Veel van de publieke bezorgdheid over het afschieten van kangoeroes komt voort uit het doden van vrouwtjes en de daaruit voortvloeiende dood van hun joeys. De Australian National Code of Practice for the Humane Shooting of Kangaroos and Wallabies for Commercial Purposes (2020) en de Australian National Code of Practice for the Humane Shooting of Kangaroos and Wallabies for Non-Commercial Purposes (2008) schrijven voor dat als een schutter een vrouwtje met buideljongen doodt, hij ook het jong moet doden. Afhankelijk van de grootte van het jong gebeurt dit meestal door onthoofding of een klap op de kop. Grotere jongen kunnen worden gedood door schieten. Indien de schutter ze niet doodt, is het zeer waarschijnlijk dat de afhankelijke jongen zullen sterven door verhongering, blootstelling of predatie.

De gedragscode ontraadt schutters vrouwtjes met grote buideljongen neer te schieten. Wanneer vrouwtjes met jongen in de buidel worden geschoten, hebben de jongen de neiging zich te verspreiden, en het is onwaarschijnlijk dat deze joeys zullen overleven, tenzij zij volledig onafhankelijk zijn van hun moeders. Wanneer wijfjes met jongen in de buidel worden neergeschoten en hun joeys moeten worden gedood, zijn de methoden waarover de schutters beschikken beperkt en is de relatieve menselijkheid ervan niet volledig bekend. Hoewel commerciële kangoeroejagers een opleiding moeten volgen in het schieten van volwassen kangoeroes en moeten slagen voor een vaardigheidstest, krijgen zij geen opleiding in het humaan doden van joeys. Uit een studie is gebleken dat de huidige methoden om weeskangoeroes te doden betrekkelijk humaan zijn wanneer zij worden toegepast door ervaren en bekwame commerciële schutters. Toch wordt aanbevolen alle schutters op te leiden, hun vakbekwaamheid te laten beoordelen en te controleren om ervoor te zorgen dat alle wees- joeys op humane wijze worden gedood. De meeste schutters zijn niet in staat om weesjongen te identificeren of te vangen die waarschijnlijk zullen sterven door verhongering, predatie of blootstelling.

Het kan zijn dat de enige oplossing om de potentiële wreedheid voor buideljongen volledig te vermijden, is om helemaal geen vrouwtjes te schieten. Enkele jaren geleden hebben grote kangoeroe verwerkers dit beleid aangenomen. Sommige grondbezitters zijn echter van mening dat het afschieten van alleen mannelijke dieren niet voldoende kangoeroes verwijdert en zij kunnen dus ook een niet-commerciële schutter inzetten om vrouwtjes te doden. In reactie hierop zijn de commerciële verwerkers opnieuw begonnen met het afschieten van vrouwtjes. Hoewel dit waarschijnlijk zal resulteren in meer verweesde joeys in vergelijking met de oogst van uitsluitend mannetjes, zouden de algemene welzijnsrisico’s van commerciële schutters moeten afnemen in vergelijking met niet-commerciële schutters die op vrouwtjes jagen. Niet-commerciële schutters zijn niet verplicht een opleiding te volgen of de nauwkeurigheid van het schieten te beoordelen – en er is ook geen toezicht op het welzijn van de dieren – wat betekent dat er minder vertrouwen is dat kangoeroes op humane wijze worden gedood. Dit komt nog bovenop de welzijnsrisico’s in verband met weesjongen. De invoering van een verplichte opleiding, competentiebeoordeling en dierenwelzijnsmonitoring van schieters met betrekking tot de behandeling van weesjongen is een prioriteit.