Vroeger dit jaar lekte het gerucht uit over een nieuwe Leica camera. De enige informatie die uit de fotoblogs kon worden gehaald, was dat het om een compacte camera met L-mount objectieven ging en dat de codenaam “Clooney” was. Koppel het iconische merk Leica aan een naam als Clooney en je kunt er geld om verwedden dat het een mooi ding zou worden.

Wel, hier is hij dan, de Leica CL. En ja, hij is heel knap. Het is een compacte, afstandszoekerachtige camera met een ingebouwde zoeker, een touchscreen met aanpasbare menu’s en innovatieve handmatige bediening. Hij heeft dezelfde 24-megapixel APS-C sensor en Maestro II beeldprocessor als de Leica TL2 die deze zomer uitkwam. De camera werkt met alle L-mount lenzen van Leica, dus als je een TL of TL2 hebt, kun je de lenzen verwisselen met deze nieuwe camera. Samen met de nieuwe camera komt een nieuw lid van de lensfamilie: een 18mm prime. Het voegt zich bij de andere Leica L-objectieven – drie zooms en drie primes – en het werkt op elke camera in de L-lijn.

Zoek naar de Leica CL op het web en je zou in de war kunnen raken. Dit is eigenlijk de tweede CL van het Duitse bedrijf – in de jaren zeventig werkten Leica en Minolta samen om een 35mm-filmcamera te maken die de CL heette. Deze nieuwe CL is niet een teruggooi naar zijn naamgenoot uit de jaren ’70. Hij staat eigenlijk dichter bij de Leica X2, de spiegelloze compactcamera met vast objectief die het bedrijf in 2012 uitbracht. Als de afmetingen en constructie van de X2 je bevallen, maar je geeft de voorkeur aan de veelzijdigheid van verwisselbare lenzen, dan is de CL een prima keuze. Typisch Leica, hij is duur – de body alleen kost al $ 2.795 – maar hij biedt een breed scala aan mogelijkheden, uitstekende ergonomie, en een onmiskenbaar gevoel van pure cool.

None More Black

De Leica CL is een prachtig klein doosje. De boven- en onderkant zijn van zwart geanodiseerd aluminium, en daartussen zit een magnesium behuizing die is omwikkeld met zwart, fijnkorrelig leer. Bovenop de body bevindt zich een bedieningspaneel dat bestaat uit twee duimwielen, elk met een knop in het midden. De functies van elk wiel veranderen afhankelijk van de opnamestand. Als je bijvoorbeeld diafragmavoorkeuze hebt, regelt het rechterwieltje het diafragma, zodat je met je duim door de f-stops kunt bladeren, en het linkerwieltje de belichtingscompensatie. In de sluitertijdprioriteitsmodus regelt het linkerwiel de sluitertijd en het rechter de belichtingscompensatie. De knoppen in de wijzerplaten veranderen ook van functie. In de standaardinstelling kunt u met de linkerknop de scènemodus selecteren en met de rechterknop de ISO instellen, maar u kunt andere functies aan de rechterknop toewijzen, zoals belichtingsseries, witbalans en bestandsindeling om te schakelen tussen RAW en JPG.

Niet altijd in één modus fotograferen, is het moeilijk om het spiergeheugen te ontwikkelen dat nodig is om snel aanpassingen te maken. In de eerste dagen dat ik de camera gebruikte, keek ik voortdurend op het scherm om te zien met welke knop of met welk duimwieltje ik welke functie bediende in welke stand ik ook werkte. Minstens een van de knoppen kan echter worden geprogrammeerd om de meest voorkomende parameters in vrijwel elke opnamestand aan te passen, en zoals bij de meeste camera’s wordt de CL pas echt comfortabel als je hem instelt zoals je wilt en hem gewoon laat zitten.

Voor de momenten dat je aan het experimenteren bent, heeft Leica het gemakkelijk gemaakt om je instellingen in een oogopslag te controleren. Tussen de twee draaiknoppen bevindt zich een monochroom LCD-schermpje dat de opnamestand, het diafragma, de sluitertijd, de ISO en de belichtingscompensatie weergeeft. Dit is vooral handig wanneer u in de handmatige stand fotografeert. En als je een schemerige ruimte binnenloopt, licht het kleine schermpje automatisch net genoeg op om het te kunnen lezen – perfect voor het maken van foto’s tijdens concerten. Je kunt mijn concertfoto’s, samen met enkele andere voorbeelden hier bekijken.

