In de filosofie is de natuurlijke orde de morele bron waaraan het natuurrecht zijn gezag tracht te ontlenen. De natuurlijke orde omvat de natuurlijke relaties van wezens tot elkaar bij afwezigheid van wet, die de natuurwet tracht te versterken. Dit houdt verband met karma. Daarentegen zoekt de goddelijke wet gezag bij God, en zoekt de positieve wet gezag bij de regering.

De term wordt gebruikt door Hans-Hermann Hoppe in zijn boek, Democracy: The God That Failed: The Economics and Politics of Monarchy, Democracy, and Natural Order, om het anarcho-kapitalisme te verdedigen.

De term wordt gebruikt door Friedrich Hayek in zijn geschriften.

De Physiocraten, een groep Franse filosofen uit de 18e eeuw van de Verlichting, hadden een rotsvast geloof in de filosofie van de natuurlijke orde. Volgens hen is het een door God gegeven ideale orde, die de mensen in staat stelde samen te leven in een ideale samenleving. De natuurwetten zijn de uitdrukking van de wil van God. De mensen zijn dus niet via een enigszins willekeurig “sociaal contract” tot elkaar gekomen. Integendeel, zij moesten de wetten van de natuurlijke orde ontdekken die hen in staat zouden stellen in een samenleving te leven zonder belangrijke vrijheden te verliezen.

De natuurlijke orde was erop gericht de mensen plezier te verschaffen, en de rechten van de mensen te vergroten zonder hun vrijheid in te perken. De fysiocraten geloofden dat de natuurlijke orde het evenwicht in de natuur handhaafde. Het concept van natuurlijke orde leidde tot bepaalde belangrijke praktische resultaten. Het impliceerde dat alleen onder voorwaarden van vrijheid, de mens het maximale geluk kan genieten en het maximale voordeel kan behalen in economische zaken.