Tussen 1967 en 1972 brachten The Moody Blues uit Birmingham zeven studioalbums uit, meestal aangeduid als de core seven. Hoewel ze met hun tijd meegingen, van rijk georkestreerde psychpop naar meer gestripte albums in de jaren 1970, waren The Moody Blues twee, besnord en speelden zachte muziek die zelden rockte. Drummer Graeme Edge schreef poëzie, Justin Hayward zong als een engel en Mike Pinder stelde de zin van het bestaan in vraag op een reeks prachtige en vertederende albums.
Hier zijn de zeven kernalbums van de Moody Blues, gerangschikt van slechtst naar best:
#7 – Every Good Boy Deserves Favour
1971
Ondanks een geweldige Justin Hayward-rocker ‘The Story In Your Eyes’, blijft Every Good Boy Deserves Favour de minste en meest overbodig van de zeven kernalbums. De titel is ontleend aan het acroniem dat pianostudenten gebruiken om de lijnen in de treble clef te leren.
#6 – In Search Of The Lost Chord
1968
The Moody Blues gingen in 1968 volledig in de hippiemodus, met teksten over Timothy Leary en het scanderen van ‘Om’. Ze waren geen overtuigende aanhangers van de tegencultuur, maar nummers als Hayward’s prachtige ‘Voices in the Sky’ en Lodge’s ‘Ride My See-Saw’ waren opmerkelijke toevoegingen aan de canon van de Moody Blues.
#5 – A Question Of Balance
1970
Het materiaal van de Moody Blues werd te complex om live te spelen, dus haalden ze hun geluid uit elkaar voor hun eerste album van de jaren zeventig. A Question of Balance behandelt actuele onderwerpen als het milieu en oorlog. Justin Hayward zorgt voor het hoogtepunt met het stuwende, akoestische ‘Question’.
#4 – On The Threshold Of a Dream
1969
Het eerste album van de Moody Blues uit 1969 staat vol met zachte, aangename liedjes, die de groep op het lijf geschreven zijn. On The Threshold Of a Dream voelt soms lichtjes aan, maar is consequent melodieus en genietbaar met nummers als Haywards ‘Never Comes The Day’ en de suite van Pinder-liedjes aan het eind van de plaat.
#3 – Seventh Sojourn
1972
Het laatste album van The Moody Blues’ core seven was de beurt aan bassist John Lodge om te schitteren. Hij schreef en speelde de hoofdrol in twee van de meest memorabele nummers, ‘Isn’t Life Strange’ en ‘I’m Just a Singer (In a Rock and Roll Band)’. De groep liet de poëzie achterwege en zette de elektrische gitaar van Hayward harder, waardoor Seventh Sojourn hun meest toegankelijke album werd.
#2 – Days Of Future Passed
1967
Nadat hun periode als R&B-combo ten einde liep, herijkten The Moody Blues hun carrière met een album vol rijk georkestreerde ballades. Pinder’s Mellotron kleurt de arrangementen en het London Festival Orchestra zorgt voor de linktracks. Zowel Pinder als het orkest zijn te horen op Hayward’s zweverige ‘Nights in White Satin’, The Moody Blues’ doorbraakhit.
#1 – To Our Children’s Children’s Children
1969
De weelderige, georkestreerde sound van The Moody Blues bereikte zijn hoogtepunt met dit conceptalbum over ouder worden en ruimtereizen. Alle vier de songschrijvers leveren geweldig materiaal, en het album staat vol met uitstekende songs zoals Haywards ‘Gypsy’ en Ray Thomas’ ‘Eternity Road’.
Wat is uw favoriete Moody Blues-album?
Moody Blues-albumrecensies
Worst naar Best-lijsten