Op het internet is iedereen die iemand is, een industrieplant. Het lijkt erop dat elke keer als een nieuwe artiest doorbreekt in de mainstream, mensen zich snel afvragen of hun plotselinge opkomst-tot-roem wel echt organisch is. Op populaire muziekforums zoals KayneToThe, industrie plant complotten woekeren over elke artiest – Clairo, Young Thug, Khalid, Chance the Rapper, Tyler the Creator, Billie Eilish, Travis Scott, Phoebe Bridgers, 6lack, Post Malone, King Princess, BROCKHAMPTON, zelfs Kayne zelf.
Hoewel de exacte definitie van een industrie plant is voor discussie, de meeste mensen het erover eens dat het neerkomt op twee belangrijke kwesties: voorrecht en authenticiteit.
Een plant uit de industrie is iemand die opzettelijk fans misleidt over hun “self-made” hustle, terwijl ze in werkelijkheid in het geheim worden geprepareerd door platenmaatschappijen om een imago en geluid te creëren dat misschien niet eens van henzelf is. Het etiket “industry plant”, vooral in de hip-hop en indie-rock gemeenschap, is een belediging die meestal bedoeld is om de geloofwaardigheid van een artiest te ondermijnen of het werk van een artiest ongeldig te maken. Maar in een industrie die altijd evenveel om talent als om connecties heeft gedraaid, wie is er dan geen plant uit de industrie? Waarom maken mensen zich eigenlijk druk om self-made? En als de muziek goed is, waarom doet het er dan toe?
In de populaire muziek subreddit “Popheads,” Reddit gebruiker “cihfnrfi” legt de logica achter deze verwachting perfect uit, met behulp van Bazzi als een voorbeeld: “Fans hielden ervan om het gevoel te hebben dat ze een indie-artiest steunden, hielden ervan om het gevoel te hebben dat de successen van de artiest hun successen waren, en dat door het openbaar maken van een major label ondertekening ze die relatie zouden verpesten,” zei cihfnrfi. “Ook al zouden ze achter de schermen de artiest een marketing- en promotiebudget geven, ze zouden de relatie op de achtergrond houden, zo niet verborgen. Het was logisch. Iedereen heeft graag het gevoel dat ze een geweldige nieuwe artiest hebben ontdekt, maar niemand heeft graag het gevoel dat hij het doelwit is van een reclamecampagne van een bedrijf, vooral als het om muziek gaat.”
Dit geldt met name voor de VS, waar we al sinds onze geboorte gek zijn op het verhaal van “rags to riches” (van vodden naar rijkdom) – waar we ons vastklampen aan de Amerikaanse droom van de “nobody” die het tot “somebody” schopte, de selfmade miljonair, die tegen buitengewone verwachtingen in, uit de diepten van de armoede oprees. Dat is waarom zo velen van ons het eten wanneer politici toespraken houden over hun moeilijke gezinsleven, wanneer zakenlieden praten over hun nederige begin en wanneer muzikanten rappen of zingen over hun hustle.
Het is de reden waarom teksten als “begonnen vanaf de bodem, nu zijn we hier” resoneren met mensen, ook al Degrassi sterrendom en wit-suburban-Canada is niet precies de “bodem.” Maar mensen denken dat graag. Want geloven dat hun favoriete artiest onderaan is begonnen, betekent dat ze hem hebben geholpen om aan de top te komen. Mensen willen een deel van de sleur zijn. Ze willen een deel van de come-up zijn.
Maar in het internettijdperk, waarin iedereen van de ene dag op de andere van niemand naar iemand kan opklimmen, wordt die “coming-up” steeds moeilijker te traceren. In plaats van roem toe te schrijven aan tien jaar lang ploeteren, wordt de roem van een artiest toegeschreven aan het magische algoritme, dat het volgens industrietheoretici gemakkelijker maakt voor muzikanten om hun zelfgemaakte, organische opkomst naar succes te “faken” en verzoeken om een langdradig oorsprongsverhaal af te wijzen omdat “oh, ze zijn toevallig” van de ene op de andere dag viraal zijn gegaan.
