Als er een fundamenteel probleem is met productrecensies, dan is het de doorgaans korte tijd die recensenten met het artikel doorbrengen voordat ze een deadline voor publicatie halen of het product moeten retourneren aan de fabrikant. Doordat producten snel worden vernieuwd, kan de levensduur van een bepaald product kort zijn, waardoor langere beoordelingen vaak onpraktisch zijn.

Maar naarmate technologieën rijper worden, upgraden consumenten hun producten steeds minder snel. In de digitale fotografie zijn zowel de lenzen als de camerabody’s die de afgelopen paar jaar zijn geproduceerd, nog steeds in topconditie. Is het leuk om 48MP te hebben? 100MP? Zeker, maar voor veel toepassingen voldoet 24MP prima.

Ik zeg dit met enige ironie, want ik ben net overgestapt op een Leica Q2 na 3,5 jaar een Leica Q te hebben gehad. Maar mijn Leica Q is nog steeds een geweldige camera, en gezien het feit dat er veel goede aanbiedingen voor deze camera te vinden zijn, leek het me een goed moment om de camera opnieuw te beoordelen nadat ik hem 40 maanden heb gebruikt en meer dan 60.000 foto’s heb gemaakt terwijl hij met me meereisde naar 19 landen.

Ik bestelde mijn Leica Q op 20 juni 2015 en nam hem in september van dat jaar in ontvangst. Als vervanging voor een verouderende en versleten Sony RX1, was de toename in grootte en gewicht merkbaar, maar hij voldeed nog steeds aan mijn criteria voor een full-frame, compacte reiscamera.

Pros

Lens

De Q heeft een 28mm f/1.7 lens – voor veel mensen een vreemde keuze. Waarom niet de meer typische 35mm FOV van straatfotografie? En inderdaad, de lens voelde aanvankelijk erg wijd aan. Maar het FOV is hetzelfde als dat van veel smartphones, waaronder de iPhone en Google Pixel, dus na verloop van tijd is 28 mm voor veel mensen een zeer comfortabele manier van kijken geworden.

De moderne lensontwerpen hebben geen fysieke diafragmaring meer, maar gebruiken in plaats daarvan draaiknoppen op de camerabehuizing, in voor- en tegenspoed. Maar de Q heeft nog steeds een diafragmaring met 1/3-stopregeling die ik vaak gebruik.

De macromodus is een handig trucje dat je wat meer flexibiliteit geeft voor foto’s van voedsel. Niemand zal de brandpuntsafstand verwarren met een portretlens, maar het is nog steeds in staat om een aantal mooie omgevingsportretten te maken.

Beeldkwaliteit

De beeldkwaliteit is altijd indrukwekkend voor mij geweest. De DNG’s van de camera hebben een ingebouwd profiel, dus je kunt niet zien welke software-aanpassingen zijn gemaakt aan lensdefecten bij gebruik van een programma als Adobe Lightroom, tenzij je een programma als RAW Digger gebruikt.

Autofocus

De achilleshiel van de Sony RX1 was de scherpstelling bij weinig licht – zelfs in de bijgewerkte versies. De autofocus van de Q is daarentegen haarscherp en werkt verrassend goed bij weinig licht, ondanks het contrastdetectiesysteem. Bij handmatig scherpstellen wordt de EVF automatisch in een vergrote modus gezet met focus peaking ingeschakeld. Het scherpstelmechanisme is zijdezacht en handmatig scherpstellen is ongewoon eenvoudig.

Gezellige bediening

Foto’s maken is STIL, in tegenstelling tot spiegelloze camera’s zoals de Nikon Z7, die nog steeds een hoorbaar sluitergeluid hebben. Het is moeilijk uit te leggen hoe anders mensen reageren als ze geen sluitergeluid horen. Het gebruik van de camera wordt een bevrijdend proces.

Grootte

Het is niet zo klein als sommige andere opties, maar voor mij is de camera het perfecte kruispunt tussen grootte en beeldkwaliteit. Met 640 gram is hij merkbaar zwaarder dan de Sony RX1R II (507 gram) of de Fuji X100F (469 gram), maar hij is nog altijd aanzienlijk lichter dan een full-frame DSLR of ILP-systeem met een vergelijkbaar objectief.

Cons

Stof

Tijdens de eerste paar maanden dat ik de camera in bezit had, begon er stof op mijn sensor te komen. Vroege productiemodellen hadden een slechte afdichting waarbij stof naar verluidt via de microfoon- en luidsprekerpoorten op de camera naar binnen kwam. Ik stuurde de camera terug naar Leica en na 2 maanden stuurden ze een gloednieuwe camera terug!

