Deel twee van Nieuw-Zeeland is geen paradijs: Sex, Drugs and Denial, een vijfdelige serie over opgroeien met een hekel aan Nieuw-Zeeland door Katherine Dolan, geschreven voor Stuff Nation.

OPINIE: Small-town Nieuw-Zeeland is een van de meest vrouwenhatende culturen die ik ooit heb gezien – en ik heb in Saoedi-Arabië gewoond.

Saoedische vrouwen mogen dan onder permanent huisarrest leven, maar ik zal zeggen dat de cultuur wel (een toegegeven extreem beperkte definitie van) vrouwelijkheid koestert.

Small-town Nieuw-Zeeland heeft een veel eenvoudiger houding; het houdt niet van of waardeert meisjes of vrouwen, full stop.

LEES DE SERIE:
* Deel één: NZ is geen paradijs, het is wreed
* Deel drie: Rugby, racisme en homofobie
* Lezers reageren op Katherine Dolan over opgroeien met een hekel aan Nieuw-Zeeland
* Seksistisch? Wij niet, zeggen de bewoners van het Nieuw-Zeelandse platteland

In mijn gemeenschap gingen mannen en vrouwen niet met elkaar om, behalve als ze onder invloed van alcohol waren. Men begreep dat na de puberteit seksueel contact zou plaatsvinden, maar “afspraakjes” was net zo’n vreemd woord als “het hof maken” – het gebeurde in boeken en films, maar niet in het echte leven.

Toen ik een jaar of 11 was, begonnen mijn meer sociaal vaardige klasgenoten te praten over zaterdagavonden. Dat was het moment waarop een grote groep tieners en jonge mannen na een rugbywedstrijd bij elkaar kwam, sterke drank dronk en onhandige seks had.

Voor zover ik wist, ging het er bij meisjes om dat je dronk tot je moest overgeven en flauwviel. Als je superveel geluk had, mocht je een of ander lid van de eerste 15 een seksuele gunst verlenen.

Uiteraard was het zo dat hoe dronkener een meisje was, hoe meegaander ze was.

De beloning voor het meisje was een seksuele macht – een bijna moeiteloze manier om de goedkeuring van populaire jongens te krijgen. Een meisje dat ik kende kreeg op 12-jarige leeftijd de bijnaam “de stadsfiets”, omdat zoveel mannen seks met haar hadden gehad in de plaatselijke kroeg, waaronder een 35-jarige dronkaard die getrouwd was en drie kinderen had.

Niemand haalde het in zijn hoofd om de mannen die haar misbruikten aan te geven of op een andere manier te proberen haar te helpen.

Een van de eerste feestjes die ik bijwoonde was in wezen een orgie, en het was niet zo erotisch als het misschien klonk, vooral voor een waarnemer wiens seksleven tot dan toe beperkt was gebleven tot subteksten in Jane Eyre.

Een vriendin van mij biechtte op dat ze net seks had gehad met haar crush, die toen meteen zei: “dat hadden we niet moeten doen”.

Hij sprong uit het raam en nam een ander half bewusteloos meisje, dat zelf kort daarvoor met een andere jongen had gerotzooid (de term hiervoor was in ons romantische dialect “in de pap roeren”).

De maandag daarop op school, werd al deze losbandigheid op magische wijze uitgewist als een midzomernachtsdroom. Er was geen verplichting om te communiceren of zelfs maar oogcontact te maken met de persoon of personen met wie je “intiem” was geweest (een ironisch eufemisme, want het is moeilijk om iets minder intiem te bedenken dan dronken seks).

Dit verbod op tederheid en intimiteit speelde zich af tijdens een lunchpauze toen ik 15 was. Een mannelijke klasgenoot van mij liep hand in hand met een meisje op het rugbyveld, lachend in een puberale liefdesroes.

Een grote groep leerlingen, voornamelijk jongens, stond langs de muur te wijzen, te lachen en te schimpen over hoe hij waarschijnlijk een stijve had.

De aanblik van affectief gedrag was zo ongewoon dat mensen zich genoodzaakt voelden om er de draak mee te steken. Het wekte de angst en haat van de groep omdat het niet normaal was.

