Większość krajów wyprodukowała co najmniej jednego lub dwóch wyjątkowych bokserów, których ringowe wyczyny wyryły się na stałe w naszej zbiorowej pamięci. Dotyczy to zarówno maleńkich krajów, takich jak Puerto Rico, jak i takich potęg jak USA i Meksyk, a także wielu krajów pomiędzy nimi.

W tym artykule The Ring przygląda się bliżej 20 krajom o silnych tradycjach bokserskich i wybiera najlepszego pięściarza z każdego z nich.

Proces nie był łatwy. Po pierwsze, musieliśmy wybrać 20 krajów, co okazało się żmudne. Niektóre narody, które wyprodukowały pamiętnych fighterów nie znalazły się na liście. A po drugie, wybór jednego boksera z krajów, które znalazły się na liście, był w niektórych przypadkach łatwy – na przykład Panamy – ale w innych męczący.

Kraje będą rozwijane w porządku alfabetycznym, jeden dzień po drugim w The Ring.

Notatki: The „pięć więcej” wymienione na dole każdej kapsuły były wśród innych bojowników w dyskusji dla każdego narodu. … Niektórzy bokserzy mieszkali w więcej niż jednym kraju. Przypisaliśmy każdego z nich do kraju, w którym spędzili swoje lata formacyjne. Na przykład, zawodnik, który opuścił jeden kraj jako małe dziecko, został przypisany do swojego drugiego kraju.

CUBA

JOSE NAPOLES
Data urodzenia / miejsce: 13 kwietnia 1940 / Santiago de Cuba
Data śmierci: 16 sierpnia 2019
Lata aktywne: 1958-75
Rekord: 81-7 (54 KO)
Ważne tytuły: RING welterweight (1969-70, ’71-75), WBA-WBC welterweight (1969-70), WBA-WBC welterweight (1971-75)
Największe zwycięstwa: Billy Backus, Curtis Cokes (dwukrotnie), Emile Griffith, Hedgemon Lewis, Ernie Lopez (dwukrotnie), Armando Muniz (dwukrotnie), Eddie Perkins

Kontekst: Napoles uciekł z Kuby do Meksyku krótko po tym, jak nowy dyktator Fidel Castro zakazał zawodowego boksu. Dzięki Bogu za ten sport. Napoles, gładki jak „Mantequilla (Masło)” i silny jak but, zbudował w Mexico City jeden z największych życiorysów w wadze półśredniej w historii. Napoles był profesjonalistą w wagach piórkowej i junior ciężkiej, ale nigdy nie otrzymał tytułu mistrzowskiego w tych dywizjach. Jego przełom nastąpił w 1969 roku, kiedy to zdominował kolegę z Hall of Famer Curtisa Cokes’a w drodze do 13-rundowego nokautu, który dał Kubańczykowi tytuł mistrza świata w wadze 147 funtów. Dwa miesiące później w swojej pierwszej obronie ponownie zastopował Cokes’a. Od pierwszej walki z Cokesem do 1975 roku, kiedy to stracił tytuł na rzecz Johna Straceya (ponownie przez nokaut) i nigdy więcej nie walczył. Jedyną wpadką podczas jego panowania – które obejmowało 13 udanych obron – była przegrana z Billym Backusem przez rozcięcie, którą pomścił dwie walki później. Największą porażką Napolesa była jego nieudana próba odebrania tytułu wagi średniej wielkiemu Carlosowi Monzonowi w 1974 roku, ale należy mu przyklasnąć za to, że myślał z rozmachem. Kiedy skończył, miał 15-2 w walkach o tytuł mistrza świata i był 4-1 przeciwko kolegom z Hall of Famers. Greatness.

Cytat: „Jakim wspaniałym był zawodnikiem i jakim wspaniałym mistrzem. Zobaczcie jak długo królował jako mistrz. To taki smutny dzień” – powiedział Stracey po śmierci Napolesa w sierpniu tego roku.

Pięciu kolejnych z Kuby (w kolejności alfabetycznej): Kid Chocolate, Kid Gavilan, Sugar Ramos, Guillermo Rigondeaux, Luis Rodriguez

Następni: Francja

Oni, których przegapiliście:

Argentyna: Carlos Monzon
Australia: Jeff Fenech
Kanada: Sam Langford

.