Nelly is een platina rap-artiest die vooral in het begin van de jaren 2000 op de voorgrond trad. Gedurende deze tijd bleef hij een klein pleistertje op zijn gezicht dragen. Velen vonden het een mysterie, omdat elke verwonding die zo’n pleister zou rechtvaardigen in een veel kortere tijd zou zijn genezen. Uiteindelijk legde Nelly uit dat de pleister begon als een basketbalblessure en veranderde in iets meer. Nadat het litteken van het basketbal genezen was, bleef Nelly de pleister dragen ter ere van Lavell “City Spud” Webb, zijn oude vriend. Webb zat tien jaar voor een overval die hij niet had gepleegd; Nelly zei: “Ik weet dat als hij me op tv ziet en me deze pleister ziet dragen, hij weet dat ik het voor hem draag.”

Als je de pleister in een meer antropologische zin bekijkt, construeert Nelly een fysiek litteken in een poging een emotioneel litteken te representeren. Er zit niets onder de pleister, maar als je een pleister beschouwt voor wat hij betekent, kom je onmiddellijk tot die conclusie. In feite speculeerden velen jarenlang over het soort schrik dat eronder zou kunnen zitten. Een van zijn beste vrienden werd opgesloten, en zo verbond hij zich aan het symbolische litteken tot Webb 9 jaar later werd vrijgelaten. Sindsdien hebben velen hetzelfde gedaan voor hun vrienden in de gevangenis. Anderen nemen hun toevlucht tot tatoeages om hun geliefden te eren die in de gevangenis hebben gezeten. Hoe dan ook, het litteken blijft op de psyche. In de fenomenologie van de waarneming stelt Merleau-Ponty: “Een lichaam zijn, is gebonden zijn aan een bepaalde wereld, zoals we hebben gezien; ons lichaam bevindt zich niet in de eerste plaats in de ruimte: het is ervan”. Het fysieke is een bindmiddel voor de ziel. Nelly’s praktijk zou kunnen worden gecontextualiseerd als een poging om de gevoelens van de ziel in haar fysieke manifestatie te weerspiegelen; proactief interacterend met de ruimte waarvan Merleau-Ponty suggereert dat zijn lichaam er deel van uitmaakt.