Zoals veel meisjes van mijn leeftijd wilde ik niet dat mijn eerste seksuele ervaring een gevoelloze vrijpartij zou zijn, maar ik was ook niet dapper genoeg om het initiatief te nemen tot een nuchtere regeling. Ik was verliefd op een jongen en had de gebruikelijke fantasieën over het anoniem achterlaten van rozen bij zijn brievenbus of hem verzorgen na een afschuwelijk busongeluk (wij waren de enige twee overlevenden – helaas kon het me niet veel schelen wat er met de andere passagiers gebeurde).

Op een dag vroeg hij me op een beschuldigende manier: “Vind je me leuk?”.

Achterdochtig antwoordde ik met een volmondig nee en daarmee was de zaak afgedaan, althans dat dacht ik.

Even later was ik met mijn vrienden een of ander woordspelletje aan het spelen bij het schoolbord en hoorde ik jongens achter me giechelen. Een jongen stond achter me en deed alsof hij me aan het sodomiseren was, tot eindeloos vermaak van een groep van 10 jongens. Op dat moment was ik niet meer verliefd op hem.

Ik begin te begrijpen waarom ik zoveel lunchtijd in de bibliotheek doorbracht.

Ik noem dit allemaal omdat toen niemand het schokkend of raar of zelfs slecht vond. Ouders wisten dat we naar die feestjes gingen, ze wisten wat er gebeurde. De helft van ons is waarschijnlijk in soortgelijke omstandigheden verwekt. Het was – en is waarschijnlijk nog steeds – een heel gewone praktijk en het is moeilijk voor een groep om te accepteren dat gewoon niet per se geweldig is.

In het in 2011 gepubliceerde VN-rapport over de status van vrouwen stond Aotearoa Nieuw-Zeeland het slechtst van alle OESO-landen wat betreft het aantal gevallen van seksueel geweld.

Toch sympathiseren wij – onze media, onze politie, ons lef – instinctief met de verkrachters, vooral als het rugbyspelers zijn, omdat routinematig seksueel geweld een integraal onderdeel is van de rugbycultuur.

Het is een Kiwi-traditie dat jonge mannen seks hebben met dronken, minderjarige meisjes. Toen de Roast Busters in het nieuws kwamen, was dat omdat ze online over hun vermeende uitspattingen spraken, waardoor ook mensen buiten onze cultuur ervan op de hoogte raakten.

Hoewel de eerste klachten in 2011 werden ingediend door meisjes van nog maar 13 jaar, sputterde het politieonderzoek voort tot 2013, toen het verhaal werd opgepikt door de internationale media. Krantenkoppen als Jezebel’s New Zealand Teen Rape Club is the Worst Thing You’ll Read About Today brachten ons in verlegenheid.

We hebben er echt een hekel aan om in het bijzijn van buitenlanders in verlegenheid te worden gebracht.

In 2013 zei inspecteur Bruce Scott dat er geen aanklacht was ingediend omdat geen van de meisjes “dapper genoeg” was geweest om naar voren te komen (later bleek dat een van hen wel dapper genoeg was geweest, maar dat hij het was vergeten).

In een interview met Radio Nieuw-Zeeland klaagde politiecommissaris Peter Marshall: “Iedereen zou denken dat wij de slechteriken zijn in deze situatie”. Het politierapport was zo geformuleerd dat duidelijk was dat deze zaak niet als een strafzaak moest worden beschouwd, maar eerder als een privézaak waarin slachtoffers en verkrachters gelijke verantwoordelijkheden hadden.

“Het overwicht van alcohol in het leven van de ondervraagde tieners, mannen en vrouwen, was een punt van zorg… het was duidelijk dat verdere voorlichting over de negatieve effecten van alcohol nodig was, evenals voorlichting aan ouders en verzorgers over hun verantwoordelijkheden… Er was ook een slecht begrip van wat toestemming is,” aldus de politie.

Het verschil tussen deze politieverklaring, die neerkomt op een milde vermaning, en de kop van Jezebel wijst op wat we noemen verschillende culturele verwachtingen.

Sta me toe te extrapoleren:

Om te beginnen is het idee dat de politie van Nieuw-Zeeland “geschokt is door het veelvuldig voorkomen van alcohol in het leven van tieners” lachwekkend. Het sentiment is duidelijk gericht aan een wereldwijd, mediapubliek met de implicatie dat dit soort dingen zeer ongewoon is en de betrokken mensen een abnormaal handvol ongeschoolde rotzakken waren.

