Het Occoquan Workhouse (later Lorton Reformatory en Lorton Correctional Complex) in Lorton, Virginia was een gevangeniscomplex dat werd gebruikt door het District Columbia. Het werd gebouwd in 1910. Aanvankelijk bood het onderdak aan gevangenen die korte straffen uitzaten voor overtredingen zoals wanordelijk gedrag. De gevangenen werden tewerkgesteld in de landbouw en de fabrieksproductie. Occoquan is ook bekend als plaats van het vrouwenkiesrecht. In 1917 zaten tientallen vrouwenrechtenactivisten hier vast nadat ze waren gearresteerd bij een picknick voor het Witte Huis. Ze kregen te maken met slechte omstandigheden en zelfs geweld. Deze activisten gaven ruchtbaarheid aan hun ervaringen. De publieke verontwaardiging die hieruit voortvloeide, hielp het tij te keren in de richting van het kiesrecht.
Silent Sentinels
In januari 1917 begon de National Woman’s Party een nooit eerder vertoonde campagne van picketing buiten het Witte Huis. Deze activisten, geleid door Alice Paul, hadden zich afgesplitst van de grotere en oudere National American Woman Suffrage Association (NAWSA). Paul en de NWP waren van mening dat de NAWSA te traag en te timide te werk ging in de strijd voor het kiesrecht. Ze streefden naar snellere resultaten door president Woodrow Wilson rechtstreeks onder druk te zetten. Paul en andere leiders zoals Lucy Burns leenden agressieve tactieken van Britse suffragettes. Britse leiders zoals Emmeline Pankhurst hielden zich bezig met openbaar protest en burgerlijke ongehoorzaamheid. Ondanks de publieke kritiek dat piketpaaltjes “onvrouwelijk” waren, ging de NWP ermee door. De piketpaaltjes stonden bekend als de “Stille Schildwachten”. Zes dagen per week, stonden ze buiten de poorten van het Witte Huis. Ze hielden grote borden vast en eisten dat Wilson een amendement op de grondwet zou steunen. “Meneer de President,” vroeg een van de borden, “hoe lang moeten vrouwen wachten op vrijheid?”
In het begin was de media-aandacht positief. Maar nadat de Verenigde Staten in april 1917 de Eerste Wereldoorlog waren binnengetreden, begon de publieke opinie zich tegen de demonstranten te keren. Veel Amerikanen vonden dat kritiek op de regering in oorlogstijd onpatriottisch en zelfs verraderlijk was. Maar de NWP weigerde te stoppen met piketacties.
De protesten maakten Wilson en een groot deel van het publiek woedend. De politie begon demonstranten te arresteren en aan te klagen voor “belemmering van het verkeer.” Maar de feministen weigerden hun boetes te betalen. Ze wezen erop dat het Eerste Amendement hun recht op vrije vergadering garandeerde. In plaats daarvan begonnen rechters de suffragisten in de gevangenis te gooien.
“Gevangen voor vrijheid”
Veel suffragisten werden naar het Occoquan Workhouse in Lorton, VA gestuurd. Als werkhuis verschilde Occoquan van de traditionele gevangenissen die zich baseerden op eenzame opsluiting en fysieke straffen. De progressieve hervormers die Occoquan ontwierpen vonden dat rehabilitatie moest plaatsvinden door werk en sociale interactie. Zij wilden de gevangenen opleiden en trainen voor een productief en succesvol leven na de gevangenis. Gevangenen werkten op een nabijgelegen boerderij, produceerden consumptie- en industriële goederen voor de verkoop, en deden de was voor de inrichting.
De minimaal beveiligde omstandigheden betekenden echter niet dat de gevangenen goed werden behandeld. De overwegend arme en arbeidersgevangenen in Occoquan ondervonden wreedheden van de bewakers, ontoereikend voedsel en onhygiënische omstandigheden. De blanke suffragisten uit de middenklasse kregen al snel een kijkje in deze wereld. Toen zij in Occoquan aankwamen, werden de suffragistische gevangenen gedwongen zich naakt uit te kleden, besproeid met water, en kregen ruwe, vuile uniformen aan. Directeurs verboden hen contact op te nemen met hun familie. Ze werden opeengepakt in vieze, ijskoude cellen. “In de bonen, maïsmeel, rijst en granen zitten allemaal wormen”, meldde suffragiste Virginia Bovee vanuit de gevangenis. “Soms drijven de wormen boven op de soep.” Suffragistische gevangene Doris Stevens beschreef de ervaringen van de vrouwen in haar verslag uit 1920, Jailed For Freedom.
