KC Lemson is sociaal onhandig. Dat is niet mijn observatie; ze vertelde me dat over zichzelf in een e-mail. “Vergeet niet dat ik totaal sociaal onhandig ben, dus dat moet in het verhaal tot uiting komen. Want de beste manier om sociaal onhandig zijn te overwinnen is het aan te kondigen en het gewoon te bezitten, zodat mensen begrijpen wanneer ik vreemd ben.”

Lemson is het meesterbrein achter Microsofts ninja cat meme – een geliefde grassroots beweging die werknemers verenigde – evenals vele andere bedrijfsmomenten en gedenkwaardige missives. De dag dat ik haar ontmoette, stond ze gebogen over haar bureau, snel te typen. “

Ik heb het gevoel dat achter haar bureau zitten, racen om nog één ding te doen, bij Lemson gewoon hoort.

Na 19 jaar en ongeveer 10 functies bij Microsoft is Lemson een visionair, een soort sociale aanstichter en een tech artieste – een soort bedrijfspionier die haar eigen weg baant. “

Lemson begon als tester in het Outlook-team en stapte daarna over naar programmamanagement voor Microsoft Exchange Server. Later stapte ze over naar de mobiele divisie, vervolgens naar besturingssystemen, en nu is ze senior director van programmamanagers bij Surface. Ze is razend druk en toch straalt ze op de een of andere manier een stabiele energie uit. Ze is niet krampachtig en houdt zich niet alleen maar bezig voor de lol.

“Ik raak gepassioneerd over wat het ook is,” legde ze uit, haar gezicht blozend. “Ik ben niet obsessief; ik ben prikkelbaar.”

Het is duidelijk dat Lemson een hekel heeft aan de schijnwerpers. Haar aandoenlijke kriebels manifesteerden zich tijdens ons interview, met verschillende pennen die vielen en regelmatig veranderende lichaamshoudingen: benen gekruist, benen gestut op een doos, zittend op benen.

Ze is grappig, en, eerlijk gezegd, een beetje moeilijk bij te houden. Woordspelingen, internet memes, historische verwijzingen, technisch jargon, en sci-fi verwijzingen vliegen allemaal uit haar mond, snel-vuur. Het leek me het beste om gewoon mee te spelen en te doen alsof ik wist waar ze het over had.

“Oh, laat me dat even verplaatsen,” zei ze, terwijl ze een knuffeldier van een stoel pakte in haar kantoor in Redmond. Een geschenk van een collega, het speelgoed is meer dan kantoordecoratie: het is ninja kat, het personage dat Lemson in 2014 creëerde. Sindsdien is ninjakat, met zijn boodschap van speelsheid, eenheid en trots, door veel Microsoft-medewerkers omarmd als onofficiële mascotte.

De opgezette ninja kat in het kantoor van Lemson is gemonteerd op een Tyrannosaurus rex, een van de vele rossen waarop het personage kan worden gevonden in de vorm van speelgoed, op stickers, emblazoned op andere spullen, en zelfs in desktop thema’s voor Windows.

De originele ninja kat reed op een eenhoorn, maar Lemson legde uit waarom de T. rex haar favoriet is van alle rossen.

“Als je depressief bent, stel je dan een T. rex voor die een bed maakt,” zei ze. “Je hebt die meme gezien, toch?” (Ik niet.)

Maar als je grijpgrage armen op een T. rex zet, “wordt het effectief onstopbaar,” zei Lemson.

De hele ninja kat buzz was een soort van toevallig, legde Lemson uit in een blogpost. Geïnspireerd door de virale Welcome to the Internet-meme van Jason Heuser, maakte Lemson een grafiek voor een PowerPoint-presentatie waarin de kat (die volgens Lemson een vrouwtje is) op een eenhoorn te zien was die een vlag versierd met het Microsoft-logo vasthield.

Het was “een visueel dat sprak tot een soort tijdgeest over waar we naartoe gingen,” schreef ze. Ninja Cat hielp de boodschap te verspreiden dat Microsoft verenigd was en zich inzette voor samenwerking.

Die PowerPoint-dia veranderde in aanvragen voor T-shirts, die weer in stickers op laptops veranderden, wat een vuurtje onder de werknemers deed ontbranden. Al snel werd het symbool steno voor de cultuuromslag van het bedrijf en dook het overal op. Zelfs CEO Satya Nadella is gespot in zijn ninja cat T-shirt.

Nu lijkt het erop dat werknemers zich niet meer afvragen waar het vandaan komt. De ninjakat is het gewoon.

