Baltimore OriolesEdit
Mussina zadebiutował zawodowo w Class AA Hagerstown Suns z Eastern League w 1990 roku. W ligach mniejszych Mussina zanotował 2,38 ERA w 189 inningach.
1992-1995Edit
W 1992 roku, pierwszym pełnym sezonie Mussiny w Orioles, zakończył z rekordem 18-5 i 2,54 ERA w 241 inningach. Jego procent zwycięstw i porażek wynosił .783 i był drugim najlepszym graczem w lidze, a jego 1.79 BB/9 było drugim najlepszym za Chrisem Bosio. Jego 4 shutouty były na drugim miejscu w lidze, za Rogerem Clemensem z Bostonu. Zajął 4. miejsce w głosowaniu na American League Cy Young Award, a w 1992 roku w All-Star Game rozegrał jeden perfekcyjny inning.
Mussina zmagał się w 1993 roku z bólem barku, który spowodował, że od 22 lipca do 19 sierpnia przebywał na liście niepełnosprawnych (DL). Mimo to wygrał 14 spotkań, notując 7. najlepszy procent zwycięstw w lidze amerykańskiej. Mussina pozwolił także na 83 biegi zarobione w zaledwie 167,2 inningach pracy, uzyskując ERA 4,46 i wybijając 117 pałkarzy. Został wybrany do drużyny All-Star, jednak nie zagrał w meczu. Pod koniec meczu doszło do kontrowersyjnego incydentu, kiedy to Mussina postanowił rozgrzać się w koszu, pomimo tego, że menedżer AL Cito Gaston powiedział mu, że nie będzie wchodził do gry. Fani Orioles wierzyli, że Mussina rozgrzewał się w ramach przygotowań do wejścia na boisko w dziewiątej kolejce, a kiedy Gaston wprowadził Duane’a Warda na boisko w dziewiątej kolejce, fani na Camden Yards spędzili resztę meczu skandując „We Want Mike” i głośno bucząc Gastona, ponieważ w Baltimore narodził się popularny slogan „Cito Sucks”. Slogan ten można było zobaczyć na koszulkach lub usłyszeć jeszcze wiele lat później w Baltimore za każdym razem, gdy do miasta przyjeżdżali Blue Jays. Gaston nigdy nie był dobrze traktowany przez fanów Baltimore przez resztę swojej kariery menadżerskiej i był przedmiotem gróźb śmierci za to, że nie postawił Mussiny w grze. Ze swojej strony, Mussina powiedział, że był tylko coraz jego pracy w, jak był zaplanowany do rzutu tego dnia, i to było oczywiste, Gaston nie wymagają jego usług. Mussina wrócił z DL w sierpniu przeciwko Texas Rangers, tylko mieć Orioles zamknąć go trzy tygodnie później w połowie września z powodu bólu dolnej części pleców.
Mussina wrócił do formy w 1994 roku, ale strajk gracza skrócił jego sezon, powodując, że skończył z zaledwie 16 zwycięstwami i 99 strikeoutami w 176,1 inningach pracy. Mussina skończył na 2. miejscu w lidze w zwycięstwach, a jego ERA 3.06 uplasowała go na 4. pozycji. Został wybrany do swojego 3. z rzędu All-Star Game i zagrał jeden inning, oddając jeden hit i wybijając jednego pałkarza. Mussina zakończył 4 w głosowaniu na ten rok American League Cy Young Award.
W 1995, Mussina rozpoczął i wygrał Cal Ripken’s rekordowe 2,131st kolejny mecz na 6 września 1995.Mussina prowadził ligę z 19 zwycięstw i miał jeden z jego najlepszych sezonów statystycznych. Wyeliminował 158 zawodników w 221,2 inningach, pozwalając tylko na 81 zdobytych punktów przy ERA 3,29. Mussina przewodził lidze z czterema shutoutami, a także pozwolił na najniższe w lidze 2.03 BB/9, podczas gdy jego 1.069 WHIP był drugim po Randy Johnsonie z Seattle. Pomimo doskonałego sezonu, Mussina nie został wybrany do tegorocznego All-Star Game i zajął 5. miejsce w głosowaniu na American League Cy Young Award.
1996-2000Edit
W 1996 roku Mussina wygrał 19 meczów i ustanowił nowy rekord kariery 243,1 inningów. Jego wiodące w lidze 36 rozpoczętych meczów było również rekordem kariery. 18 z jego startów w tym roku to były starty wysokiej jakości. W swoim ostatnim starcie w tym sezonie, drużyna Orioles straciła prowadzenie w późnych godzinach gry, co kosztowało Mussinę utratę 20 wygranych w sezonie. Mussina wygrał również swoją pierwszą Złotą Rękawicę w tym roku.
