Van de verschillende vormen van diabetes mellitus komt niet-insuline-afhankelijke diabetes (NIDDM) verreweg het meest voor en neemt snel toe in vele bevolkingsgroepen over de hele wereld. Het is een heterogene aandoening, die wordt gekenmerkt door een genetische predispositie en een interactie tussen insulineresistentie en een verminderde pancreasbetacelfunctie. Er is een sterk verband tussen de aanwezigheid van zwaarlijvigheid en weinig lichaamsbeweging en de ontwikkeling van NIDDM. NIDDM kan zich echter ook bij magere mensen ontwikkelen en de incidentie neemt aanzienlijk toe met toenemende leeftijd. Een diagnose van verminderde glucosetolerantie of zwangerschapsdiabetes is een sterke voorspeller voor de toekomstige ontwikkeling van NIDDM en moet aanleiding geven tot passende interventies om de ontwikkeling tot NIDDM te voorkomen of te vertragen. NIDDM gaat vaak gepaard met andere aandoeningen zoals hypertensie, hypertriglyceridemie en verlaagde high-density lipoproteïnen, die bijkomende risicofactoren zijn voor atherosclerose en hart- en vaatziekten. Het “insulineresistentiesyndroom”, dat obesitas, NIDDM, hypertensie, hyperinsulinemie en dyslipidemie omvat, is een belangrijke en toenemende oorzaak van morbiditeit en mortaliteit in vele bevolkingsgroepen. Bovendien kunnen mensen met NIDDM en een slechte glycemische controle ernstige microvasculaire complicaties van diabetes ontwikkelen, waaronder retinopathie, nefropathie en neuropathie. Een aangepast dieet, gewichtscontrole en meer lichaamsbeweging zullen de insulinegevoeligheid bij insulineresistente patiënten verhogen en zijn doeltreffende behandelingen voor patiënten met NIDDM of kunnen de ontwikkeling van NIDDM bij gevoelige personen voorkomen. Als deze maatregelen niet succesvol zijn, kunnen orale hypoglykemische middelen of insulinetherapie nodig zijn.(ABSTRACT VERTROUWD OP 250 WOORDEN)