BELFAST – Tijdens de tweede helft van dag vier van het proces tegen Sharon Carrillo, werden meer beelden getoond voor juryleden en toeschouwers. Met Maine State Police Computer Crimes Forensic Analyst Dawn Ego nog steeds in de getuigenbank, werden meer dan een dozijn foto’s getoond van de huisdocumentatie van Marissa’s verwondingen die gevonden waren op camera’s in het Carrillo huishouden.

Dec. 11 was de vierde dag in het proces van Sharon Carrillo, die samen met haar toenmalige echtgenoot Julio Carrillo beiden werden gearresteerd en beschuldigd van moord met voorbedachte rade in de dood van Sharon’s toen 10-jarige dochter Marissa Kennedy. Julio Carrillo pleitte schuldig aan zijn aanklacht in juli en werd veroordeeld tot 55 jaar gevangenisstraf.

Terwijl de meeste foto’s op het grote scherm in de rechtszaal werden getoond, werden sommige alleen aan de juryleden getoond door een foto rond te delen. Sommige juryleden bekeken de foto’s enkele seconden, terwijl anderen slechts een blik wierpen alvorens ze door te geven. Eén jurylid veegde de tranen uit zijn ogen. Verscheidene personen huilden op verschillende momenten van de foto- en videoweergaven.

De getoonde foto’s waren enkele van de 6.500 genomen van de negen in totaal telefoons genomen van de Carrillos en die gevonden in het Carrillo huis door Sharon’s vader en overgedragen aan haar verdediging team, die ze overhandigde aan Maine State Police.

Er werden ook een aantal video’s afgespeeld voor de juryleden. Op een daarvan zit Sharon met haar rug naar de camera op de rand van het grootste bed in de slaapkamer die het gezin deelde, terwijl Julio vertelt.

“Sinds 8 uur vanochtend is ze weer aan het schreeuwen, een 16 maanden oud, een…. Sharon Carrillo moet voor lange tijd opgesloten worden en de voogdij over al haar kinderen verliezen. Ik hoop dat ze al haar kinderen kwijtraakt, bedankt voor het luisteren.”

In een andere video is te zien hoe Sharon met haar zoon op de grond zit terwijl Julio haar vertelt dat ze “van de grond moet komen en een moeder moet zijn.” De video eindigt met Sharon die op handen en knieën wegkruipt om Julio te vertellen dat hij “weg moet gaan” van haar.

Marissa is ook te zien in verschillende van de video’s, smekend aan Julio om te stoppen met het opnemen van haar met de camera.

Meer dan 17 foto’s van de negen onderzochte mobiele telefoons werden aan de juryleden getoond, waarop de meeste Marissa’s verwondingen laten zien.

Enkele van de verwondingen die op de beelden te zien zijn, zijn krassen op de arm, Marissa die naakt in een stoel zit met een blauw oog en blauwe plekken in verschillende tinten paars over haar hele lichaam. Een close-up foto toont de extreme en uitgebreide blauwe plekken op Marissa’s benen en heup. De meeste foto’s van Marissa’s uitgebreide en gruwelijke verwondingen zijn genomen op 24 februari, een dag voor haar dood.

Maine State Chief Medical Examiner Dr. Mark Flomenbaum getuigde 11 december over de verwondingen die Marissa had opgelopen.

Flomenbaum zei dat hij in zijn carrière tussen de 2000 en 3000 autopsies heeft verricht, en zei dat Marissa Kennedy’s doodsoorzaak het syndroom van het mishandelde kind was.

Toen Marissa voor het eerst aankwam bij het kantoor van de Chief Medical Examiner, stelde Flomenbaum vast dat Marissa waarschijnlijk slechts enkele uren voor aankomst in de faciliteit was overleden.

Voordat hij de foto’s van Marissa’s mishandelde lichaam doornam, legde Flomenbaum aan de juryleden de drie soorten stomp trauma uit: kneuzingen, rijtwonden, en schaafwonden. Een kneuzing, zo legde hij uit, is de medische term voor een blauwe plek, wat betekent dat iemand hard genoeg geslagen is om de huid niet te scheuren, maar wel om eronder te bloeden. Flomenbaum zei dat hoe verser een blauwe plek is, het rood of paars zal lijken en zeer goed gedefinieerde randen zal hebben; als de blauwe plek ouder wordt, verandert het van kleur en worden de randen vaag.

Een rijtwond ontstaat wanneer een botte kracht impact hard genoeg is of op een bepaald gebied dat de huid open scheurt, volgens Flomenbaum. Een schaafwond, zei hij, is in feite een schaafwond, dat is een stomp effect met “enige richtinggevoeligheid.” De term bloeding is de medische term voor bloeden en wordt gebruikt wanneer bloed wordt gevonden buiten het gebied waar het thuishoort.

De autopsiefoto’s van Marissa toonden verwondingen van top tot teen, over een groot deel van haar lichaam.

