Hoewel rigoureuze populatieschattingsmethoden (bv. afstandsbemonstering) de voorkeur genieten van natuurbeschermers, hebben deze methoden veel beperkingen en uitdagingen. Extreem lage ontmoetingspercentages of visuele detecties beperkten de detectiefunctie en schattingen van clustergroottes tijdens de afstandsbemonsteringsanalyse, die zowel in onze als in eerdere studies werden gedocumenteerd (Nuttal et al. 2017). Het is ook een grote uitdaging voor onderzoekers die transecten lopen in tropische bosomgevingen om te zorgen voor acceptabele hoeveelheden gegevens (Nuttal et al. 2017). Met het oog op deze uitdagingen en de beperkingen van rigoureuze methoden voor bemonstering op afstand, werden andere methoden gebruikt, bijvoorbeeld lijn transecten om de dichtheid van roepende mannelijke Groene Pauwen te bepalen (roepende vogels per km2) tijdens het broedseizoen in Zuid-Centraal Vietnam en West-Thailand (Sukumal et al. 2015, 2017) of transect roep tellen en geconcentreerde telmethoden, werden gebruikt in Oost-Java (Hernowo et al. 2011) en ook punttelling methode in Myanmar (Aung et al. 2013). Hoewel deze methoden goed zouden kunnen werken op regionale schaal, zoals in een reservaat of nationaal park (zie hierboven), zijn ze niet efficiënt genoeg op een brede schaal zoals die waarop onze studie betrekking heeft. Daarom voerden we een veldonderzoek uit met behulp van de interviewmethode, wat een efficiënte methode is om de algemene status van bekende soorten te begrijpen (Li en Chan 2017). Dus herhaalden we het populatieonderzoek van Groene Pauw met dezelfde interviewmethode als uitgevoerd in de jaren negentig (Wen et al. 1995; Yang et al. 1997), om de statusveranderingen van de vogel in China te onderzoeken.

In deze studie hebben we de populatiestatus van de bedreigde Groene Pauw in de afgelopen drie decennia in China op de globale schaal uitgeplozen door middel van de grootste enquête-inspanningen ooit gedaan en literatuurreviewing. Hoewel de interviewmethode geen robuuste populatiegrootte kon verkrijgen, is ze nuttig om de relatieve populatiedichtheid op wereldschaal te onderzoeken en historische populatieveranderingen te begrijpen. Wij bevestigden de beperkte en geconcentreerde verspreiding van de vogel alleen in 8 administratieve districten van Yunnan in China; en er werd geen vogel ontdekt in Tibet met zowel de interview- als de lijn transect-methode. We documenteerden de aanwezigheid van Groene Pauw in 22 van de 52 historische districten in Yunnan, en bijna 80% van de huidige populatie was verspreid in de districten Chuxiong (≥ 108-158 geïnterviewde vogels) en Yuxi (~ 32-34 geïnterviewde vogels) in centraal Yunnan. Uit de interviewmethoden bleek dat er ongeveer 40-60 vogels gewoond hadden in het Konglonghe natuurreservaat, Shuangbai district, Chuxiong district. Terwijl ongeveer 59 adulten en subadulten en 20 kuikens werden geïdentificeerd door cameravallen in hetzelfde gebied in 2016 (Dr. P. Shan, persoonlijke communicatie). Volgens onze studie waren er slechts zeer kleine populaties verspreid in de westelijke en zuidelijke gebieden van Yunnan in de buurt van de onderzoeksgrens, zoals Longba stad in Longchuan district van de prefectuur Dehong, Nuofu stad in Lancang district van Pu’er en Menglong stad in Jinghong van de prefectuur Xishuangbanna. In vergelijking met de onderzoeken van 20 jaar geleden is meer dan 56% van de verspreide districten en 80% van de verspreide steden verdwenen. Dezelfde verspreidingskrimp deed zich ook voor in andere Zuidoost-Aziatische regio’s, waaronder Java (Hernowo et al. 2011), Laos (Vongkhamheng 2015), Myanmar (Aung et al. 2013) en Vietnam (Sukumal et al. 2015).

