De grootste dag in het college application season was Ivy Day, de dag waarop de toelatingsresultaten van Ivy League scholen bekend worden gemaakt.

Vóór Ivy Day kwamen er veel resultaten naar buiten, maar het was een moeilijke tijd. Ik kreeg maar één aanbod, en dat was van Boston University. De andere scholen wezen me af of zetten me op hun wachtlijst. Ik was een van de laatste studenten in mijn klas die een aanbod had gekregen en die dagen zonder toelatingsaanbod waren moeilijk: ik werd depressief, zelfs een beetje jaloers, hoewel ik oprecht blij was voor mijn klasgenoten die hun aanbiedingen hadden gekregen, en mijn vrienden verzekerden me dat er goede resultaten voor mij zouden zijn op Ivy Day.

Ik heb me aangemeld bij een aantal van de Ivy League-scholen, en kreeg te horen dat de resultaten online beschikbaar zouden zijn na vijf uur ’s ochtends op 29 maart (Beijing-tijd). Ik werd om half vier ’s ochtends wakker, en begon angstig te wachten tot het vijf uur was.

De tijd die ik wachtte was gevuld met mogelijkheden, keuzes en kansen.Ik nam de tijd om ze in gedachten te bewonderen, maar binnen een uur zouden ze weg zijn.

Ik begon de volgorde te bedenken van het controleren van de resultaten. Ik dacht dat ik moest beginnen met de “impossibles”, degenen die heel weinig kans beloofden, maar ik vroeg me af: hoe zou ik me voelen als ik door alle ivies zou worden afgewezen?

Ik probeerde te rusten, maar het was onmogelijk om te slapen, dus speelde ik domme spelletjes op mijn iPad om de tijd en de ongerustheid te doden. Toen werd het vijf uur.

Ik controleerde mijn drie “onmogelijkheden”. Allemaal afwijzingen. Maar ik was niet boos omdat ik wist dat Ivies gewoon te moeilijk waren om binnen te komen. Toen kreeg ik problemen met het onthouden van mijn ID en wachtwoorden voor Brown en Yale, dus ik startte een rage van “je gebruikersnaam vinden” en “je wachtwoord resetten”. Yale stond oorspronkelijk onderaan mijn controle-opdracht, maar de Brown-website wilde niet laden, dus ik haalde diep adem en logde in op mijn Yale-account.

De titel van de pagina zei “The Dean’s Letter”, en onnodig te zeggen, het was de beslissing. De eerste paar woorden die ik zag waren “Welkom op Yale College!” Mijn eerste reactie was dat de decaan schreef om me welkom te heten op de Yale website, dus het betekende eigenlijk niets. Maar de volgende zin deed me versteld staan: “…gefeliciteerd met…uw toelating tot de klas van 2017.” Ik was in shock.

Op precies hetzelfde moment naderden zware stappen mijn kamer. Pa had gezegd dat hij me tot het ochtendgloren niet zou storen, en vroeg me hem ook niet wakker te maken. De deur kraakte open, “Hoe is het?”

Zonder een woord te zeggen overhandigde ik hem de iPad met de brief van de rector erop. Pa kneep zijn ogen dicht en keek hard in de iPad. “Toegelaten,” zei ik zonder emotie, omdat ik niet goed wist hoe ik moest reageren.

Mijn vader was een stuk opgewondener dan ik. “Dit gaat de rest van je leven beïnvloeden!” riep hij uit. Mam, die meestal veel slaap nodig heeft, kwam ook al snel naar mijn kamer en wilde niet stoppen met praten en vragen stellen.

Ik plaatste een low-key status “Yes!” op RenRen en Facebook, waarbij de “Y” stond voor “Yale”, wat veel van mijn vrienden al snel raadden.

Ivy Day was een lange dag. Het was een dag van eindeloos e-mailen, sms’en en online chatten met vrienden, een dag van dankbaarheid en geluk uiten, en een dag om na te denken over een vraag die me dwars zat. (Wordt vervolgd.)