In feite hebben perfect respectabele jonge mannen al decennia lang elk weekend seks met dronken, minderjarige meisjes in Nieuw-Zeeland. “Toestemming” is een duistere zaak als de heersende, cultureel gedoogde, notie van voorspel is het gieten van drank in de keel van het meisje tot ze bewusteloos is. De meeste politieagenten – mannen en vrouwen – zijn waarschijnlijk onder precies dezelfde omstandigheden seksueel ingewijd.

Het is dus niet moeilijk om gevallen te vinden van Nieuw-Zeelanders in machtsposities, die vermeende misbruikers steunen en mogelijke slachtoffers veroordelen.

Of de Chiefs nu wel of niet een stripper hebben aangerand door haar te betasten en grind naar haar te gooien, er waren genoeg mensen die naar voren kwamen om het gedrag goed te praten.

Margaret Comer – van de sponsor van de Chiefs, de Gallagher Group – maakte de opmerking: “Als een vrouw haar kleren uittrekt en rondloopt in een groep mannen, wat moeten we dan doen als een van hen haar probeert aan te raken?”, wat het standpunt van de rugbycultuur kernachtig samenvat.

Dergelijke opmerkingen en excuses van gezagsdragers hebben keer op keer bijgedragen aan de neiging van onze cultuur om misbruik van jonge vrouwen te negeren, met name in de context van feestelijkheden na de wedstrijd.

In de woorden van stripper en auteur Hadassah Grace: “We zouden kunnen ophouden met te zeggen ‘jongens blijven jongens’ en vervolgens met onze vingers te wijzen naar vrouwen die volkomen legaal werk doen waar ze recht op hebben zonder bang te hoeven zijn voor intimidatie en aanranding.”

In de bredere sociale context houdt het belang van het behoud van stoerheid en cohesie in de mannelijke groep in dat er een strikte scheiding tussen de seksen blijft bestaan. Mijn man, een Californiër, merkte met verbazing op dat op sociale bijeenkomsten in Nieuw-Zeeland mannen en vrouwen niet de neiging hadden zich te mengen.

Hij merkte ook op dat wat hij als gewone vriendelijke gebaren beschouwde – een glimlach of lof voor een vrouwelijke collega – met argwaan werd bekeken. Toen zijn vrouwelijke collega’s er eindelijk van overtuigd waren dat hij hen niet probeerde te verkrachten met complimenten, werden ze emotioneel, in een mate die hij vreemd vond, totdat één collega hem vertelde dat ze nog nooit eerder door een man was geprezen.

Misschien is het geen verrassing dat we een premier hebben die weg kan komen met het afdoen van klachten van een vrouw over hoe hij haar behandelde – door aan haar paardenstaart te rukken – als een “vriendelijke” practical joke.

Key haalde de krantenkoppen omdat hij herhaaldelijk aan de paardenstaart van een serveerster trok, ondanks het feit dat haar was gevraagd daarmee te stoppen. Ze vergeleek zijn gedrag met pesten op het schoolplein en voelde zich machteloos en vernederd.

Bij wijze van verontschuldiging voor het incident bood hij haar twee flessen van zijn eigen pinot noir aan.

Ik herinner me een Australisch meisje dat in haar laatste jaar, toen ze 16 was, naar mijn middelbare school op het platteland kwam. Ze was mooi, goed verzorgd en ongegeneerd vrouwelijk.

Op een keer, in de schoolbus, hoorde ik haar zeggen dat ze net een bloem had gezien die zo mooi was dat ze wenste dat ze precies zo’n jurk kon laten maken. Mijn kaak viel (inwendig) open. Dit was het soort ultra-meisjesgevoel dat ik van jongs af aan had leren verafschuwen, maar iedereen slikte het.

De jongens waren er helemaal voor. Omdat ze het met zekerheid deed, probeerden ze haar zelfs het hof te maken en gingen met haar uit, zoals jongens in de film deden.

Ik voelde me tegelijk verraden en geïnspireerd. Het leek misselijkmakend duidelijk dat haar populariteit te danken was aan haar ongegeneerde vrouwelijkheid, precies de kwaliteit die zo zorgvuldig in ons was verpletterd.

Stuff Nation

• Twitter
• Whats App
• Reddit
• Email