“Ik zag de ninjakat voor het eerst op het scherm tijdens een engineeringconferentie en vond het, net als iedereen, geweldig”, zegt Frank Shaw, corporate vice president voor communicatie van Microsoft. “Een van de onderwerpen op dat moment was hoe de engineeringteams beter moesten samenwerken en silo’s moesten afbreken. Een paar dagen later lag er een T-shirt van een ninja-kat op mijn bureau. Die creativiteit en snelheid en bereidheid om plezier te hebben – dat is een stukje van onze cultuur dat het waard is om op voort te bouwen.”

Lemsons superkracht is een zesde zintuig voor het vinden van tijdgeestmomenten bij Microsoft, keer op keer, op de een of andere manier zonder zelfs maar te proberen. Haar capriolen en avonturen hebben de geest van de werknemers aangewakkerd en de intriges in de sociale media aangewakkerd. Toch is ze minder geïnteresseerd in het volgen van de trend dan in het hebben van een “helluva lot of fun.”

Fun, with something to show for it

Zelfs de maestro van plezier heeft het moeilijk om alle coole dingen die ze heeft gedaan bij te houden. Geen nood, ze kan haar doorlopende lijst raadplegen, opgeslagen in haar OneDrive onder “All the fun things I’ve done.”

Er is piepende kreeft, MAPI makes me HAPI T-shirts, en social media blasts met de vraag “Hoe zou Dracula’s Windows Phone eruit zien?” Ze ontwierp zelfs een deel van de swag voor Windows Phone store en Exchange (een resultaat van wat zij noemt “net genoeg Photoshop kennen om gevaarlijk te zijn”).

Ze hielp ook 7.000 Microsoft-werknemers te organiseren in de vorm van het getal 12 als een ode aan het Seattle Seahawks footballteam- een evenement dat werd gecoverd door GeekWire. Lemson orkestreerde de time-lapse video van de hele beproeving.

Dan is er Bedlam, het kaartspel dat Lemson maakte dat werd geïnspireerd door zowel het donker-humoristische Cards Against Humanity spel als ook een Tumblr site die Lemson volgt genaamd Ladies Against Humanity, een site die probeert misogynie te bestrijden door middel van oneerbiedige humor. (Bekentenis: aan het schrijven van dit verhaal zijn vele uren besteed tussen die Tumblr site en Lemson’s Twitter account). Het begon allemaal toen Lemson en haar teamgenoten grapten dat het grappig zou zijn om een Microsoft-versie van Cards Against Humanity te maken.

Waar de meeste mensen een idee hebben en het daar meestal bij laten, is Lemson geobsedeerd om door te gaan. Ze wil niet zomaar iets leuks doen zonder doel. Om haar aan de haak te slaan, moet er een product zijn, iets om aan het eind te laten zien.

Lemson bracht wat wijn en een paar collega’s – onder wie haar man, David – bij elkaar, en zij bedachten de kaarten. Later besteedde Lemson uren aan het testen om te zien of het spel speelbaar was. Dat was het ook. De vragen zijn gebaseerd op insider grappen, bedrijfs trivia, en corporate overleveringen.

Vragen als “Satya heeft ons allen opgeroepen om _____ opnieuw uit te vinden” kunnen worden gecombineerd met domme antwoorden als “vergaderingen waar de eerste 10 minuten worden besteed aan het aan de praat krijgen van de projector.” Eén kaart zegt: “Echte cultuurverandering begint met _____.” Het mogelijke antwoord: “De eerste zijn die een ‘reply all’ storm start.” Nog een detail waar Lemson van houdt: Satya’s naam staat op de kaarten met een rode kronkellijn eronder om een spelfout aan te geven.

Werknemers kunnen hun eigen exemplaren van het Bedlam-spel kopen in de interne Microsoft-bedrijfswinkel, en er zijn al bijna 700 exemplaren verkocht. Lemson heeft het spel ook gebruikt om geld in te zamelen via het donatieprogramma van de medewerkers van het bedrijf – met de matching van Microsoft-medewerkers heeft ze bijna $40.000 opgehaald voor een goed doel.

“Onszelf voor gek zetten, het is gewoon letterlijk leuk,” pauzeerde Lemson, terwijl ze zich haar eigen openbaring realiseerde. “Daar had ik nog niet aan gedacht voor ik het zei. Maar als we geen grappen kunnen maken over de stomme dingen waar we allemaal mee leven, wat is dan het nut? Het gaat allemaal om een culturele waardering voor het lachen maken met onszelf.”

Nerding out on your passion

In een bedrijf van tienduizenden werknemers dat zich over meerdere landen uitstrekt, is Microsofts vermogen om de draak met zichzelf te steken cultuuropbouwend, een manier om de bedrijfstraditie te bewaren en te delen. (En nu we het toch over bedrijfscultuur hebben, het verhaal waarom Lemson het kaartspel Bedlam heeft genoemd is ongeveer net zo “je moest er bij zijn” als het maar kan. Deze blogpost legt het een beetje uit.)

