spasmodische onwillekeurige samentrekking van het middenrif die resulteert in ongecontroleerde inademing van lucht; het gaat gepaard met een eigenaardig geluid dat wordt geproduceerd door een beginnende inademing die plotseling wordt gecontroleerd door sluiting van de glottis. De hik kan vele verschillende oorzaken hebben, zoals snel eten, irritatie in het spijsverterings- of ademhalingsstelsel, of irritatie van de middenrifspier zelf; soms komt de hik voor als complicatie na sommige soorten operaties of bij ernstige ziekten zoals uremie en epidemische encefalitis; en soms heeft de hik een zuiver emotionele oorzaak. De aandoening is pas ernstig als ze lang aanhoudt; de hik stopt gewoonlijk na een paar minuten. Ook wel hikhoest en singultus genoemd.
Standaard huismiddeltjes tegen de hik zijn: de adem inhouden, suiker of een broodkorst inslikken, de tong naar voren trekken, koude op de achterkant van de nek aanbrengen, langzaam van water nippen en in een papieren zak ademen. De zak heeft tot gevolg dat de normale uitwisseling van lucht met de omringende atmosfeer wordt afgesneden. De lucht in de zak zal na een paar ademhalingen een steeds hoger kooldioxidegehalte krijgen, en zo ook de lucht in de longen, en uiteindelijk het bloed. Als gevolg daarvan roepen de automatische ademhalingscentra in de hersenen op tot een sterkere en diepere ademhaling om de kooldioxide kwijt te raken. Hierdoor worden de samentrekkingen van het middenrif vaak regelmatiger en verdwijnt de hik. (Patiënten moeten worden gewaarschuwd deze papieren zak-methode niet langer dan een minuut achter elkaar toe te passen). In extreme gevallen van aanhoudende hik kunnen kalmerende of angstremmende middelen nodig zijn.