Niagara River, rivier die de afvoer vormt voor de vier bovenste Grote Meren (Superior, Michigan, Huron, en Erie), met een gezamenlijke stroomgebiedoppervlakte van ongeveer 260.000 vierkante mijl (673.000 vierkante km). De Niagara stroomt in noordelijke richting van het Eriemeer naar het Ontariomeer, een afstand van ongeveer 56 km, en vormt een deel van de grens tussen de Verenigde Staten en Canada, en scheidt de staat New York van de provincie Ontario. Het relatief hoge, constante debiet en de steile helling (ongeveer 326 voet) van de rivier maken er samen een van de beste bronnen van hydro-elektrische energie in Noord-Amerika van. Ongeveer halverwege de loop van de rivier ligt de Niagara Falls, een van de grootste landschappelijke spektakels van het continent. De gelijknamige Amerikaanse en Canadese steden liggen op beide oevers van de rivier.

Van de monding in Lake Erie stroomt de rivier over een afstand van ongeveer 8 km door één enkel kanaal. Daarna wordt zij door de Strawberry- en Grand Island-eilanden in tweeën gesplitst. Het oostelijke, of Amerikaanse, kanaal heeft een lengte van ongeveer 24 km, het westelijke, of Canadese, een lengte van ongeveer 12 mijl. Aan de voet van Grand Island vloeien de twee weer samen, ongeveer 5 km boven de Niagara Falls. Van Lake Erie tot aan de bovenste stroomversnellingen daalt de rivier ongeveer 3 meter, terwijl hij in de korte stroomversnellingen 15 meter valt voordat hij over de watervallen stroomt.

Onder de watervallen en over een lengte van 11 km is de Niagara Gorge. Het stuk van 3,6 km vanaf de Horseshoe Falls staat bekend als de Maid of the Mist Pool. Het heeft een afdaling van slechts 5 voet (1,5 meter) en is bevaarbaar door excursieboten. Hierna daalt de kloof nog eens 28 meter en stroomt eerst in noordwestelijke richting door de smalle Whirlpool Rapids over een afstand van 1,6 km naar de Whirlpool. Daar maakt de kloof een 90° bocht naar het noordoosten over 2 mijl (3 km) en draait naar het noorden voor nog eens 1,5 mijl (2,5 km) naar de voet van de Niagara Escarpment in Lewiston, New York. In de laatste 7 mijl stroomt de rivier over een meervlakte naar Lake Ontario.

De rivier ontstond laat in het Pleistoceen Tijdperk, vóór ongeveer 11.700 jaar geleden, toen de rand van een grote continentale ijskap terugsmolt en de Niagarawand van dolomietgesteente van Silurische oorsprong (ongeveer 415 tot 445 jaar oud) blootlegde, waardoor de afvoer van het Eriebekken over het meer kon stromen. Door het teruglopen van de watervallen ontstond de Niagara-kloof, waarvan de ouderdom, berekend door de lengte te delen door de gemiddelde snelheid waarmee de watervallen de laatste tijd teruglopen, ongeveer 7.000 jaar bedraagt. Andere overwegingen hebben sommige geologen ertoe gebracht een ouderdom van 25.000 jaar te schatten. Bepalingen van de leeftijd van de laatste ijstijd in het gebied suggereren echter dat de Niagara ongeveer 12.000 jaar oud is.

De rivier is bevaarbaar vanaf Lake Erie tot aan de bovenste stroomversnellingen. Het scheepvaartverkeer op de Niagara passeert het bovenste enkelvoudige kanaal en het Amerikaanse kanaal en komt uit in het New York State Barge Canal bij Tonawanda, New York. Dat kanaal, met een minimumdiepte van 12 voet (4 meter), staat in verbinding met de Hudson-rivier en heeft vertakkingen die in verbinding staan met het Champlain-meer en het Ontariomeer. Het Black Rock-kanaal, dat loopt van de haven van Buffalo tot enkele mijlen verder op de Niagara-rivier, verlengt de vaartijd plaatselijk tot een groot deel van de winter, wanneer de rivier zelf vast komt te zitten door het ijs van Lake Erie. De belangrijkste scheepvaart tussen de Erie- en Ontariomeren verloopt echter via het Wellandkanaal, een belangrijke schakel in de Great Lakes-St. Lawrence Seaway.

Canada en de Verenigde Staten zijn in een in 1950 ondertekend verdrag overeengekomen voldoende hoeveelheden water voor de stroom over de Niagara Falls te reserveren om de landschappelijke waarde ervan te behouden. Al het water boven een bepaalde hoeveelheid, geschat op gemiddeld ongeveer 3.600 kubieke meter per seconde, werd beschikbaar gesteld voor de opwekking van elektriciteit, gelijkelijk te verdelen tussen de Verenigde Staten en Canada. Deze stroom wordt opgewekt door elektriciteitscentrales van de overheid aan weerszijden van de kloof. Een belangrijke impuls voor de omleiding van water naar Lake Superior via de Long Lake-Ogoki-rivierbekkens was de extra hydro-elektrische energie die het water uiteindelijk bij de Niagara Falls naar de Verenigde Staten en Canada zou brengen. Twee grote krachtcentrales aan het eind van de kloof, één bij Lewiston, N.Y., en één bij Queenston, Ont., ontvangen water dat uit de rivier boven de watervallen wordt omgeleid en door tunnels en kanalen naar hen wordt vervoerd. De elektrische energie wordt gebruikt door nabijgelegen elektrochemische industrieën en wordt ook naar verschillende steden gestuurd voor ander gebruik.