Flomenbaum besprak de wijze van verwondingen, noteerde kneuzingen, rijtwonden ter grootte van golfballen, inwendige bloedingen in de hersenen, in haar lever, en hartschade als gevolg van chronische stress. Marissa had blijkbaar ook gebroken ribben die begonnen te genezen.

Flomenbaum zei dat, hoewel de hersen- of leverbloeding fataal had kunnen zijn indien niet behandeld, het iets was dat door een dokter verholpen kon worden.

“Ze hoefde niet te sterven door die verwonding,” zei Flomenbaum over Marissa’s bloeding in de hersenen. “Maar het had de potentie om erger te worden zonder behandeling en had fataal kunnen worden.”

Flomenbaum besprak verschillende andere verwondingen van het 10-jarige meisje, veroorzaakt door ernstige fysieke mishandeling. Hij zei dat ze infecties opliep door haar verwondingen.

Hij telde tussen de 40 en 50 verwondingen door stomp geweld, waaronder kneuzingen, rijtwonden en schaafwonden, op het lichaam van Marissa.

Naast de pijn en het trauma dat de mishandelingen achterlieten, had Marissa ook te maken met de reactie van haar eigen lichaam op alle pijn die het dag in dag uit te verduren kreeg.

Flomenbaum zei dat elke keer als er pijn optreedt, het lichaam reageert met adrenaline, vaak het vecht- of vluchtinstinct genoemd. Flomenbaum zei dat dit leidt tot een verhoogde hartslag.

Flomenbaum zei dat dezelfde golf van energie komt elke keer dat pijn zich voordoet, hoewel hij opmerkte dat de angst om gewond te raken ook dezelfde golf van energie kan veroorzaken. Gewoonlijk verdwijnt de energiegolf en keert het lichaam terug naar een normale toestand nadat het gevaar of de pijn voorbij is. Wanneer het gevaar en de pijn echter nooit verdwijnen, beginnen de organen te lijden.

Voor Marissa was het gevoel van vechten of vluchten bijna constant, tussen de vele dagelijkse mishandelingen en het altijd aanwezige spookbeeld van meer misbruik. Flomenbaum zei dat wanneer het gevoel van vluchten of vluchten constant wordt, zich steeds weer herhaalt, adrenaline organen beschadigt, waaronder het hart en de thymus.

De thymus is een klier die volgens Flomenbaum overheerst bij baby’s en pasgeborenen, en die actief is in de jeugd. Dit is relevant, zei Flomenbaum, omdat wanneer een adrenalinestoot begint, een actieve thymus t-lymfocyten zal vrijgeven. Gewoonlijk is dit geen probleem omdat het lichaam de voorraad aanvult tegen de volgende keer dat een adrenalinestoot nodig is, maar voor degenen die aan chronische stress worden blootgesteld, zoals Marissa, heeft het lichaam geen kans om die t-lymfocyten aan te vullen.

Op den duur leidt dit tot thymus-involutie, dat is het krimpen van de thymus. Flomenbaum zei dat Marissa’s thymische involutie dramatisch was, en dient als een belangrijke marker bij chronische stress. Flomenbaum zei ook dat het iemands vermogen om infecties te bestrijden kan beïnvloeden.

“In Marissa’s geval denk ik dat het haar hart is dat het uiteindelijk heeft begeven,” zei hij.

Flomenbaum zei dat wanneer een persoon een vecht- of vluchtreactie heeft, dit het hart harder en sneller laat kloppen, wat precies is wat het hoort te doen. Wanneer een “enorm grote” dosis van die adrenaline wordt vrijgegeven, zegt Flomenbaum dat het hart het daar gewoon niet kan houden.

“Wat we zien is een hartcel hier en daar die gestorven is, wat volgens hem niet hetzelfde is als een hartaanval waarbij het hart uitgehongerd is,” zei hij.

Volgens Flomenbaum zien de cellen er in gevallen van adrenalineblootstelling dood schuimig uit. Flomenbaum zei dat zelfs de meeste volwassenen zelden dat soort cellen hebben.

“Marissa had er veel van; ze waren gemakkelijk te vinden,” zei Flomenbaum. “Er waren ook zeer recente cellen die aantoonden dat het hart veel te hard samentrok, het hart dat het gewoon niet kon bijbenen.”

Flomenbaum zei dat het een opeenstapeling van verwondingen was die Marissa fataal werd.

“Het hart begaf het uiteindelijk door de constante spanningen die het had door de pijn, het onvermogen om de infectie te bestrijden, door de bloeding in de hersenen, elk van die onafhankelijk van elkaar zou overleefbaar zijn, maar cumulatief niet zo,” zei Flomenbaum.

De rechtszaak tegen Sharon Carrillo gaat morgen om 9 uur verder.

Erica Thoms is te bereiken op [email protected]