“Toen ik solliciteerde voor deze baan in het Surface-team, herinner ik me dat mijn huidige baas vroeg wat me motiveert,” zei ze, terwijl ze even op adem kwam en weer in haar draaistoel schoof. “Ik wist dat ik moest zeggen ‘een impact hebben’, maar in plaats daarvan zei ik ‘plezier hebben’.”

“Maar impact moet altijd plezier inhouden. Ik raak gepassioneerd en geïnteresseerd in dingen, en ik vind het leuk om dingen uit te pluizen,” zei Lemson. “Mijn ADHD als volwassene slaat toe en ik heb zoiets van: ‘Oooh, hoe werkt dat? En hoe zit het met dat ding daar, zou dat ook werken? Het zien van misschien twee losgekoppelde dingen en in staat zijn om ze te verbinden, het is gewoon echt leuk.”

Lemson heeft ook een geheimzinnig vermogen om overal van op de hoogte te zijn, volgens haar oude collega en vriend, Evan Goldring.

“KC is een van die mensen die je enthousiast maakt om naar het werk te komen,” zei hij. “Ze vult alle tijd voor vergaderingen en gesprekken in de gang met ongelooflijk relevante, actuele en interessante gesprekken – of ze nu verband houden met huidige werkuitdagingen of ongelooflijk hilarische techneuten- of popcultuurdingen. En je vraagt je af hoe je die dingen nog niet had gehoord of hoe KC in hemelsnaam zo snel dingen weet.

“Het is alsof ze naar de gesprekken van iedereen kan luisteren die parallel plaatsvinden,” zei Goldring.

Leren van zichzelf te houden: de ‘stier in een porseleinkast’ die ‘surft op chaos’

Altijd op jacht naar dat volgende leuke ding, Lemson heeft constante verandering nodig en raakt snel verveeld. En het heeft haar pijnlijk veel moeite gekost om deze kwaliteiten als sterke punten te accepteren.

Naar een paar jaar geleden kreeg Lemson een beoordeling die haar diep raakte. “KC surft op chaos,” schreef een collega. Ze realiseerde zich hoe juist die beschrijving was-hoe ze hardop verwerkt en ervan houdt om veel dingen tegelijk te jongleren.

“Sommige mensen baren deze goed geplande gedachte wanneer ze spreken,” zei Lemson, “maar ik-ik laat het gewoon vliegen.” Dat is niet altijd goed gegaan.

“Het kostte me een tijdje als manager om te beseffen dat ik sommige van mijn collega’s frustreerde vanwege deze manier van uitdrukken,” zei Lemson, nadenkend pauzerend. “Het is grappig, je kunt elke uitspraak van twee kanten bekijken. Tien jaar geleden zou ik die feedback hebben genomen en gedacht hebben: ‘Ik pas hier niet; wat is er mis met mij?'”

Maar Lemson realiseerde zich al snel dat in plaats van zichzelf te slaan om wie ze was, ze zou proberen zichzelf beter uit te leggen. “Ik realiseerde me dat ik tegen mensen moet zeggen: ‘hé, je hoeft dit niet te doen. Ik ben gewoon hardop denken op dit moment,” zei ze.

Hoewel surfen op chaos is een coole vaardigheid, Lemson weet dat het is beslist uncool voor haar om anderen te verwachten om hetzelfde te doen.

Ze is ook voortdurend verteld dat ze is te agressief en luid. Maar ze maakt zich geen zorgen over kritiek die gaat over de natuurlijke kwaliteiten van wie ze is. “Ik ben agressief en luidruchtig,” zei de zelfbenoemde “overtuigd feministe”, terwijl ze met haar ogen rolde. “Je hoeft me niet aardig te vinden. Dat is het leven.”

Nou, Lemson is onmiskenbaar sympathiek. Ze heeft de vaardigheid aangescherpt om grappen te maken over haar zwakheden, wat lijkt op een andere kant van dezelfde medaille als het gaat om het accepteren en implementeren van feedback: bewaar wat zinvol is voor persoonlijke groei, lach weg wat verkeerd aanvoelt, en ga verder.

Hoewel Lemson en veel mensen die haar kennen haar bull-in-a-china-shop-wie-surft-op-chaos persona omarmen, kan ze zich herinneren dat ze die dingen over zichzelf haatte. Haar beslissende moment kwam na een zware strijd met klinische depressie op 19-jarige leeftijd. Lemson noemde die ervaring “fundamenteel veranderend” omdat het haar leerde dat ze zichzelf moest leren accepteren, hulp moest zoeken voor haar mentale toestand, en groots moest gaan leven. Het was tijd om te leren haar passie te volgen: echt plezier maken, waar je ook bent.