Nu ik de live versie heb gehoord, door verschillende artiesten, van wat een beetje een “standaard” is geworden, namelijk “Goodbye Pork Pie Hat” is het opmerkelijk hoe duurzaam deze compositie is geweest gedurende een tamelijk lange tijdspanne van jazz en rock geschiedenis. Mijn eerste kennismaking met deze melodie was de live versie door Charles Mingus zelf op contrabas, helemaal aan het begin van de jaren 1970. De heer Mingus – een indrukwekkende figuur, muzikaal en in termen van podiumpresentatie, voerde zijn stuk uit op de manier die verwacht werd door jazzmuzikanten in het midden van de jaren zestig – de eerste jaren van de jaren zeventig – jazz en big band-georiënteerd. Zoals het gezegde luidt – de inspiratie voor deze compositie was de hoed die Lester Young gewoonlijk droeg.
Vier grote artiesten – en hun live interpretaties van “Goodbye Pork Pie Hat”
Laterere live versies van de melodie, door andere artiesten, na de jaren 1970 waren veel in jazz-rock of fusion territorium. John McLaughlin voerde de melodie uit met Jonas Hellborg (bas) zowel in de context van hun kortstondige duo – als met de zeer late versie van Mahavishnu, die ook bestond uit, Mitch Foreman (keyboards), Bill Evans (saxofoon) en Danny Gottlieb (drums). De duo versie was inderdaad erg jazzy. De Mahavishnu – kwartet versie – had meer een fusion aanpak, ingeleid door John McLaughlin, als toegift: “A song to give you sweet dreams”. Beide versies van Mr. McLaughlin werden gespeeld op electro-akoestische, hollow body gitaren. Zijn versie, die op “My Goals Beyond” staat, blijft in veel opzichten bij het origineel.
Jeff Beck heeft “Goodbye Pork Pie Hat” – talloze malen – op zijn Stratocaster uitgevoerd, eerst als een apart nummer – later als een medley – “Goodbye Pork Pie Hat”/”Brush with the Blues”. Zijn versie bevat het intro maar geeft geen volledige vertolking van de compositie. De “Goodbye Pork Pie Hat”/”Brush with the Blues” medley is altijd een “crowd pleaser” geweest.
August 15, 2009 – Bill Frisell speelde “Goodbye Pork Pie Hat”, op een Telecaster, op het Oslo Jazz Festival. Zijn versie bevat ook veel van de originele compositie, maar is in zekere zin meer “soundscape-georiënteerd”, vooral door het uitgebreide gebruik van klankmodulatie door de heer Frisell. Het begin was erg losjes. Het thema zelf verscheen wat later in zijn uitvoering. Het geluid was zeer helder. De verschillende digitale vertragingen en andere modulatoren werden met veel smaak gebruikt. Dit was een soloconcert, dus er was slechts één artiest en zijn gitaar – wat de compositie benadrukte. Geen andere instrumenten leidden af.
Samenvattend: het is niet moeilijk te begrijpen waarom deze compositie zoveel aandacht heeft gekregen in de jazz- en rockcontext. Het kan op zeer veel manieren gespeeld en opnieuw gedefinieerd worden – elke keer/elke concertversie – is anders – en altijd uitdagend.