De onzekerheidskegel is een grafische voorstelling van de toenemende nauwkeurigheid die mogelijk is voor schattingen naarmate de details van een project na verloop van tijd meer bekend worden. Projectmanagers en ontwikkelaars gebruiken de kegel van onzekerheid om schattingen te sturen verwachtingen te managen.

Tijdens het ontwikkelingsproces begint een project met een grote mate van variabiliteit. Een schatting kan nauwkeurig zijn, maar dat kan niet worden aangenomen. Over het algemeen zullen alle ramingen zeer los zijn en kunnen ze wild onnauwkeurig zijn. Naarmate beslissingen worden genomen, onderzoek wordt verricht en meer van het project wordt voltooid, neemt de mate van variabiliteit af. Dit is de reden waarom een project kan beginnen met schattingen die in het begin plus of min 40 procent variëren, maar die variatie in de loop van de tijd zien afnemen. Inzicht in deze variabiliteit is de sleutel tot het ontwikkelen van realistische projectplannen.

De meest gebruikelijke weergave van de kegel van onzekerheid is in de vorm van een grafiek met tijd op de horizontale as en schattingsvariantie op de verticale. Als de grafiek naar rechts wordt gevolgd met het verstrijken van de tijd, convergeren de lijnen die het bereik van de overschatting weergeven naar bijna nul. Het grote uiteinde van de kegel – waar de onzekerheid het grootst is – bevindt zich aan het begin van de tijdlijn van het project en het kleine uiteinde van de kegel aan het eind, waar alle details bekend zijn.

De kegel van onzekerheid werd oorspronkelijk gecreëerd door de American Association of Cost Engineers om ramingen voor engineering en constructie te ondersteunen. Het hulpmiddel wordt toegepast op een verscheidenheid van verschijnselen, zoals bijvoorbeeld orkanen, waarbij de koers van het systeem minder zeker is wanneer deze verder in de toekomst wordt voorspeld en zekerder wordt naarmate de tijd vordert en het systeem dichterbij komt.