Na het verrassingsucces van haar virale nummer “Pretty Girl” kreeg popster Clairo kritiek te verduren toen bleek dat Clairo’s vader, Geoff Contrill, belangrijke banden had met de muziekindustrie, waardoor geruchten ontstonden over de vraag of zijn connecties haar al dan niet een duwtje in de rug gaven. Hoewel niemand weet hoeveel hulp ze had voordat ze het liedje op YouTube plaatste, werd volgens het artikel in de New York Times, “Clairo’s’ Pretty Girl Went Viral. Toen moest ze zichzelf bewijzen,” nadat ze viral was geworden, “raadpleegde Ms. Cottrill’s vader een oude vriend, Jon Cohen, een leidinggevende bij Cornerstone, het marketingbureau achter het tijdschrift The Fader. De heer Cohen tekende haar later voor een deal van 12 nummers met het Fader Label van zijn bedrijf en introduceerde mevrouw Cottrill bij Pat Corcoran, de manager van Chance the Rapper, wiens bedrijf Haight Brand haar tegen het einde van 2017 als klant aannam.” En de rest was geschiedenis.
Op een vergelijkbare manier werd Lil Nas X’s rise-to-fame onder de loep genomen omdat hij een “industrieplant” was na de plotselinge viraliteit van “Old Town Road,” terwijl anderen beweerden dat hij gewoon een virale marketinggenie was, wat bijdroeg aan zijn ervaring met het runnen van de populaire, nu verboden Twitter-meme-pagina / Nicki Minaj stan-account “Nas Maraj.” Vanwege deze achtergrond beweerden veel mensen dat hij wel moest weten hoe hij de hitlijsten moest manipuleren. Anderen noemden het onzin: er moest gewoon iemand anders zijn die aan de touwtjes trok. Lil Nas’s reactie?:
hell yeah im a industry plant and what y’all gone do about it
– nope (@LilNasX) April 3, 2019
Maar het zijn niet alleen plotselinge smash-hits die bekritiseerd worden omdat ze een “industry plant” zijn. Deze belediging wordt ook gegooid naar artiesten die bijzonder privé zijn over hun gezinsleven, of wiens achtergrondverhalen gewoon niet kloppen – of echt, iedereen die luisteraars zien als hypocriet in hun lyriek.
om de zes maanden heeft pitchfork zoiets van “introduceer het nieuwe queer popicoon dat het kapitalisme verplettert terwijl het niet-binaire lewks dient” maar dan google je ze en kom je erachter dat hun vader goldman sachs manager is op hoog niveau die deelnam aan ten minste drie Zuid-Amerikaanse militaire juntas
– dream song 4 (@chickenpaprika) May 2, 2020
In recent nieuws werd de indie rock artieste Mitski bekritiseerd omwille van haar vader’s vermeende banden met de CIA, wat, hoewel onbewezen, een controverse ontketende over artiesten die van rijkdom komen maar anti-kapitalistische methodes leveren. Op een vergelijkbare manier waren fans verontwaardigd toen ze ontdekten dat Lana Del Rey’s vader, Rob Grant, niet alleen een miljonair makelaar en President en CEO van Web Media Properties was, maar dat ze, voordat ze beroemd was, een hele muziekcarrière had gehad onder een andere naam – Lizzy Grant. Nadat ze er niet in geslaagd was om als zichzelf beroemd te worden, veranderde ze haar naam in de zwoele indie-popkoningin die zoveel mensen kennen en van haar houden. Boze fans vroegen zich dan ook af of Lana Del Rey echt weer zo’n gefabriceerde popster is.
De waarheid is dat we de hele dag kunnen debatteren over wie wel en wie niet een industrieplant is. Maar doet het er uiteindelijk echt toe? Met andere woorden, weerhouden deze beschuldigingen mensen ervan naar hun muziek te luisteren? Nee. Want hun muziek is objectief gezien nog steeds goed. Clairo heeft nog steeds meer dan 7 miljoen streams op Spotify; Lana Del Rey heeft meer dan 16 miljoen streams, won twee Grammy’s, enzovoort. Maar verandert het de kijk van mensen op hun merk, imago en artistieke integriteit? Absoluut. En in sommige opzichten, dat is schadelijker.