Na een paar dagen was ik gewend aan de diafragmavoorkeursstand met automatische ISO. Ik bouwde een aangepast menu waarmee ik gemakkelijk kon wisselen tussen filmtypen (levendig, natuurlijk, zwart-wit) en schakelen tussen lage, gemiddelde en hoge continue aandrijfsnelheden.

Peep Hole

Ik testte eerder dit jaar de TL-2 van Leica, en hoewel ik hield van de eenvoud van het fotograferen op een touchscreen-gebaseerde camera met minimale bedieningselementen, miste ik het hebben van een zoeker. Dus ik was dolblij om te fotograferen met de CL, die een uitstekende elektronische zoeker heeft met een oogsensor die het scherm uitschakelt en de EVF inschakelt wanneer je de camera naar je oog brengt.

De achterkant van de body wordt gedomineerd door het 3-inch scherm met aanraak- en gebarenbediening. Het menu is vergelijkbaar met dat van de TL-modellen, en u kunt uw eigen menu’s samenstellen waarmee u snel toegang krijgt tot uw favoriete instellingen. Naast het grote scherm, zijn er slechts drie knoppen en een D-pad.

Er is iets grappigs aan het hebben van een EVF; ik heb het touchscreen in principe genegeerd, tenzij ik door de menu’s aan het spitten was of mijn foto’s aan het bekijken was. Tikken om scherp te stellen of de belichting in te stellen is handig als je in de automatische modus fotografeert, maar de ervaring om door de zoeker te fotograferen was zo prettig dat ik het display aan de achterkant al snel vergat. Toch is het een welkom gemak om te kunnen terugvallen op tikken, knijpen en vegen.

Flat Mate

De camera die Leica me ter evaluatie leende, was gekoppeld aan de nieuwe 18mm f/2.8-lens ($ 1.295). De “superpancake” is een plat stuk metaal en glas dat een centimeter of zo uitsteekt boven de body van de camera en slechts een minimale hoeveelheid bulk toevoegt. Het is de perfecte onzichtbare lens. De brandpuntsafstand van 18 mm komt overeen met 27 mm op deze sensor, wat ongeveer overeenkomt met de brandpuntsafstand van een gemiddelde smartphonecamera. Het is een geweldige portretlens als je wijd open fotografeert, en je kunt nog steeds uitstekende details krijgen in landschappen en bij actieopnamen. De beeldkwaliteit die ik kreeg met deze combinatie van 18 mm lens en de sensor van de CL is gewoon verbluffend. Als het al haperde, was dat alleen bij zeer weinig licht, waarbij f/2.8 niet genoeg is om alle benodigde fotonen binnen te laten. De glaselementen in dit objectief zijn echter zo klein en licht, dat de autofocussnelheid uiteindelijk razendsnel is. Het is een eerlijke afweging.

Money Shot

Ik ben altijd in tweestrijd als het gaat om het aanbevelen van een Leica. Ik bedoel, zeker, je moet er een kopen als je het beste opnamegevoel wilt dat je in een compactcamera kunt krijgen. Ook de emotionele aantrekkingskracht van de stamboom van het merk is onmiskenbaar; het dragen van een Leica is alsof je de geschiedenis van de moderne fotografie in je handen houdt. Maar wat zijn die dingen duur. Je kunt de set die ik heb getest als kit krijgen voor $3.795. Dat is genoeg om een Fujifilm X100F, een Sony α6300, en een Lumix GX8 te kopen, plus een paar lenzen – allemaal uitstekende compacts met snelle autofocus, aanpasbare instellingen, en geweldige EVF’s aan boord.

Maar als je een Leica moet hebben, moet je een Leica hebben. En ik kan de Leica CL zeker aanbevelen. Het is een veelzijdig instrument dat u professionele resultaten geeft. Als u er geld aan uitgeeft, zult u niet teleurgesteld zijn. Probeer gewoon niet te denken aan uw huis betalingen.