Het is een classificatie van drank die beelden oproept van zeelui die verhalen uitwisselen over gevaar, voorzienigheid en wellust. Over de schepen die ze bestuurden en de rantsoenen die ze nuttigden. Van een meer volbloed merk van mannen die, laten we eerlijk zijn, elke landrot onder de tafel konden drinken.

Het punt is, hoe zou je geen Navy Strength Rum kunnen drinken?

Dankzij de Royal Navy, is het een benaming die het meest wordt geassocieerd met rum en gin. Rum omdat het een dagelijks rantsoen was voor elke matroos van rang. En gin omdat het een favoriet was van marineofficieren vanaf de Napoleontische oorlogen.

Maar wat is het in godsnaam? Hoe is het ontstaan? En waarom hebben we, in de afgelopen jaren, een opleving gezien in maritiem gebrouwen drankjes?

Voor antwoorden, gingen we zitten met Dan Smith, general manager van Chicago’s Queen Mary, een cocktailbar die iets heeft met oude maritieme tradities en de drankjes daarachter. Onnodig te zeggen, de man weet een ding of twee over de kracht van de marine soort.

Alright, wat de hel bedoelen we als we zeggen “marine kracht”?
“Navy kracht” is een relatief nieuwe term. Het werd bedacht door de branding consultant John Murphy namens Plymouth Gin in 1993 voor iets heel oud – wat vroeger werd genoemd 100 º UK proof spirit. Het verwijst naar een gedistilleerd dat is gebotteld op precies 57% alcoholvolume.

Wat is de marine tie-in?
Voordat een apparaat genaamd de Sikes hydrometer werd ingevoerd in 1816, was er geen manier om nauwkeurig te meten het alcoholgehalte van gedistilleerd. Maar de Britse Royal Navy werkte een eenvoudige over/onder-methode uit: ze mengden een klein monster van de gedistilleerde drank met buskruit om een pasta te vormen en probeerden die te ontsteken. Als de gedistilleerde drank een bepaalde sterkte overschreed, ging het poeder branden, en als het te laag was, niet.

We weten nu dat deze sterkte 57% ABV is. Dit was slechts een manier om te “bewijzen” dat de gedistilleerde drank een bepaalde sterkte of meer had, vandaar de term “proof”. 57% is dus 100º UK proof.

Toen Plymouth in 1993 een 57% botteling herintroduceerde, voorzag Murphy hen van een term die de historische redenen voor de keuze van deze sterkte netjes samenvatte: “Navy strength.” Dit maakte de branding veel aantrekkelijker dan de omslachtige aanduiding “100º UK”. De term heeft zich sindsdien verspreid naar een paar andere bottelingen van gin en minstens één rum.

Dus het is meer folklore dan iets anders?
De buskruitmethode klinkt als een folklore, maar het is echt een goed gedocumenteerd historisch feit! En 57% was inderdaad de sterkte die de marine eiste bij het kopen van sterke drank van haar leveranciers. Oorspronkelijk was dit omdat het de enige sterkte was die objectief kon worden gecontroleerd, om te garanderen dat ze niet werden opgelicht met een verdund product. Later maakte de hydrometer dit overbodig, maar uit traditie bleef men 57% kopen.

Wat is dan het verschil tussen Navy-sterkte en “gewone” sterkte?
“Navy-sterkte” verwijst alleen naar de sterkte – je zou elke rum op 57% kunnen bottelen en het met recht Navy-sterkte rum kunnen noemen. Maar de rum die de marine kocht voor rantsoenering aan zeelieden had wel een heel specifieke stijl.

Welke stijl was dat?
Van 1784 tot 1970 – bijna de hele duur van het rantsoen – had een handelaar in sterke dranken, ED&F Man & Co. het exclusieve contract om de marine van rum te voorzien. Het product dat zij leverden werd gemengd volgens een recept dat helaas nooit openbaar is gemaakt, maar het bevatte zeker enkele traditionele, zware, potgedistilleerde rums uit Guyana, Jamaica en Trinidad en ook wat lichtere rum om het beter drinkbaar te maken. Het was waarschijnlijk gerijpt, hoewel ik zou gokken voor niet meer dan een paar jaar, en was gekleurd zeer donker met karamel.

Klinkt heerlijk. Is er zoiets op de markt op dit moment?
Zeker, ik zou een van de prachtige El Dorado rums uit Guyana voorstellen. Of Scarlet Ibis uit Trinidad & Tobago.

Een deel van de laatste zending van de door ED&F Man & Co. geblende marine-rum bestaat echter nog, en is gebotteld en te koop onder de naam The Black Tot. We hebben een fles bij Queen Mary, een van de paar duizend die nog over zijn, en het is een echt voorrecht om te kunnen proeven wat in wezen het laatste overgebleven artefact is van een drie eeuwen durende traditie.

Anders is er momenteel een rum op de markt genaamd Pusser’s die beweert te zijn gemengd volgens het oorspronkelijke recept van ED&F Man & Co. Het is dus een marinerum in stijl, hoewel hij eigenlijk niet op marinesterkte wordt gebotteld. Ondertussen, de enige rum (voor zover ik weet) momenteel gebotteld op marine sterkte is Smith & Cross, maar het is niet stilistisch als een marine rum. Het is een single-source rum uit een bepaalde rum landgoed in Jamaica, niet een multi-source blend.

Het is een prachtig product en is een van mijn zeer favoriete geesten in elke categorie. En hoewel het misschien niet de stijl van de marine rum zelf, het is een uitstekend voorbeeld van de traditionele rum van Jamaica, in een vorm die we niet vaak genoeg zien in de Verenigde Staten.