Mia Kang is een internationaal model, Muay Thai vechter, en body-positivity activist. Onlangs voegde ze ook auteur toe aan haar cv met Knockout, een memoires over haar strijd met pesten, anorexia, boulimia en body dysmorphia, en hoe ze uiteindelijk haar gevoel van eigenwaarde herdefinieerde met behulp van vechtsporten. Geboren en getogen in Hong Kong, begon Kang met modellenwerk op haar 13e, en heeft sindsdien een master in financiën en financieel recht behaald, gewerkt als een grondstoffenhandelaar in Londen, en won zowel Sports Illustrated’s 2016 Model Search als haar eerste professionele Muay Thai gevecht, en werd de gastheer van Bravo’s Spy Games serie. Ze woont in New York, maar vanwege een reisverbod in verband met een pandemie woont Kang nu in Thailand, in haar eentje en 12 uur voor op haar gebruikelijke tijdzone. Hier is hoe ze het voor elkaar krijgt.
Over haar ochtendroutine:
Ik probeer om 7 uur op te staan. Ik probeer het. Het eerste wat ik doe is minstens één keer op snooze drukken, gemiddeld twee keer. Ik ben een snoozer. En dan, het is verschrikkelijk, maar ik controleer sociale en e-mail, liggend daar, scrollen op mijn telefoon. Ik wil dat echt veranderen, maar het is wat het is voor het moment. Dan sta ik op, poets mijn tanden, doe mijn ochtend huidverzorging routine, en ga naar de training. Ik doe momenteel een jiu jitsu programma dat volgens een vast schema verloopt, en ik doe muay thai daaromheen als ik dat wil. Mijn typische sessies duren twee tot drie uur. Hoewel ik ’s ochtends graag koffie drink, drink of eet ik niets voor ik ga trainen, omdat ik niet veel tijd heb en niemand wil onderkotsen. De sportschool ligt op acht minuten rijden met de auto, dus ik zet de muziek aan en draai de ramen open om frisse lucht in mijn gezicht te krijgen en zo te proberen wakker te worden; als een soort koffievervanger. Ik heb “You Gotta Be” van Des’ree gedraaid, die ik onlangs herontdekt heb. Dat is mijn jam deze dagen. Ik was vergeten hoe goed dit liedje is, het is zo motiverend!
Over haar opgesloten woonsituatie:
Ik ben momenteel in Phuket, een eiland in het zuiden van Thailand. Ik kwam hier eigenlijk in februari voor een last-minute vakantie, omdat ik wist dat er een soort lockdown en reisverbod zou komen. Ik ben opgegroeid in Hong Kong en we hebben SARS gehad, een hele situatie waarbij je het huis niet uit mocht, dus ik zag het wel een beetje aankomen. Maar ik belandde in het ziekenhuis in de isolatieafdeling hier met vermoedelijke COVID. Het bleek bronchitis te zijn, maar in die tijd werden de tests nog gemaakt, dus tegen de tijd dat ik alle resultaten had, was het acht dagen geleden en waren de grenzen van Thailand gesloten. Ik huurde een huisje en vestigde me hier. De grenzen zijn nog steeds gesloten, maar omdat ze het zo vroeg en zo ijverig hebben gedaan – niet alleen provinciaal, maar ook per district en wijk – hebben we al meer dan vier maanden geen geval meer gehad, en het dagelijkse leven is hier vrij “normaal”. Maar zoals velen kan ik niet werken, mijn vrienden en familie niet zien, ik ben niet thuis, ik heb niet al mijn spullen. Ik heb letterlijk zes bikini’s en een sarong ingepakt omdat ik dacht, ik blijf hier maar twee weken, het is prima! Mensen zeggen, Oh, je bent in het paradijs, maar we zitten eigenlijk in het moessonseizoen. Het regent al 23 uur per dag.