Mussina nie rozpoczął gry w dniu otwarcia w 1997 roku z powodu zapalenia ścięgna w łokciu. Był on starterem dnia otwarcia dla Orioles każdego roku od 1993. Mussina zakończył sezon z rekordem 15-8, a jego 3.20 ERA było 4. najlepszym wynikiem w lidze. Dodatkowo, jego 218 strikeoutów było rekordem kariery i ustanowiło rekord franczyzy. Mussina został ponownie wybrany do drużyny All-Star, ale nie wystąpił w meczu. Zajął 6. miejsce w głosowaniu na American League Cy Young Award i zdobył swoją drugą z rzędu Złotą Rękawicę. W 1997 roku w American League Championship Series rozegrał 15 inningów w dwóch startach, pozwalając na jeden bieg i cztery uderzenia oraz wybijając 25 uderzeń, co było wówczas rekordem ALCS. Jednak Orioles nie udało się zdobyć punktów w obu swoich startach, a Mussina skończył otrzymując no-decisions dla każdego.
Mussina’s 1998 sezon został przebity przez dwa oddzielne podróże do DL, w tym dla urazu wynikającego z kiedy piłka uderzona przez Sandy Alomar Jr. uderzył go w twarz i złamał nos. Mussina wciąż wygrał 13 meczów i zanotował ERA na poziomie 3.49, przy 175 strikeoutach w 206.1 inningach. Jego stosunek strikeout-to-walk był dobry dla 2. miejsca w lidze. Mussina wygrał swoją 3. z rzędu Złotą Rękawicę z perfekcyjnym 1.000 procentem pola na 50 szans. 4 sierpnia Mussina wyrzucił Bipa Robertsa z Detroit, co było jego tysięcznym strikeoutem w karierze.
W 1999 roku zajął 2 miejsce w lidze z 18 zwycięstwami, a jego 3.50 ERA i .720 win-loss percentage były dobre dla 3 miejsca. Mussina wybił 172 zawodników w 203,2 inningach, podczas gdy chodził tylko 52, co daje stosunek 3,31 K/BB. Został wybrany jako All-Star i zagrał jeden inning, Mussina zajął drugie miejsce w głosowaniu na American League Cy Young Award w tym samym roku, za Pedro Martínezem. Popełnił tylko jeden błąd z 61 całkowitych szans i wygrał swoją czwartą z rzędu Złotą Rękawicę, dalej cementując swoją reputację jako jednego z najlepszych defensywnych miotaczy w baseballu.
W 2000 roku Mussina zanotował swój pierwszy i jedyny przegrany sezon, w którym przegrał 11-15. Jednak nie grał tak źle, jak sugeruje jego rekord, ponieważ pozwolił na 100 zdobytych punktów w 237,2 inningach, co dało mu ERA na poziomie 3,79. Uwolnił 210 przeciwników i pozwolił na 44 spacery. Przeciwnicy bili od niego zaledwie .255. Zajął 6 miejsce w głosowaniu na Cy Young Award w tym samym roku.
New York YankeesEdit
Po sezonie 2000, Mussina zdecydował się opuścić Orioles przez wolną agenturę. Podpisał sześcioletni, 88,5-milionowy kontrakt z New York Yankees 30 listopada 2000 roku.
2001-2004Edit
Mussina zakończył sezon 2001 z rekordem 17-11. Był 2. w lidze w ERA (3.15), strikeoutach (214), shutoutach (3) i stosunku strikeout/walk (5.10), a także 5. w strikeoutach/9 IP (8.42) i kompletnych meczach (4). Mussina rozegrał siedem zamkniętych inningów w 3. meczu 2001 American League Division Series, a Yankees wygrali ten mecz 1-0 i ostatecznie serię, stając się jedyną drużyną, która wygrała serię dywizji po przegraniu dwóch pierwszych meczów u siebie. Mussina rozpoczął gry 1 i 5 w 2001 World Series przeciwko Arizona Diamondbacks, post 0-1 rekord z 4.09 ERA w 11 innings pitched.
W 2002, Mussina był drugi w AL w spacery/9 IP (1.65), trzeci w strikeouts (182) i strikeouts/9 IP (7.60), ósmy w zwycięstw (18), i dziewiąty w spacery/9 IP (2.00). W 2003 roku Mussina był trzeci w lidze w strikeouts/9 IP (8.18) i strikeout/walk ratio (4.88), czwarty w strikeouts (195) i walks/9 IP (1.68), piąty w zwycięstwach (17) i ósmy w ERA (3.40). Utrzymał średnią punktów na poziomie .190, gdy gracze mieli dwa outy i pozycję do zdobycia punktów. Podczas 7. meczu ALCS 2003, Mussina był autorem jednego z największych clutch pitchingów wszech czasów. Kiedy Yankees prowadzili z Bostonem 4:0, Mussina po raz pierwszy w swojej karierze wystąpił w roli rezerwowego. Gdy zawodnicy byli na rogu i nikt nie wychodził, Mussina wyautował Jasona Variteka, a następnie zmusił Johnny’ego Damona do wykonania podwójnej gry. Mussina poszedł na boisko 2 więcej innings scoreless i przechowywane Jankesów w odległości uderzenia w grze później wrócił do wygrania.