Hoewel we wijdverspreide populatiedalingen vonden van de Groene Pauw over het grootste deel van hun verspreidingsgebied in Yunnan, is dat niet het geval voor populaties in Shuangbai county van Chuxiong district en Xinping county van Yuxi district, centraal Yunnan. Tot onze vreugde is de populatie in Shuangbai toegenomen (79 geïnterviewde vogels in de jaren 1990 tegen 98-145 geïnterviewde vogels nu); en zijn de populaties in Xinping stabiel gebleven en licht gegroeid (17-18 vogels in de jaren 1990 tegen 19-21 nu). Dit kan ook te wijten zijn aan een verschil in onderzoeksinspanning. Bovendien ontdekten we in dit gebied grote groepen Groenpootruiters van 18-27 volwassen vogels door middel van interviews; en er werden vogels, roepjes en voetafdrukken ontdekt langs de lijndoorsneden die waren uitgezet in het Konglonghe Natuurreservaat op de grens van Shuangbai en Xinping county. Al deze vondsten wijzen erop dat dit gebied de grootste populatie en de grootste dichtheid van Groene Pauwen in China herbergt, hetgeen blijkt uit het onderzoek van de populatie en de beoordeling van de habitat. Wij geloven dat de uitgestrekte ongerepte vegetatie (met inbegrip van moessonbos, savannestruikgewas en gras), de schaarse menselijke verstoring en de dagelijkse patrouillering en monitoring hebben bijgedragen tot de toename van de populatie in dit gebied. Populatiestijgingen werden vastgesteld in sommige nationale parken in Zuidoost-Azië. De Java Green Peafowl in Alas Purwo National Park, Oost-Java nam in 8 jaar tijd met 86% toe ten opzichte van de waarnemingen in 1998 (Hernowo et al. 2011). In het zuidelijke en centrale Cat Tien National Park in het zuidoosten van Vietnam werd de dichtheid van Groene Pauw hoger geschat dan 15 jaar geleden (Sukumal et al. 2015). Daarnaast werd in het Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuary in het westen van Thailand ook herstel van de populatie gedocumenteerd (Sukumal et al. 2017). Deze resultaten suggereren dat Groene Pauw populaties zich, gegeven adequate bescherming, zowel in China als in Zuidoost-Azië kunnen herstellen.

Mettertijd ontdekten we in deze studie afname van de gemiddelde kuddegrootte van de vogel van de jaren 1990 tot heden, maar het bereik van de kuddegrootte bleef stabiel. Dit resultaat wijst erop dat alleen de frequentie van het waarnemen van grote groepen Groene Pauwen is afgenomen. Het is goed voorstelbaar dat de afname van de vogelpopulatie leidde tot afnames van de gemiddelde zwermgrootte en populatiedichtheid, of lagere ontmoetingsfrequenties (Nuttal et al. 2017; Sukumal et al. 2017). Maar grote koppels van 18-27 vogels konden nog steeds in het veld worden aangetroffen, wat vertrouwen geeft in populatieherstel van de bedreigde Groene Pauw.

