Elke maand september, net wanneer de kalender de eerste officiële dagen van de herfst begint te tellen, gaan Jim en ik op pad voor onze jaarlijkse pelgrimstocht naar het noorden van de White Mountains. Hoewel we een groot deel van de reis doorbrengen op de velden van Loon Mountain kijkend naar stoere mannen gekleed in kilts die strijden in de Schotse Highland Games, proberen we altijd een stuk van de tijd vrij te maken om onze omgeving te verkennen. Ons meest recente bezoek vond ons schoppend langs Main Street in het naburige dorp North Woodstock, New Hampshire.

In het midden van de 18e eeuw was Woodstock het centrum van de houtkap. In het begin van de 19e eeuw begon die industrie te tanen toen stukken land werden ingepikt door het White Mountain National Forest. Maar terwijl de ene industrie afnam, kreeg een andere steeds meer voet aan de grond: het toerisme. Het majestueuze landschap van de White Mountains, gecombineerd met het gemak van reizen per spoor, trok massa’s bezoekers naar het gebied, waardoor er behoefte ontstond aan logies. Huizen werden opengesteld voor kostgangers, en er werden grote vakantiehotels gebouwd om de toevloed van vakantiegangers op te vangen.

Staar naar de Woodstock Inn – nu de Woodstock Inn, Station & Brewery – met zijn witte gevel van vakwerk en bijpassend hekwerk, is het gemakkelijk je voor te stellen dat dit een van de oorspronkelijke herbergen van het gebied was. En hoewel het hoofdgebouw al meer dan een eeuw een vaste waarde is op Main Street, werd de herberg zelf in 1982 opgericht. Het leek ons een goed idee om in de pub een drankje en een hapje te nuttigen voordat we de stad gingen verkennen, terwijl we naar de laaghangende wolken keken die langs de hemel trokken.

Een heel goed idee, blijkbaar, en toen we door het doolhof van gangen navigeerden om de pub te bereiken, werden we begroet door een massa lichamen. De mensen verdrongen zich langs de randen van de Main Bar, liepen de Brew Pub binnen en vulden zowat elke vierkante centimeter tussenruimte.

En zo kwamen we aan de buitenkant van de Dam Bar te zitten, naast twee heren in kilts, op een winderige dag van 43 graden. Een beetje frisjes, dat wel, maar de zoete aardappelravioli en de loempia’s met kreeft waren het meer dan waard.

Laten we onze rivaliserende clanleden achter, dan slenterden we door Main Street om meer van het aanbod te ontdekken. Op een steenworp afstand van de herberg bevindt zich Fadden’s General Store, waarvan de afkomst teruggaat tot 1862. Een breed gebouw dat is volgestouwd met in New-England gemaakte goederen, variërend van hun eigen ahornsiroop tot kleding van Johnsons Woolen Mills, maar wat deze winkel echt tot een juweeltje maakt, zijn de zeven generaties Faddens die de zaak voortdurend hebben geëxploiteerd. Ze hebben ook een suikerhuis, en bezoekers zijn welkom om binnen te wippen tijdens het esdoornseizoen wanneer ze aan het koken zijn.

Aan de andere kant van Main Street vindt u Arnold’s Antiques. De gelijkenis met de omslag van Yankee Magazine van september 1973 trok ons naar binnen, en we bleven hangen om het antiek en de verzamelobjecten op de planken te bekijken.

Klaar om weer in de frisse lucht te zijn, staken we over naar de andere kant van de straat, en wandelden we naar beneden naar Cascade Park. Dit kleine dorpsgroen loopt zachtjes af naar de rivier de Pemigewasset, en we waagden ons op de golvende rotswanden die langs de rand van de rivier lopen om het veranderende gebladerte in ons op te nemen.

Er is nooit genoeg tijd om alles te zien wat een stad te bieden heeft, maar toen we terug naar de auto trokken om onze vrienden in Lincoln te ontmoeten, wisten we dat Woodstock, New Hampshire, een van die plekken zou zijn waar we steeds weer naar terugkeerden.