W 2004, nękany przez serię urazów, Mussina zakończył rok z 12-9 rekord i 4,59 ERA. Był czwarty w lidze w strikeoutach (195), a ósmy w walks/9 IP (2.19).
2005-2008Edit
W 2005 roku Mussina zakończył rok z rekordem 13-8 i ERA 4.41. Był siódmy w AL w strikeouts/9 IP (7.11).
W 2006 roku, zakończył sezon z rekordem 15-7. Był drugi w lidze w OBP przeciwko (.279), trzeci w American League w walks/9 IP (1.60; career-best), batting average against (.241), i strikeout/walk ratio (4.91), czwarty w ERA (3.51), szósty w win-loss percentage (.682). 25 czerwca pokonał Cody’ego Rossa i osiągnął granicę 2500 strikeoutów. Mussina również stał się pierwszym dzban w historii American League, aby wygrać 10 lub więcej gier dla 15 kolejnych seasons.
On 20 listopada 2006, Mussina i Yankees osiągnęła wstępne porozumienie, do czasu fizycznego, na dwa lata, $ 23 mln umowy. Wcześniej w off-season Yankees odrzucił 1 rok, 17 milionów dolarów opcji na poprzednim kontrakcie Mussina. W ramach tego back-loaded sześć lat, $ 88,5 mln umowy, Mussina zarobił $ 19 mln w każdym z ostatnich dwóch sezonów.
W 2007 roku, Mussina stał się tylko dziewiątym graczem, który wygrał 100 meczów z dwoma różnymi drużynami – wygrał 147 z Baltimore. Jednakże, z Jankesami zamkniętymi w ciasnym wyścigu o mistrzostwo, Mussina zmagał się z problemami i tymczasowo stracił miejsce w rotacji na rzecz prospekta Iana Kennedy’ego. Po zaledwie jednym występie w pomocy (pierwszym w karierze w sezonie regularnym), Mussina powrócił jako starter, wygrywając 3-0 w swoich ostatnich czterech startach i kończąc z rekordem 11-10 i wysoką w karierze 5.15 ERA. Sezon ’07 dla Mussiny i miotacza Metsów Toma Glavine’a był tematem książki Johna Feinsteina z 2008 roku, Living on the Black: Two Pitchers, Two Teams, One Season to Remember, pokazując kluczowy sezon dla dwóch nowojorskich miotaczy, gdy Mussina przybił kamień milowy kariery w postaci wygranej #250 z Jankesami, a Glavine zdobył wygraną #300 z Metsami.
W 2008 roku Mussina rozpoczął swój 8. sezon z Jankesami jako bardzo potrzebny weteran niedoświadczonej rotacji. Rok rozpoczął się z trudnościami przypominającymi rok 2007, a wielu zauważyło gwałtowny spadek prędkości jego skoku. Właściciel Hank Steinbrenner zasugerował, że Mussina powinien „nauczyć się grać jak Jamie Moyer” i nie polegać już tak bardzo na swojej szybkiej piłce. Chociaż ta uwaga została powszechnie zinterpretowana jako afront, Mussina zażartował w odpowiedzi, że nie może grać jak Moyer, ponieważ nie rzuca na leworęcznych, a potem świetnie sobie radził, przechodząc 9-1 w swoich kolejnych 11 startach. 15 czerwca zanotował 10. zwycięstwo w sezonie, przedłużając swój rekord w lidze amerykańskiej do 17 kolejnych sezonów z co najmniej 10 zwycięstwami. 18 września Mussina zanotował 18. zwycięstwo w sezonie i poprowadził Jankesów do zwycięstwa 9-2 nad zajmującymi pierwsze miejsce White Sox w swoim ostatnim starcie na Yankee Stadium. 28 września wygrał 20 meczów po raz pierwszy w wieku 39 lat, wygrywając 6-2 z Boston Red Sox na Fenway Park, stając się najstarszym zwycięzcą 20 meczów w historii MLB. Skończył 20-9 z ERA 3.37. Jego 67,6% first-strike-percentage był najwyższy wśród starterów major league.
Mussina później skończyłby drugi do Cleveland Indians miotacz Cliff Lee w głosowaniu na American League comeback player of the year honors. 6 listopada otrzymał swoją siódmą nagrodę Gold Glove Award w karierze, a trzecią w karierze z Yankees. Później ponownie uplasował się za Lee w głosowaniu na nagrodę AL Cy Young Award 2008. Mussina’s szóste miejsce wykończenia był jego najlepszy od 2001.
Mussina oficjalnie ogłosił swoją emeryturę na 20 listopada 2008 roku. Mussina jest pierwszym dzban do emerytury po 20 zwycięski sezon od Hall of Famer Sandy Koufax w 1966.
.