“Ik heb een vrij dikke huid, maar niggas noemen me een ‘industrieplant’, en het maakt me echt boos,” zei Chance The Rapper in een interview met Pitchfork’s podcast In Sight Out. “Maar ik klink niet af. Ik ga niet op Twitter helemaal gek doen. Maar sommige niggas probeerden te zeggen dat een reden waarom ze mijn authenticiteit niet vertrouwden, of een reden waarom ze niet geloofden dat ik het kon doen zonder de machine, was omdat ik in Saturday Night Live was. Voor mij was het een persoonlijk doel. Veel mensen die bij SNL zijn, zijn daar omdat ze iets promoten. Ze pitchen geen sketches.”
Voor veel vrouwelijke artiesten is het plantenetiket van de industrie vaak verankerd in seksisme.
“Het feit dat er een man achter mijn succes moet staan terwijl ik echt zo hard heb gewerkt, is frustrerend,” zei Clairo in haar New York Times-profiel. “Aan het eind van de dag, als mensen zeggen: ‘Oh, ze is een plant uit de industrie,’ zeg ik: ‘Nee, ik heb gewoon vertegenwoordiging, net als elke andere artiest waar je naar luistert.’ Ik ben niet de eerste persoon die een manager krijgt.”
“Mensen kunnen er niet mee omgaan,” zei Phoebe Bridgers in een interview met NME over haar nieuwe album Punisher, verwijzend naar het feit dat ze een plant uit de industrie wordt genoemd. “The Strokes zijn een plant uit de industrie – letterlijk! Iedereen weet dat, althans in de muziek, maar het heeft nog nooit iemand minder van hen doen houden. Het is zo’n krankzinnige dubbele standaard,” zei Bridgers. “Als je rijke ouders hebt, mag je als vrouw geen muziek maken, maar als man word je ervoor beloond. Elke blanke jongen die middelmatig is, is volgens die norm een plant uit de industrie.”
Hoewel Bridgers sentiment resoneert, is er ook een onmiskenbare hoeveelheid voorrecht in haar reactie – iets dat de wortel raakt van de problemen van veel mensen met planten uit de industrie – dat deze connecties, zelfs een zo eenvoudige als het hebben van rijke ouders, mensen omhoog stuwen, waardoor artiesten extreme voordelen hebben ten opzichte van minder rijke, minder verbonden acts.
Zoals met elke carrière, is het uiterst frustrerend om te zien dat een artiest een andere artiest overtreft die net zo getalenteerd is, simpelweg vanwege de steun van de industrie. Het is nog frustrerender wanneer de goed verbonden artiest wordt beschouwd als de pionier van een nieuw muziekgeluid, terwijl het vaak de minder bekende acts zijn die het geluid in de eerste plaats hebben gecreëerd, innoverend in de meest nieuwe, interessante manieren.
Deze groeiende frustratie – samenzweerderig of niet – met “industrieplanten” betekent een verschuiving weg van het passieve luisteren dat veel mensen hebben toegeschreven aan het streaming-tijdperk. In plaats van achterover te leunen en van de muziek te genieten, eisen muziekluisteraars nu meer transparantie, niet alleen van artiesten en platenmaatschappijen over hun muziekmaakproces, maar ook van streamingplatforms die vaak cryptisch zijn in de manier waarop hun algoritmen en afspeellijstcuratieprocessen werken.
Mensen willen in contact komen met self-made artiesten die niet worden gesteund door grote platenmaatschappijen – en terwijl streamingplatforms dit meer mogelijk hebben gemaakt, hebben ze slechts de oppervlakte geraakt. Er is meer dat ze kunnen doen, of dat nu is door middel van betere vindbaarheid tools die prioriteit geven aan onafhankelijke artiesten om kunstenaars meer vocaal over hun industrie-connecties of door middel van meer transparantie over hoe platenmaatschappijen “fabrikant” artiesten.
Dat gezegd hebbende, aan het eind van de dag, het is aan de luisteraars om te beslissen de muziek die we willen consumeren, dus wat denk je?
Als een artiest steun heeft van de industrie voordat hij beroemd wordt, maakt dat zijn muziekcarrière dan ongeldig? Of staat de muziek van een muzikant op zichzelf?
Met andere woorden, wat vind JIJ belangrijk aan het afkomstverhaal van een artiest?