Hoewel de vervangende eenheid het stofprobleem leek te verminderen, werd het niet geëlimineerd. Anderhalf jaar later heb ik het toestel teruggestuurd voor een sensorreiniging, waarna ik de luidspreker- en microfoonpoorten heb afgeplakt met gaffertape. Sindsdien heb ik geen problemen meer gehad.

De nieuwe Q2 heeft een IP52-classificatie, wat betekent dat hij “beschermd is tegen beperkte binnendringing van stof” – misschien niet de IP67- of IP68-classificatie die we hebben gezien van de meest recente oogst van smartphones, maar ik zal elke verbetering in bescherming nemen die ik kan krijgen.

Diopter

De ingebouwde diopter van de Q heeft geen vergrendelingsmechanisme, in tegenstelling tot veel DSLR’s, waarbij de gebruiker een knop moet uittrekken om deze aan te passen. Hoewel het mechanisme vrij vlak tegen de body ligt, vond ik toch een vervelende neiging tot draaien terwijl de camera over mijn lichaam hing.

Batterijduur

Compactcamera’s krijgen altijd een veeg uit de pan vanwege de slechte levensduur van de batterij, en de Q vormt daarop geen uitzondering. Aan de ene kant lijkt het redelijk om van een camera van $4.000 (op het moment dat ik hem kocht) te verwachten dat hij een fatsoenlijke batterijduur heeft. Aan de andere kant kan een smartphone het nauwelijks een dag uithouden.

Aan/uit-knop

Naar mijn bescheiden mening moet een aan/uit-knop slechts één functie vervullen. Net als bij sommige eerdere camera-ontwerpen, zijn bij de Leica Q de functies voor de standen voor enkele opname en continu-opname in de aan/uit-knop samengevoegd. Vanwege de slechte levensduur van de batterij heb ik de camera altijd uitgezet tussen het nemen van foto’s, wat nog meer mogelijkheden biedt om de camera per ongeluk in de continue modus te zetten. Het probleem is klein in vergelijking met het meer consequente diopterprobleem, maar het is niettemin vervelend.

Software

Tot september 2018 had de Leica Q zijn eigen speciale app – een op WiFi gebaseerde, energievretende app waarmee je zowel op afstand kon bedienen als JPG’s van de camera kon downloaden. Het werkte betrouwbaar, zij het niet traag, en is nu vervangen door Leica Fotos, een enkele app die alle Leica-camera’s bedient.

Aan de ene kant lijkt het aantal stappen dat nodig is om een foto van de camera naar de telefoon te verzenden onaanvaardbaar in de huidige mobiele economie (en bijna elke camerafabrikant heeft dit probleem). Aan de andere kant vind ik het prettig om mezelf los te koppelen van de constante noodzaak om berichten op sociale media te plaatsen – in plaats daarvan kan ik me concentreren op kijken en meer foto’s maken.

Conclusie

Als een maatstaf voor een goede camera, is de camera die je geneigd bent bij je te dragen, de Leica Q past de rekening. Voor wie meer verfijnde controle wil, betere prestaties bij weinig licht en een hogere beeldkwaliteit dan een smartphone, is een speciale camera de enige manier om te gaan. Toch kunnen formaat en gewicht een sterke belemmering vormen. Gelukkig is dat bij de Leica Q niet het geval geweest, en als Leica nog een paar jaar had gewacht met het uitbrengen van de Q2, had ik de Q ongetwijfeld nog steeds om mijn nek gehad.

In veel opzichten is de Leica Q een van de beste camera’s (zo niet de beste) geweest die ik heb gehad. Het feit dat je geen lenzen kunt verwisselen, is vaak een voordeel geweest in plaats van een belemmering (toegegeven, het is niet voor elk type fotografie de juiste keuze). En hoewel hij misschien niet zo duurzaam of “pro” is als sommige van mijn DSLR’s, ben ik ervan overtuigd dat ik zonder hem niet zoveel momenten van mijn leven zou hebben vastgelegd omdat het alternatief te zwaar en te log was.

Is de Leica Q de meerprijs waard? Ik heb veel camera’s en lenzen in verschillende prijsklassen die zelden uit de tas komen. In zekere zin is de beste uitrusting voor mij diegene die me inspireert en aanmoedigt om foto’s te nemen. De Q is een trouwe metgezel geweest, met of zonder de rode badge.