Opnames op afstand:
Alles voor mij is nu digitaal en op afstand, dus als ik iets moet schieten, moet ik proberen mijn eigen fotograaf, stylist en visagist te zijn, alles in één. Ik hou van het make-up aspect, ik voel me helemaal zelfverzekerd als ik mijn eigen make-up doe. Ik begon met modellenwerk toen ik 13 was, dus dat is bijna 18 jaar lang make-up laten doen; zo leer je een hoop. Haar daarentegen is een mysterie voor me. Haarstylisten doen magie. Ik heb tot nu toe maar één Zoom-fotoshoot gedaan. Je stuurt de fotograaf foto’s en video’s van de ruimte, zodat hij virtueel de locatie kan verkennen. Dan krijg je een Zoom-gesprek en de fotograaf filmt het, en maakt foto’s van de video. Ze begeleiden je waar je de laptop moet zetten, hoe je zelf de belichting kunt regelen. Het is verbazingwekkend.
Over de therapeutische krachten van huidverzorging en lichaamsbeweging:
Ik lijd aan angst, en dit jaar, met al zijn onzekerheden, is het echt piekte. Ik kan me de laatste keer dat het zo was niet herinneren. Ik moet constant bij mezelf te rade gaan. Ik hou ervan om mijn huid te verzorgen; dat moet de Koreaanse in mij zijn. Ik vind het echt zelf-kalmerende. Het zorgt ervoor dat ik me concentreer op iets heel kleins en heel precies, zodat mijn gedachten niet afdwalen en in een spiraal terechtkomen en aan alle stress in het leven denk. Ik concentreer me gewoon en denk aan oogcrème. Het is echt therapeutisch. Aan het begin van 2020, had ik een 3, misschien 4 stappen routine. Nu heb ik acht stappen voor ’s morgens en zeven voor ’s avonds. Ik hou ook van massagetools. De Foreo Luna 3; ik heb nog nooit zo’n schoonheidsniveau bereikt als daarmee, er is nu geen weg meer terug. En die kleine gouden T-staaf die trilt. Je kunt ze op Amazon kopen voor ongeveer $9. Ik heb het gevoel dat dit jaar een huidverzorgingsjaar is geweest, want waar ga ik heen? Ik koop niet echt make-up, ik zit thuis. Ik heb alle tijd van de wereld om naar al mijn poriën te kijken.
Ik probeer ook elke dag naar de training te gaan om die kleine prestatie binnen te krijgen. Vechtsporten gaan zo veel over hersenkracht, meer dan fysieke kracht; het is als therapie. Als ik ooit ga trainen met iets dat me dwars zit of me stress geeft, kom ik met een andere blik van de mat af, omdat het je hele brein tot rust brengt. Het is ook zo’n eenzaam iets; het is niet zoals een voetbal- of basketbalteam waar je elkaar ter verantwoording kunt roepen. Je moet veel innerlijke gesprekken met jezelf voeren.
Over sociale media:
Ik vind opbouwende kritiek niet erg, als je het kunt absorberen, discussies kunt voeren, ervan kunt leren en je kijk erop kunt veranderen. Dan zijn er haters die gewoon proberen te schijten op alles wat je doet. Bepaalde mensen volgen je, en volgen je alleen om je te bekritiseren, en dat? Ik blokkeer en verwijder. Ik hou van de blokkeerfunctie, en de mogelijkheid om mijn eigen ruimte en scherm op die manier te cureren. Sociale media is al zo’n ongezonde plek, ik denk dat we wel moeten. Het is niet omdat mijn pagina openbaar is en ik mezelf blootgeef, dat jij het recht hebt om te zeggen wat je wilt. Vroeger dacht ik dat ik berichten moest plaatsen om mensen een plezier te doen, om mensen geïnteresseerd en vermaakt te houden, maar ik ben overgestapt op het plaatsen van berichten waar ik zin in heb, wanneer ik er zin in heb, vooral dit jaar. Ik heb op de harde manier geleerd dat sociale media enorm kunnen bijdragen aan mijn angst op dagen dat ik super actief ben en veel post. Heel vaak in het weekend, zal ik gewoon helemaal niet meedoen.