Op een dag hield een boeddhistische monnik me aan op straat in Manhattan en bood me vrede aan voor de rest van mijn leven. Maar ik was al laat, dus ik schudde mijn hoofd en haastte me verder. Ik had geen tijd voor vrede. De monnik bleef aandringen. Hij volgde me en herhaalde “Levenslange vrede. “Een leven lang vrede.” Hij glimlachte breed en ik glimlachte terug, nog steeds lopend en mijn hoofd nee schuddend. Ik haastte me naar het New York Insight Meditation Center, en de ironie van het weglopen van een boeddhistische monnik deed me stoppen in mijn spoor.
Hij hield een foto omhoog van een glanzende tempel of klooster op een Himalaya-bergtop, aangevend dat mijn donatie zou helpen bij de voltooiing van dit Shangri-La. Hij hield een zwart notitieboekje omhoog en zei dat ik mijn naam erin moest schrijven nadat ik de voorgestelde donatie van $20 of $30 had gedaan. Nog steeds glimlachend schudde ik mijn hoofd nee, deze keer met een andere stembuiging: geen oplichterij, dank u. Het was een knikje dat moest overbrengen dat ik een doorgewinterde New Yorker en mediteerder was, en ik wist dat monniken niet zo oplichtten.
Hij zag er een beetje stoerder uit dan andere boeddhistische monniken die ik heb ontmoet. Zijn gezicht was niet glad en rustig, maar geplooid met lachrimpels en levenservaring. Toch was er menselijkheid en warmte. Zijn ogen waren helder en oplettend en verrassend vriendelijk. Hij wuifde de voorgestelde donatie weg en overhandigde me een houten polsbandje en wat leek op een glimmend gouden ticket. Trouw aan zijn woord, stond er LEVENSLANG VREDE op en ook WERKSAMENHEID. Op de andere kant stond een afbeelding van Guan Yin, de Godin van het Mededogen, de bodhisattva die de kreten van de wereld hoort. Ik gaf hem twee dollar wisselgeld van de te dure latte die ik net had gekocht. Een magere latte met een extra shot levensvrede, alstublieft. Ik hield van New York.
Het werkte niet zoals ik stiekem hoopte. In de dagen die volgden, gebeurde er van alles, wat aanleiding gaf tot allerlei gedachten en gevoelens, sommige zeer pijnlijk. Een taxi reed door een grote plas zwart water, waardoor ik doorweekt raakte. “Het spijt ons zo,” zei een groepje meisjes achter me. “Het is alsof hij er expres in is gezwommen.” Er was brand op de treinsporen, waardoor Metro North niet meer reed, en nog meer vertragingen, teleurstellingen en puinhopen. Noch het werk, noch het leven verliep gladjes.
Velen van ons benaderen spirituele praktijk op deze manier. We zoeken een gouden ticket uit de pijn en moeilijkheden. Hoewel de meesten van ons van plan zijn in ons leven en in onze banen en relaties te blijven, willen we onze ogen sluiten en opstijgen naar een stralende tempel op een bergtop. Maar hoe graag we dit ook willen en hoe ijverig we ook oefenen, er komen toch problemen. Soms verliezen we mensen en relaties en dingen waar we echt om geven en dat doet zo’n pijn dat de grond onder onze voeten wegspoelt.
Waarom de moeite nemen om te gaan zitten (of lopen) en te oefenen in het terugkeren naar het huidige moment? Wat is het nut van oefenen in het thuiskomen in het huidige moment, het voorzichtig loslaten van denken en streven, je openstellen voor wat hier en nu is? Het gaat erom te oefenen voor die momenten van genade die midden in het leven kunnen en zullen komen. Inderdaad, het is vaak in de nasleep van de grootste schijnbare mislukkingen en de meest verscheurende verliezen dat we krachten en gaven zien die we gewoonlijk over het hoofd zien. Momenten van liefde en vriendelijkheid, bijvoorbeeld. Momenten van gedeelde menselijkheid. Onverwachte momenten met mogelijk nepmonniken in de straten van Manhattan.
Een spiritueel leven leiden betekent niet dat we moeten proberen de regen tegen te houden of te voorkomen dat ons hart breekt. Het betekent het loslaten van onze weerstand en opzettelijke scheiding. Het betekent onze plaats innemen in het grotere geheel van het leven. Deze overgave gebeurt meestal op momenten van verlies, maar soms ook op momenten van grote liefde of momenten waarop we gespaard zijn gebleven. Op die momenten is het natuurlijk om te zeggen of innerlijk te voelen “Uw wil geschiede”, ik geef me over, me openstellend voor de regen en de zon en alles wat komen zal, wetend dat wij en het leven meer is dan we denken dat we zijn.
Terug naar de gouden kaart. Later ontdekte ik dat het een “Kai guang” amulet was, een Chinese uitdrukking, wat betekent dat het een ritueel had ondergaan dat een “opening van licht” wordt genoemd, waarbij een godheid wordt uitgenodigd naar beneden te komen om het te bewonen. Hier was de grote bodhisattva Guan Yin, Godin van het Mededogen, zij die de kreten van de wereld hoort. Op die momenten dat we ophouden met rennen en ons verzetten tegen wat er gebeurt, wanneer we onze aandacht terugbrengen naar het huidige moment, ontdekken we de gouden kaart. Wij zijn de gouden kaart. We ontdekken een groter licht en een groter leven. ♦