Pytanie: „Co Biblia mówi o dziewicy Marii?”
Odpowiedź: Maria, matka Jezusa, została określona przez Boga jako „wielce uprzywilejowana” (Łk 1:28). Wyrażenie wysoce uprzywilejowana pochodzi od jednego greckiego słowa, które zasadniczo oznacza „wiele łaski”. Maryja otrzymała Bożą łaskę.

Łaska to „niezasłużona przychylność”; to znaczy, że łaska jest błogosławieństwem, które otrzymujemy pomimo tego, że na nie nie zasługujemy. Maryja potrzebowała łaski od Boga i Zbawiciela, tak jak my wszyscy. Maryja sama zrozumiała ten fakt, gdyż oświadczyła w Ewangelii Łukasza 1,47: „Raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawicielu”.
Dziewica Maria, dzięki Bożej łasce, uznała, że potrzebuje Zbawiciela. Biblia nigdy nie mówi, że Maria była kimś innym niż zwykłym człowiekiem, którego Bóg postanowił użyć w niezwykły sposób. Tak, Maria była kobietą sprawiedliwą i uprzywilejowaną (obdarzoną łaską) przez Boga (Ewangelia wg św. Łukasza 1:27-28). Jednocześnie Maria była grzeszną istotą ludzką, która potrzebowała Jezusa Chrystusa jako swojego Zbawiciela, tak jak każdy inny człowiek (Kaznodziei 7:20; Rzymian 3:23; 6:23; 1 Jana 1:8).
Dziewica Maria nie miała „niepokalanego poczęcia”. Biblia nie sugeruje, że narodziny Marii były czymś innym niż normalne ludzkie narodziny. Maria była dziewicą, kiedy urodziła Jezusa (Łk 1:34-38), ale nie była dziewicą na stałe. Idea wieczystego dziewictwa Marii jest niebiblijna. Mateusz 1:25, mówiąc o Józefie, stwierdza: „Lecz on nie miał z nią żadnego związku, aż porodziła syna. I nadał mu imię Jezus”. Słowo aż wyraźnie wskazuje, że Józef i Maria mieli normalne stosunki seksualne po narodzeniu Jezusa. Maryja pozostała dziewicą aż do narodzin Zbawiciela, ale później Józef i Maryja mieli razem kilkoro dzieci. Jezus miał czterech przyrodnich braci: Jakuba, Józefa, Szymona i Judasza (Mt 13,55). Jezus miał również przyrodnie siostry, choć nie są one wymienione lub numerowane (Mt 13:55-56). Bóg pobłogosławił i uświetnił Marię, dając jej kilkoro dzieci, co w tamtej kulturze było akceptowane jako najwyraźniejszy znak Bożego błogosławieństwa dla kobiety. Pewnego razu, gdy Jezus przemawiał, kobieta z tłumu ogłosiła: „Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które karmiłeś” (Łk 11, 27). Nigdy nie było lepszej okazji dla Jezusa, aby oświadczyć, że Maryja rzeczywiście zasługuje na chwałę i uwielbienie. Jaka była odpowiedź Jezusa? „Przeciwnie, błogosławieni są ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je” (Łk 11, 28). Dla Jezusa posłuszeństwo Słowu Bożemu było ważniejsze niż bycie kobietą, która urodziła Zbawiciela.

Nigdzie w Piśmie Świętym Jezus ani nikt inny nie kieruje w stronę Marii żadnych pochwał, chwały czy uwielbienia. Elżbieta, krewna Marii, pochwaliła Marię w Ewangelii Łukasza 1:42-44, ale jej pochwała opiera się na błogosławieństwie narodzin Mesjasza. Nie była ona oparta na żadnej wewnętrznej chwale Maryi. W rzeczywistości, po tym wydarzeniu Maria wypowiedziała pieśń pochwalną do Pana, wychwalając Jego troskliwość wobec tych, którzy są pokornego stanu, Jego miłosierdzie i wierność (Łk 1,46-55).
