Drie weken voor de uitgerekende datum van mijn laatste kind, lag ik op de gewatteerde tafel, compleet met de supercomfortabele papieren banner onder mijn reusachtige lichaam, terwijl mijn verloskundige me controleerde.

“Verlos me uit mijn lijden, alsjeblieft,” kreunde ik. “Wat is dit in mijn kruis? Roer daar eens wat in, wil je? Ik ga dood hier.”

Ze vertelde me dat er niets aan de hand was, ik had helemaal geen ontsluiting, en het zou nog wel even duren.

“Nee, ik voel zijn schedel naar beneden drukken, en uit mijn vagina. Ik weet zeker dat er een bagel in past. Je hebt het mis,” zei ik, vechtend tegen de drang om haar in haar gezicht te schoppen. “De druk die je voelt is een grote varicositeit die langs je vulva loopt en die is gegroeid sinds de laatste keer dat ik je zag. We kunnen je een steun geven om het comfortabeler te maken.”

Laten we zeggen dat de foto op haar computer van de martelkamer die ze me voorstelde om me “comfortabeler” te maken eruit zag als iets wat ik ooit in een slechte pornofilm had gezien. En haar suggestie maakte dat ik de tafel met al haar vaginagereedschap wilde omdraaien en alle andere zwangere vrouwen wilde vertellen dat ze daar weg moesten rennen.

Het ding is, ik kon niet eens rechtop zitten zonder haar hulp, dus moest ik vriendelijk het apparaat weigeren dat die vaginaader dichter bij mijn ziel zou drukken en haar vervolgens vertellen dat ik hulp nodig had bij het opstaan.

De laatste maand van de zwangerschap is absolute bullshit en niemand heeft het naar zijn zin om de volgende redenen:

Zoveel plas.

Je moet hoesten? Bereid je voor op een scheut urine die eruit schiet. Niezen? Dat vraagt om je kruis vast te houden of je benen tegen elkaar te drukken. Het minste gegiechel? Dan moet je je omkleden.

Als je het geluk hebt om naar de pot te kunnen plassen, moet je, zodra je je afveegt en opstaat om te proberen je massieve slipje omhoog te trekken, raden wat? Meer plas zal langs je been sijpelen door de druk van het lichaam in je en je het gevoel geven het op te geven en gewoon een luier te kopen.

Bumps in de auto zijn gevaarlijk, bukken is onverstandig, en het is een goede zaak dat je je behoorlijk ellendig voelt die laatste paar weken, want lachen kan als niets anders een goede gouden stroom opwekken.

Gemak heeft het gebouw verlaten.

Je bent zo uitgeput, dat je alleen maar aan slapen kunt denken, maar er is geen manier om het comfortabel genoeg te krijgen om goed te kunnen slapen. Liggen is alleen half mogelijk als je een dozijn kussens om je lichaam hebt. Van zitten worden je benen gevoelloos, je rug doet pijn, je heupen zijn van slag en van alles wat je eet krijg je een krijsende hartaanval.

Je bent zo gezwollen dat niets meer past, ook bh’s en schoenen niet, en je zou willen dat je je dagen gewichtloos en naakt kon doorbrengen, ronddobberend in een zoutwaterbad.

Als je het genoegen hebt gehad van zwangerschapsrinitis, is ademen door je neus geen optie, dus je kunt ofwel mondademen, wat eten leuk maakt, constant van die neusstrips dragen, of onder een stoommachine leven.

Je haat iedereen.

Oh, iedereen wil je je beter laten voelen met hun stomme suggesties over hoe je je op je gemak kunt voelen, hoe je je bevalling op gang kunt brengen, of met hun gebrabbel over hoe zij het slechter hadden dan jij het nu hebt.

Ze strelen je buik en zeggen dat je nu moet rusten omdat je dat wel kunt vergeten als de baby komt, wat zo behulpzaam is dat je met je blote handen iets in tweeën wilt breken.

Je kunt niet slapen en het nachtelijke ademen van je partner zorgt ervoor dat je een kussen in zijn gezicht wilt slaan, want hoe durven ze te slapen op een moment als dit?

Oh, en als er andere kinderen rondrennen of over je heen kruipen, wil je de komende maand in een grot gaan wonen.

Er komen vreemde dingen uit je lichaam.

Slijm, bloed, urine en melk stromen allemaal als de Mississippi en je wordt geacht ermee om te gaan.

Aambeien en aambeien steken hun lelijke kop op. En ze weigeren te vertrekken. Je haar en nagels groeien alarmerend snel, maar omdat je niet kunt bukken om je benen te scheren, ziet je onderste helft eruit als een jungle.

Je denkt dat de bevalling elk moment kan beginnen. Je zult het mis hebben.

Je wordt elke ochtend wakker en weet dat het vandaag gaat gebeuren. Je houdt het niet vol om met een bowlingbal tussen je benen rond te lopen en mensen te vragen of je in verwachting bent van een tweeling. Je buik verkrampt als je opstaat, als je loopt, als je een liter melk pakt en je zweert dat dit het beginstadium is van het mensje uit je te halen. Maar je vergist je.

De laatste maand van de zwangerschap is wanneer je echt ziet waar je van gemaakt bent. Het vergt doorzettingsvermogen, uithoudingsvermogen en een heleboel wilskracht om mensen niet te slaan.

Als je een zwangere ziet die probeert de laatste weken door te komen, geef dan geen ongevraagd advies, zeg niet dat ze naar urine ruiken en zeg niet, wat je ook doet, “Ik kan niet geloven dat je die baby nog niet hebt gekregen”, tenzij je een soort beschermende hoofddeksel draagt, mmkay?