Pyton indyjski (Python molurus) jest olbrzymim wężem należącym do rodziny Pythonidae, zamieszkującym głównie lasy i tereny leśne na subkontynencie indyjskim. Jego średnia długość dorosłego wynosi 13 stóp (4 metry), ale jednostki mogą rosnąć do ponad 20 stóp (6 metrów), co czyni to trzeci najdłuższy wąż na świecie.

Długa, trójkątna głowa ma tępy pysk. Oczy są raczej małe, z pionowymi źrenicami. Mocne ciało pokryte jest małymi, opalizującymi łuskami. Ubarwienie jest blado tan lub szary z odważnym wzorem kwadratowych brązowych plam zarysowane w żółtym. Wyraźny projekt w kształcie strzały na koronie głowy, wskazując do przodu, odróżnia pytona indyjskiego od nieco podobnego pytona siatkowanego, P. reticulatus, który pokrywa się z jego zasięgiem.

Pyton indyjski jest wszechstronnym, przystosowawczym wężem, który może żyć w różnych siedliskach, ale nigdy nie jest daleko od wody. Często w ciągu dnia wygrzewa się w rozwidleniu drzew i staje się aktywny od zmierzchu do świtu. Żeruje głównie na małych ssakach, ptakach i innych gadach, często podróżuje wzdłuż rzek i pływa w powolnych wodach. Pełznie do wsi i na pola w poszukiwaniu szczurów i zwierząt hodowlanych. Narządy termoczułe w wargach potrafią wykryć każdy obiekt, którego temperatura jest wyższa od temperatury otoczenia. Narządy te są przydatnym przystosowaniem do lokalizowania ofiar. Jak wszystkie pytony, pyton indyjski jest drapieżnikiem, który siedzi i czeka. Zamiast ścigać ofiarę, czeka aż ta znajdzie się w jego zasięgu, a następnie chwyta ją w zęby i zabija przez zwężenie. Jednak pyton indyjski ma spokojny temperament i łatwo go oswoić.

Indyjskie pytony są płodne. Lęgi od 25 do 50 jaj nie są rzadkością, a odnotowano również lęgi do 100 jaj. Samica popycha jaja w piramidę z jej cewek i pozostaje ściśle owinięty wokół stosu, dopóki nie wykluć, pozostawiając tylko od czasu do czasu do picia. Samica podnosi temperaturę ciała podczas inkubacji, prawdopodobnie tworząc ciepło poprzez rytmiczne drgania mięśni. Hatchlings są około 18 do 24 cali (46 do 61 centymetrów) długości, w zależności od wielkości matki.

Once bardzo powszechne, pyton indyjski został szeroko wykorzystywane do skóry i pet handlu. Oba podgatunki, indyjski pyton rockowy (P. molurus molurus) z południowo-zachodniej Azji, a pyton birmański (P. molurus bivittatus) z południowo-wschodniej Azji i Indonezji, są obecnie zagrożone. Pyton birmański jest hodowany w niewoli i można go kupić od renomowanych dealerów. Jest ciemniejszy od indyjskiego pytona skalnego, z czerwono-brązowymi plamami. Dzięki selektywnej hodowli udało się wyhodować pytona birmańskiego albinosa. Ma on biało-żółty wzór i znany jest jako złoty pyton. (Patrz także pytony.)

Krytycznie oceniony przez David Cundall

.