Tijdens onze gesprekken met de lokale bevolking en in de documenten, ontdekten we dat vergiftiging in de vorige eeuw massale Groene Pauwsterfte veroorzaakte, omdat de vogel soms op gewassen zou foerageren. Een groot deel van de Groene Pauw werd vergiftigd van 1960-1970 in het Xishuangbanna District, zuidelijk Yunnan (Luo en Dong 1998). Xu (1995) meldde dat 19 Groene Pauwen vergiftigd werden in de periode 1990-1994 in het district Chuxiong, centraal Yunnan. Bovendien komen vergiftigingsgevallen nog steeds af en toe voor als gevolg van het gebruik van met pesticiden gecoate zaden (vóór 1980 werd hoofdzakelijk hexachloorcyclohexaan gebruikt, dat daarna werd vervangen door foxim) in de landbouw. In Jiangzhongshan, Baoshan, westelijk Yunnan, werden in 2002-2004 in totaal 18 Groene Pauwen gedood door vergiftigd zaad (Ai 2006). In onze studie vertelden lokale boeren van Pu’er, Dali en Lincang ook dat met pesticiden doordrenkte sojabonen werden gevangen om Groene Pauwen te doden en te voorkomen dat ze op gewassen foerageerden, en de vogels stierven in zwermen. Behalve door vergiftiging veroorzaakte sterfte, werd massale sterfte van vogels ook veroorzaakt door stroperij, met inbegrip van het doden van vogels, het vangen van vogels en het rapen van eieren. Zoals Xu (1995) documenteerde, werd meer dan 1/3 van de 280 Groene Pauwen gejaagd (waaronder 30 gedode vogels, 23 gevangen vogels, 19 vergiftigde vogels en 21 eieren) in het Chuxiong District in de jaren 1990. Uit literatuuronderzoek is gebleken dat ongeveer 120 exemplaren van Groene Pauwen in de periode 1988-1995 door de mens zijn gedood in Chuxiong, Baoshan, Dehong, Lincang en Pu’er (voorheen Simao) (Xu 1995; Wen et al. 1995; Yang et al. 1997). Wij leiden hieruit af dat de jacht, met inbegrip van stroperij, vergiftiging, het vangen van vogels en het rapen van eieren, de belangrijkste redenen waren voor de sterke afname van de populatie Groene Pauwen in China in de vorige eeuw (Wen et al. 1995; McGowan et al. 1999).

Uw resultaten gaven ook aan dat stroperij in het verleden en op dit moment bestond en een wijdverspreide bedreiging vormt voor Groene Pauwen in meer dan 80% van hun verspreidingsprovincies. Yunnan heeft de grootste diversiteit aan nationale minderheden, en de jacht is de traditionele cultuur van veel minderheden in de provincie. Hoewel in 1988 voor het eerst natuurbeschermingswetten werden uitgevaardigd, werd er dus nog steeds gejaagd, vooral in de autonome minderheidsgebieden in West- en Zuid-Yunnan. Dit zou ook kunnen verklaren waarom er in die gebieden slechts vrij kleine populaties overbleven, zoals blijkt uit onze resultaten. Grootschalige en systematische studies hebben ook gedocumenteerd dat jacht een belangrijke aanjager is van biodiversiteitsverlies in tropische zoogdier- en vogelpopulaties (Benítez-López et al. 2017). Bovendien, vanwege de grote lichaamsgrootte en jachtkwetsbaarheid van fazanten (zoals de Groene Pauw), is de Phasianidae een van de zes meest bedreigde families in China geworden (Wang et al. 2017).

In onze studie vonden we dat habitatconversie een andere wijdverspreide bedreiging is voor Groene Pauw, wat leidt tot talrijke habitatverliezen. Uitgestrekte natuurlijke habitats van het westen tot het zuiden van Yunnan werden omgezet in landbouw- en commerciële plantages, bijv. suikerriet, rubberboom, thee, fruit en koffie. In het westen van Yunnan, van Nujiang tot Baoshan, Dehong en Lincang, werd de natuurlijke vegetatie beneden 1600 m, zoals savannestruiken en grasvegetatie die door Groene Pauwen werd gebruikt, verwijderd en werden rond 1990 commerciële gewassen zoals thee, fruit, koffie en suikerriet aangeplant (Luo en Dong 1998). In Xishuangbanna in het zuiden van Yunnan is het primair bos van de Simao den (Pinus kesiya var. langbianensis), natuurlijk leefgebied van Groene Pauw, in dekking afgenomen van 60% vóór 1950 tot 23% in de jaren 1990 (Luo en Dong 1998). Al deze oerbossen werden sinds 1956 vervangen door rubberplantages (Luo en Dong 1998; Ziegler et al. 2009); en slechts ongeveer 19-25 vogels bleven over na 1995 (Luo en Dong 1998). Wat erger is, habitatconversie veroorzaakte niet alleen specifieke populatiedalingen van bedreigde soorten (bijv. de Groene Pauw), maar ook biodiversiteitsverlies van het hele ecosysteem (Gaston et al. 2003; Li et al. 2006; Zhang et al. 2017); en de voortgang van habitatconversie gaat nog steeds door.

