, inne peryberyjskie, a jeszcze inne pierwotnie oceaniczne w paleozoiku. Omówiono koncepcję mikrokontinentu Arctida. Ten mikrokontynent był pierwotnie postulowany jako istniejący od neoproterozoiku do dewonu i składający się ze złożonej Arktyki Alaski oraz terranów Seward, York i Farewell na Alasce, a także terranu Pearya na wyspie Ellesmere, jak również Półwyspu Czukotka, Wysp Nowosyberyjskich, Siewiernej Ziemi, północnego Tajmyru i przyległych obszarów znajdujących się obecnie na północnym wschodzie współczesnej Syberii. Wiele części tego obszaru zawiera faunę zarówno syberyjską, jak i laurentyjską, która została poddana przeglądowi i analizie. Stwierdzono, że w dolnym paleozoiku istniał mniejszy, niezależny kontynent, który pierwotnie znajdował się gdzieś pomiędzy Syberią a Laurentią w kambrze, ale nie obejmował Wysp Nowosyberyjskich, Kołymy i Omolonu (które były częściami Syberii), Siewiernej Ziemi i północnego Tajmyru (niezależny mikrokontynent karaoski), ani Terranu Pożegnalnego (niezależnego aż do mezozoiku). Wschodni kraniec tego arktycznego mikrokontinentu Alaska-Chukotka przycumował w dewonie do północno-zachodniej Lauruzji (margines Ellesmeru), ale swoje obecne położenie w Ameryce Północnej osiągnął dopiero po obrocie w kredzie. Potwierdza się, że terrany kordylierskie Wrangellia, Alexander i kilka mniejszych jednostek istniały jako kolejny mikrokontynent niezależny od Ameryki Północnej aż do mezozoiku. Wydaje się jednak, że w zachodniej Ameryce Północnej nie ma obecnie terranów, które pochodziłyby z Baltica. Terran Pearya, tworzący obecnie północną Ellesmere Island, był prawdopodobnie zaangażowany w najbardziej na północ wysunięty sektor sylurskiej orogenezy kaledonidowej.

.