Grace Anna Goodhue Coolidge pełniła funkcję Pierwszej Damy jako żona 30. prezydenta, Calvina Coolidge’a (1923-1929). Niezwykle popularna gospodyni Białego Domu, została uznana za jedną z 12 największych żyjących kobiet Ameryki w 1931 roku.

Dla jej „wspaniałego osobistego wpływu wywieranego jako Pierwsza Dama Ziemi”, Grace Coolidge otrzymała złoty medal od Narodowego Instytutu Nauk Społecznych. W 1931 roku została uznana za jedną z dwunastu największych żyjących kobiet Ameryki.

Dorastała w zielonogórskim mieście Burlington, Vermont, jedyne dziecko Andrew i Lemiry B. Goodhue, urodzone w 1879 roku. Jeszcze jako dziewczynka słyszała o szkole dla głuchych dzieci w Northampton, Massachusetts, i w końcu zdecydowała się dzielić jej wymagającą pracę. Ukończyła University of Vermont w 1902 roku i poszła uczyć w Clarke School for the Deaf tej jesieni.

W Northampton poznała Calvina Coolidge’a; należeli do tego samego zestawu żeglarskiego, piknikowego, whist-clubu, złożonego w dużej mierze z członków lokalnego Kościoła Kongregacyjnego. W październiku 1905 roku pobrali się w domu jej rodziców. Żyli skromnie; wprowadzili się do połowy dupleksu dwa tygodnie przed narodzinami ich pierwszego syna, a ona budżetowała wydatki dobrze w ramach dochodów zmagającego się z problemami małomiasteczkowego prawnika.

Grace Coolidge można przypisać pełny udział w awansie jej męża w polityce. Ciężko pracowała, zachowywała pozory, brała udział w działaniach miejskich, uczęszczała do kościoła i równoważyła jego nieśmiałość gejowską życzliwością. W 1908 roku urodziła drugiego syna i to właśnie ona grała z chłopcami w baseball na podwórku. Gdy Coolidge wznosił się do rangi gubernatora, rodzina zachowała duplex; wynajął za półtora dolara pokój w Bostonie i przyjeżdżał do domu na weekendy.

W 1921 roku, jako żona wiceprezydenta, Grace Coolidge wyszła z rutyny gospodyni domowej do waszyngtońskiego społeczeństwa i szybko stała się najpopularniejszą kobietą w stolicy. Jej radość życia i wrodzona prostota oczarowały nawet najbardziej krytycznych. Stylowe ubrania – jedyny odpust oszczędnego męża – podkreślały jej dobry wygląd.

Po śmierci Hardinga zaplanowała życie towarzyskie nowej administracji tak, jak chciał tego jej mąż: bezpretensjonalnie, ale z godnością. Jej czas i jej przyjaźń należały teraz do narodu, a ona była hojna z obu. Jak napisała później, była „ja, a jednak nie ja – to była żona prezydenta Stanów Zjednoczonych i ona miała pierwszeństwo przede mną….”. Pogrążona w smutku z powodu nagłej śmierci młodszego syna w wieku 16 lat, nigdy nie pozwoliła, by smutek przeszkodził jej w pełnieniu obowiązków Pierwszej Damy. Takt i wesołość uczyniły ją jedną z najbardziej popularnych gospodyń Białego Domu, a ona opuściła Waszyngton w 1929 roku z szacunkiem i miłością kraju.

Dla większej prywatności w Northampton, Coolidge’owie kupili „The Beeches,” duży dom z przestronnymi terenami. Calvin Coolidge zmarł tam w 1933 roku. W swojej autobiografii tak podsumował ich małżeństwo: „Przez prawie ćwierć wieku znosiła moje niedomagania, a ja cieszyłem się z jej łask”. Po jego śmierci sprzedała The Beeches, kupiła mniejszy dom i z czasem podjęła się nowych przedsięwzięć, których od dawna chciała spróbować: pierwszy lot samolotem, pierwsza podróż do Europy. Swoją niechęć do rozgłosu i poczucie humoru zachowała aż do śmierci w 1957 roku. Jej głównym zajęciem w miarę starzenia się była służba jako powiernik Clarke School; jej wielką przyjemnością była rodzina jej pozostałego przy życiu syna, Johna.

.