Wielu wierzy, że Maryja była jednym ze źródeł Łukasza do napisania jego Ewangelii (zob. Łk 1,1-4). Łukasz zapisuje, że anioł Gabriel odwiedził Marię i powiedział jej, że urodzi syna, który będzie Zbawicielem. Maryja nie była pewna, jak to możliwe, ponieważ była dziewicą. Kiedy Gabriel powiedział jej, że dziecko zostanie poczęte przez Ducha Świętego, Maria odpowiedziała: „Jestem służebnicą Pańską. . . . Niech się spełni Twoje słowo, które do mnie skierowałeś. Wtedy anioł odszedł od Niej” (Łk 1,38). Maryja odpowiedziała z wiarą i gotowością poddania się Bożemu planowi. My również powinniśmy mieć taką wiarę w Boga i z ufnością podążać za Nim.Innym razem w świątyni, kiedy Jezus miał dwanaście lat, Maria była zdenerwowana, że Jezus pozostał w tyle, kiedy Jego rodzice wyjechali do Nazaretu. Zrozpaczeni szukali Go. Kiedy Go znaleźli, jeszcze w świątyni, powiedział, że musi być w domu Ojca (Łk 2,49). Jezus wrócił do Nazaretu ze swoimi ziemskimi rodzicami i poddał się im. Znów mówi się nam, że Maryja „zachowywała wszystkie te rzeczy w swoim sercu” (Łk 2, 51). Wychowanie Jezusa musiało być trudnym przedsięwzięciem, ale też wypełnionym cennymi chwilami, być może wspomnieniami, które stawały się coraz bardziej przejmujące, w miarę jak Maryja coraz lepiej rozumiała, kim jest Jezus. My również możemy cenić w naszych sercach poznanie Boga i wspomnienia Jego działalności w naszym życiu. Później, w czasie publicznej działalności Jezusa, Jego rodzina zaczęła się niepokoić. Mk 3,20-21 podaje: „Tłum znowu się zebrał, tak że nie mogli nawet jeść. A gdy usłyszała to Jego rodzina, wyszli, aby Go pojmać, bo mówili: 'On postradał zmysły’.” Kiedy przybyła Jego rodzina, Jezus ogłosił, że to właśnie ci, którzy pełnią wolę Boga, są Jego rodziną. Bracia Jezusa nie wierzyli w Niego przed ukrzyżowaniem, ale co najmniej dwóch z nich uwierzyło później – Jakub i Juda (Judasz), autorzy ksiąg Nowego Testamentu noszących ich imiona.
Maryja zdawała się wierzyć w Jezusa przez całe Jego życie. Była obecna przy krzyżu, kiedy Jezus umierał (J 19,25), bez wątpienia czując „miecz”, który Symeon przepowiedział, że przeszyje jej duszę. To właśnie tam, przy krzyżu, Jezus poprosił Jana, aby służył jako syn Marii, a Jan przyjął Marię do swojego domu (J 19, 26-27). Maryja była również z apostołami w dniu Pięćdziesiątnicy (Dz 1,14). Jednak Maryja nie jest już nigdy więcej wspomniana po Dziejach Apostolskich w rozdziale 1. Biblia nigdzie nie wskazuje, że Maria może wysłuchać naszych modlitw lub że może pośredniczyć za nas u Boga. Jezus jest naszym jedynym orędownikiem i pośrednikiem w niebie (1 List do Tymoteusza 2:5). Gdyby zaoferowano jej cześć, adorację lub modlitwy, Maryja powiedziałaby to samo, co aniołowie: „Uwielbiajcie Boga!” (zob. Ap 19,10; 22,9.) Maryja sama daje nam przykład, kierując swoją cześć, adorację i uwielbienie wyłącznie do Boga: „Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawicielu, bo On ma wzgląd na pokorny stan swojej służebnicy. Odtąd błogosławioną nazywać mnie będą wszystkie pokolenia, bo Mocarz uczynił dla mnie wielkie rzeczy – święte jest Jego imię” (Łk 1,46-49).