Veel mensen wagen een poging om de Mount Everest te beklimmen, en de meesten van hen halen de top. Helaas zijn er door de vele gevaren tijdens de reis – vermoeidheid, verwarring, zuurstofgebrek, natuurrampen, valpartijen, kou – meer dan een paar die de berg nooit afkomen.

Een van die ongelukkige klimmers was een vrouw genaamd Hannelore Schmatz – niet de eerste vrouw die de Everest beklom (hoewel ze de top wel haalde), maar wel de eerste vrouw (en de eerste Duitse) die daar om het leven kwam.

Hannelore en haar man, Gerhard, waren ervaren klimmers toen zij in de herfst van 1979 besloten hun geluk te beproeven bij het bedwingen van ’s werelds hoogste berg. Het paar vierde feest na het bereiken van de top (Gerhard, 50, was de oudste man die het ooit had gedaan, op dat moment), en ging toen met hun groep terug naar het basiskamp. De groep bestond uit 8 klimmers en 5 sherpa’s. Terwijl 6 van de klimmers en alle sherpa’s veilig naar beneden kwamen, kwamen Hannelore en een Zwitsers-Amerikaanse man genaamd Ray Genet niet.

Image Credit: Wikipedia

Hannelore en Genet waren, ondanks het feit dat ze een ervaren klimmer waren, te moe om door te gaan en ondanks waarschuwingen van een Sherpa over de gevaren van een nacht in de “dodenzone” van de berg te blijven, zetten ze een bivakkamp op. Eén Sherpa bleef bij hen. De hevige sneeuwstorm die zich ’s nachts voordeed was te veel voor Genet, die nog voor de ochtend aan onderkoeling overleed.

Schmatz en de Sherpa overleefden de nacht, en gingen verder de berg af. Op 27.200 voet, ging ze tegen haar rugzak zitten om uit te rusten. Ze viel in slaap en werd nooit meer wakker. Haar Sherpa metgezel bleef bij haar lichaam, wat hem de meeste van zijn vingers en tenen kostte. Hij meldde later dat haar laatste woorden “water, water” waren.

De vermoeidheid die ze ervoer is een veel voorkomende doodsoorzaak op de Everest, waar de lucht zo ijl is dat het gebrek aan zuurstof kan leiden tot slechte coördinatie, verwarring en onsamenhangendheid die zelfs een ervaren klimmer als Hannelore beslissingen kan laten nemen die ze anders nooit zouden hebben genomen.

Ze stierf door blootstelling en uitputting iets meer dan 300 voet van kamp IV, het hoogste kamp op een van de primaire trekking routes.

Image Credit: YouTube

Eén poging werd ondernomen om haar lichaam te bergen in 1984, maar een Sherpa en een Nepalese politie-inspecteur op de tocht kwamen om het leven, en men besloot dat Schmatz misschien wilde blijven waar ze was. En dat deed ze, bevroren op haar plaats met haar ogen open en haar haar fladderend in de wind, terwijl andere klimmers voorbij wandelden op weg naar de top.

Uiteindelijk nam de berg haar mee, een windvlaag blies haar lichaam over de zijkant van de Kangshung Face.

Een passende begrafenis, misschien, voor een dappere, getalenteerde vrouw die een van ’s werelds grootste obstakels trotseerde voordat ze bezweek aan haar eigen menselijkheid op slechts enkele meters van de veiligheid.

Als je de Mount Everest wilt beklimmen (of een poging daartoe wilt wagen), kun je maar beter opschieten. Haar gletsjers verdwijnen snel door de opwarming van het klimaat.