De gevangen Sentinels kregen ook werk toegewezen, maar ze weigerden het te doen. Zij wezen erop dat zij geen misdaden hadden begaan, en zij betoogden dat zij als politieke gevangenen moesten worden behandeld. Paul, Burns en enkele anderen begonnen hongerstakingen om te protesteren tegen hun behandeling. Na een aantal dagen werden ze onder dwang gevoed door bewakers die hen vasthielden en buizen in hun neus of keel duwden, waarbij rauwe eieren in hun lichaam werden gepompt.
De nacht van terreur
Het geweld tegen de feministen in Occoquan bereikte een hoogtepunt op 14 november 1917. Op bevel van gevangenisdirecteur W. H. Whittaker hebben de bewakers van het werkhuis tientallen suffragistische gevangenen mishandeld in wat de “Nacht van Terreur” zou worden genoemd. Bewakers boeiden Lucy Burns in haar cel met haar handen boven haar hoofd en dwongen haar de hele nacht te staan. Ze duwden Dora Lewis zo hard in haar cel dat ze met haar hoofd tegen een ijzeren bedframe knalde en bewusteloos raakte. Alice Cosu, de celgenoot van Lewis, kreeg een hartaanval van de schok en moest herhaaldelijk overgeven. Ondanks de smeekbeden van de andere gevangenen, weigerden de bewakers een dokter te roepen. De twintigjarige Dorothy Day, die later de Catholic Worker Movement zou lanceren, werd twee keer door bewakers opgetild en over een metalen bank neergesmeten.
Met de hulp van Dudley Field Malone, een ambtenaar van de Wilson administratie en de echtgenoot van een van de gevangenen, werden verslagen van het geweld met de pers gedeeld. Twee weken later beval een rechter de vrijlating van de gevangenen, en uiteindelijk werden hun veroordelingen ingetrokken.
Na hun vrijlating gingen de Silent Sentinels door met protestacties. Ze reisden ook door het land op een treintocht die de “Gevangenisspecial” werd genoemd, gekleed in nagebouwde gevangeniskleding en deelden hun ervaringen met de wereld. Geschokt door het schouwspel van blanke vrouwen uit de middenklasse die zo wreed werden behandeld, leefden veel Amerikanen die hen hoorden mee. In januari 1918 kondigde Woodrow Wilson zijn steun aan voor het amendement op het kiesrecht.
Geschiedenis van de gevangenis
Occoquan Workhouse breidde later uit om gevangenen die veroordeeld waren voor zwaardere misdaden onder te brengen in een ommuurde penitentiaire inrichting. De naam werd veranderd in “Lorton Reformatory” en later in “Lorton Correctional Complex”. In de jaren 1950 en 1960 was de gevangenis overbevolkt. Onrust en geweld kwamen regelmatig voor. In de jaren ’80 wezen hervormers naar Lorton als een uitstekend voorbeeld van de overbevolking en verslechtering van de Amerikaanse gevangenissen. Aan het eind van de jaren 1990 werd de sluiting bevolen. De laatste gevangenen vertrokken in november 2001.
In 2005 werd de site toegevoegd aan het National Register of Historic Places. Een groep leiders uit de lokale gemeenschap mobiliseerde zich om het te behouden en te transformeren. In september 2008 werd op het terrein het Workhouse Arts Center geopend. Het biedt betaalbare atelierruimte voor opkomende kunstenaars en biedt onderdak aan tentoonstellingen, optredens en andere evenementen. Hoewel het oorspronkelijke Workhouse-gebouw, waar de “Terreurnacht” plaatsvond, er niet meer staat, betrekt het centrum bezoekers bij het “Lucy Burns Museum” om de suffrage-erfenis van de plek te interpreteren.