Als je het jezelf toestaat, is het makkelijk om van Kiss te houden.

De eerste zeven albums bevatten enkele van de beste, puurste rock-‘n-roll van de jaren ’70. De originele line-up van Gene Simmons, Paul Stanley, Ace Frehley, en Peter Criss waren stuk voor stuk solide muzikanten (en, in het geval van de eerste drie, effectieve songwriters).

Paul en Gene gingen door met de band nadat het grillige gedrag van Criss en Frehley hen te veel werd. Hoewel ze soms een karikatuur werden, is het duidelijk dat Stanley en Simmons echt van muziek en het hele (psycho)circus Kiss houden.

Ik heb de spot die Kiss van rockcritici (en snobistische muziekfans) krijgt nooit begrepen.

Ze zijn gewoon een simpele, leuke rockband. Hun grote songs en meezingrefreinen raken direct de geest van rock n’ roll.

Het probleem voor snobistische critici en fans is het imago van Kiss. Alles is extravagant, van hun kleding tot hun podiumpresentatie tot hun muziek. Dat alles is afstotend voor mensen die zichzelf te serieus nemen.

Het allerbelangrijkste, en pertinent, Kiss heeft totaal geen pretentie.

Wie ze zijn is volkomen transparant. Ze zijn de meest onverbloemde band in de rockgeschiedenis. Nogmaals, critici en muzieksnobs die zichzelf te serieus nemen, kunnen daar niet mee omgaan, maar dat is hun probleem.

Ironiek genoeg is het probleem met snobistische critici dat ze een imago hebben dat ze gedwongen worden hoog te houden, een imago dat hen niet eens toestaat om te overwegen Kiss leuk te vinden, of ze dat nu willen of niet. Hun vrije wil is hen op een zeer reële manier ontnomen.

Omdat ze als “serieus” gezien willen worden, steunen ze o.k. bands die kunstzinnig zijn (zoals de Talking Heads) en zelfs sommige waarvan de muziek meestal objectief slecht is (de Velvet Underground) om dat imago te behouden. In die context moeten ze Kiss wel haten.

Gelukkig zijn wij geen rock critici en muziek snobs, toch? Dus kunnen we van Kiss houden.

En dat doen we.

De extravagantie van een Kiss-show

Het is makkelijk te vergeten dat Kiss baanbrekend werk heeft verricht met veel aspecten van een rockshow die nu zo alledaags zijn dat ze als vanzelfsprekend worden beschouwd.

Pyrotechniek, uitgebreide podiumontwerpen, extravagante outfits, fervente interactie met het publiek, en geënsceneerde “delen” waarin de verschillende leden uitgelicht worden, zijn slechts enkele voorbeelden. Alice Cooper was de enige andere rock act die iets dergelijks deed voorafgaand aan Kiss.

Alles was glorieus te zien bij de X voor hun End Of The Road Tour: Gene Simmons’ iconische bassolo en vuurspuwen, Tommy Thayer’s “Space Man” moves, drummer Eric Singer’s solo en piano feature “Beth,” en Paul Stanley die als een bezetene over het podium rent en interactie heeft met het publiek. Op een gegeven moment zweefde hij zelfs door de lucht naar een ministage in het midden van de arena.

De nummerselectie was vrij standaard voor een legendarische act als Kiss, wat niet noodzakelijk een slechte zaak is.

Ze coverden bijna al hun grootste hits, van jaren 70-klassiekers als “Detroit Rock City”, “I Was Made for Loving You” en (natuurlijk) “Rock n’ Roll All Nite” tot grote, magnifiek overdreven jaren 80-singles als “Heavens on Fire” en “Lick it Up.”

Kiss-standards die niet zo veel airplay krijgen, zoals Gene’s feature “God of Thunder,” “Deuce,” en het titelnummer van Love Gun werden gespeeld en met evenveel enthousiasme ontvangen. Sterker nog, het zijn betere nummers dan hun meer overgespeelde materiaal.

Hardcore Kiss-fans waren waarschijnlijk het meest blij met essentiële verloren singles en diepe stukken zoals “Parasite” (met een van de beste riffs uit de rockgeschiedenis), “Black Diamond” en “100,000 Years”. Ze hebben zelfs Creatures of the Night album track “War Machine” opgegraven.

Iedereen die naar deze show keek en dacht dat Kiss niet alles gaf wat ze hadden, zag gewoon wat ze wilden zien. Elk lid, vooral Stanley en Simmons, had duidelijk plezier in het presenteren van dit rock n’ roll etablissement dat ze creëerden. Ondanks alle glitter en veranderingen in de line-up, hebben ze nooit hun liefde en passie voor de muziek verloren.

Diegenen die dat niet zien, houden gewoon niet van muziek met lef. Laat ze maar luisteren naar de Velvet Underground en Sufjan Stevens en huilen in hun latte.

Een Kiss show is een soort van rock n’ roll hemel.

De rechttoe rechtaan rock van hun songs legitimeert het bombastische spektakel. Hoort rock-‘n-roll niet leuk te zijn? Moet het niet zwaar en in-your-face zijn?

Als dat zo is, is Kiss rock n’ roll.

Klik hier om 10 wilde en schokkende feiten over de band KISS te lezen.