Mitch ‘Blood’ Green is een zwaargewicht uit de boksfolklore, wiens naam voor altijd verbonden zal zijn met die van Mike Tyson vanwege de beruchte straatruzie die zij in 1988 hadden in het getto van Harlem.
De jaren zijn niet altijd vriendelijk geweest voor Green, de eenmalige bendeleider die te goed bekend staat bij de NYPD.
Maar door die jaren heen onderhield Green een vriendschap met een fan die zijn vertrouweling werd, zijn onofficiële agent, en soms zijn morele beschermer. Die vriendschap, gedocumenteerd in het verhaal hieronder, zal u eraan herinneren dat goed bestaat… zelfs in de waanzin van zwaargewicht boksen.
Hier is het verslag uit de eerste hand van hoe een boksfan Mitch ‘Blood’ Green’s bondgenoot werd en oprechte zorg ontwikkelde voor het welzijn van de bokser…
Het is raar hoe ik Mitch ken.
Sinds 20 jaar woon ik in Los Angeles, maar ik ben opgegroeid op het platteland van Kansas in een kleine boerengemeenschap. Hoe ik Mitch heb ontmoet is interessant en een beetje gênant…
Ik was 17 in het midden van de jaren 90. In de winter was ik bij mij thuis met een paar vrienden. Het was ijzig, besneeuwd, we konden nergens heen en waren gewoon wat aan het rondhangen. Uit verveling groeven we wat bokskaarten uit mijn kast – ken je KO Cards nog? We verzamelden ze.
‘Hé, ik vraag me af of we met een paar van deze vechters kunnen praten?’
Dat is wat je doet als je je verveelt in Kansas.
We belden de inlichtingendienst maar hadden geen geluk totdat we de Mitch Green-kaart tegenkwamen. Ik belde de telefoongids in New York. De telefoniste zei: ‘Welke lijst heeft u nodig?’
‘Mitch Green’. ‘Is dat de Mitch Green in die-en-die straat?’
‘Erm, tuurlijk…’
Dus verbond ze het gesprek door. De telefoon gaat.
‘Hoi, is dit Mitch Green?’
‘Ja’.
‘De Mitch Green die bokst?’
‘Ja’.
Ik zei gewoon: ‘Hé man, ik ben een fan’.
In plaats van te zeggen ‘jochie, je bent een mafkees’ hadden we eigenlijk een gesprek dat heel goed verliep. Daarna hielden we contact.
Dat eerste gesprek? Ik vertelde hem dat ik een paar boeken over Mike Tyson had gekocht. Tyson en Green zullen door de tijd heen met elkaar verbonden zijn. Daar heb ik met hem over gesproken. Ik zei: ‘Je hebt de afstand met Tyson afgelegd’.
Hij was echt cool, echt chilled. Als ik een vraag stelde, had hij er geen probleem mee om die te beantwoorden.
Tyson zal altijd een zere plek zijn voor Mitch.
Toen had ik zijn telefoonnummer dus zo nu en dan belde ik en praatten we.
Hij vroeg wat er gaande was in mijn leven en we ontwikkelden een vriendschap via de telefoon.
In juli 1998 had hij een gevecht tegen een jongen genaamd Mike Dixon die hij won.
De telefoon ging om 2 uur ’s nachts. Mijn moeder kwam mijn kamer binnen met een draadloze telefoon.
Ze zei: ‘Ik denk dat het Mitch is’.
Ze geeft me de telefoon.
‘Hé man, ik heb mijn gevecht gewonnen!’
Het was geweldig – maar Mitch had zich niet gerealiseerd dat we in verschillende tijdzones zaten. Waar hij was, was het 5 uur ’s ochtends.
‘Maar bedankt voor het bellen, Mitch’.
Every once in a while that would happen. Mitch belde het huis van mijn ouders in Kansas op alle uren van de dag.
Voordat hij mijn nieuwe nummer had, belde Mitch en mijn moeder zei hem: ‘Hij is naar Californië verhuisd’.
‘Sorry, mam’.
Uit eindelijk hebben we dat opgelost.
Ik heb hem persoonlijk ontmoet, maar het gekke is dat onze correspondentie het langst via de telefoon verliep.
In de late jaren ’90 zat mijn vriend op de Kansas State University en deed een informatica-opleiding. We bouwden een website en e-mailadres voor Mitch.
Sommige e-mails die we kregen, zeiden: ‘Mitch, Tyson heeft je in elkaar geslagen!’
Maar anderen zeiden: ‘Mitch jij bent de man!’
Beetje bij beetje kwamen er handtekeningenverzoeken binnen. Ik zou Mitch bellen om het hem te vertellen. Hij zou ja of nee zeggen.
En af en toe kwamen er aanbiedingen voor gevechten.
In 2005 kreeg ik een e-mail en de onderwerpregel luidde: ‘Ik wil je comeback financieren’.
Ik gaf de informatie door aan Mitch. Ze kwamen bij elkaar. Mitch ging naar Florida om te trainen. Hij had een gevecht opgezet in Memphis. De zakenman vloog mij ook naar Memphis.
Tien jaar later ontmoette ik Mitch voor het eerst in levende lijve.
Mitch won zijn gevecht door knock-out in de vierde ronde.
- Het verhaal van de ‘andere’ vechtpartij tussen Mike Tyson en Mitch Green waar je nog nooit van hebt gehoord
Het rare aan Mitch is dat hij erg low-key is. Maar zet hem voor de camera en hij is een showman.
Ik zag hem weer in levende lijve in 2006. Ik kreeg een e-mail van The Best Damn Sports Show Period die Mitch wilde hebben. Daarna hebben we wat rondgehangen in zijn hotel. Hij wilde niet uitgaan in Los Angeles. Ik hou van hem, maar hij kan zijn eigen ergste vijand zijn. Mitch wil niet dat mensen op hem neerkijken, dat ze hem in een bepaald licht zien. We spreken elkaar sporadisch, niet meer zoals vroeger, toen we elkaar maandelijks spraken. Ik stuur hem kaarten tijdens de feestdagen of voor zijn verjaardag. Ik bel twee of drie keer per jaar, maar onze gesprekken duren niet zo lang meer.
Hij zegt: ‘Doe je moeder de groeten van me’.
Al die jaren later voelt hij zich nog steeds rot dat hij om 2 uur ’s nachts naar mijn huis belt.
Mitch woont in een duplex in Jamaica, Queens, New York. Zijn moeder woont hiernaast. Ik geloof dat zijn broer Jerry ook in de buurt is. Ik denk dat hij een vriendin heeft, want als ik belde, nam ze op. Mitch heeft wel mensen om zich heen.
Hij is de koning in zijn omgeving. Vroeger was hij een grote kerel, een gevreesde kerel. Nu? Hij is 63, zijn zachtere kant is naar buiten gekomen. Mitch is een goede vent.
Ik heb Mitch altijd willen helpen omdat veel mensen hem de rug toekeerden. Ik ken hem al 25 jaar, maar heb hem maar twee keer persoonlijk ontmoet. Ik ben twee keer in New York geweest, maar Mitch was niet beschikbaar. Op een dag ben ik van plan om naar hem toe te vliegen en tijd met hem door te brengen. Dat moet eerder vroeger dan later zijn.