Tijdens ons veldonderzoek in Qinghua town in Weishan county van Dali district, westelijk Yunnan, waar het eerste reservaat werd opgericht voor de bescherming van Groene Pauw in Yunnan, ontdekten we dat de habitats werden omgezet van altijdgroene en loofverliezende loofbossen naar traditionele cultuurgewassen (bijv, Soja en maïs), en Groene Pauwen werden foeragerend waargenomen in die landbouwgebieden grenzend aan bossen. Maar de traditioneel beplante landbouwgronden werden vervolgens omgevormd tot theetuinen, die niet langer door de vogels worden gebruikt. Bovendien werd in 2001 een groot waterkrachtproject aangelegd op de Lancang-Meikong rivier, en het overstroomde gebied omvatte de valleien van Qinghua waar Groene Pauwen zich zouden moeten verspreiden. In deze studie vonden we helaas geen tekenen die wezen op de aanwezigheid van Groene Pauwen in dit gebied, en de daaropvolgende cameravallen hebben geen foto’s van de vogel vastgelegd (Dr. X. Luo, persoonlijke communicatie).

Als een cryptische fazantensoort geven Groene Pauwen meestal de voorkeur aan habitat ver weg van menselijke nederzettingen (Nuttal et al. 2017; Sukumal et al. 2017). Menselijke verstoringen van Groene Pauwen omvatten mijnbouw, harsoogst, zandplukken en hoeden in het verleden en paddenstoelenplukken, hoeden en mijnbouw op dit moment. Menselijke verstoringen hebben effecten op de verspreiding van Groene Pauw door de vermindering van hun potentieel beschikbare habitat (Liu et al. 2008; Saridnirun et al. 2016), maar resulteren niet in directe vogelsterfte. Menselijke verstoring lijkt dus beperkte gevolgen te hebben voor Groene Pauw, hoewel dit in bijna alle verspreidingsgebieden van de vogel gebeurde, en vogels konden worden waargenomen in habitats die in Myanmar waren afgesloten voor menselijke bewoning (Aung et al. 2013).

Op basis van onze studies doen wij de volgende suggesties voor behoud, beheer en onderzoek in de toekomst:

1. Hoge prioriteit voor behoud en onderzoek moet uitgaan naar het gebied van Shuangbai en het aangrenzende Xinping-district, centraal Yunnan, waar de grootste populatie van de Groene Pauw zich in China verspreidt. Rigoureuze populatie- (met inbegrip van lijn transect-gebaseerde afstandbemonstering en cameravallen), distributie- en habitatonderzoeken moeten in dit gebied worden uitgevoerd alvorens de volgende stap te nemen op het gebied van instandhoudingsmaatregelen.

2. In verband met de ontoegankelijkheid van tropische en subtropische bossen waar de Groene Pauw habitueert, kunnen verspreidingsmodellen voor soorten (SDM) op basis van potentiële verspreiding voorspellen als leidraad dienen voor veldpopulatieonderzoek en helpen lacunes in de instandhouding te verduidelijken.

3. Er zijn zowel micro- als macro-habitatkeuzestudies van belang, die kunnen helpen de ecologische vereisten van de soort te bepalen en een doeltreffend instandhoudingsbeheer te garanderen.

4. Poaching moet streng worden verboden, en elke vorm van habitatomschakeling moet worden beperkt.