In vele organen zoals lever, long en nier zijn zij voornamelijk betrokken bij fibrose. In het wondweefsel zijn ze betrokken bij wondversterking door extracellulaire afzetting van collageenvezels en vervolgens wondcontractie door intracellulaire contractie en gelijktijdige uitlijning van de collageenvezels door integrine-gemedieerde aanhechting aan de collageenbundels. Pericyten en renale mesangiale cellen zijn enkele voorbeelden van gemodificeerde myofibroblast-achtige cellen.

Myofibroblasten kunnen interfereren met de voortplanting van elektrische signalen die het hartritme regelen, wat leidt tot aritmie, zowel bij patiënten die een hartaanval hebben gehad als bij foetussen. Ursodiol is een veelbelovend geneesmiddel voor deze aandoening.

WondgenezingEdit

Myofibroblasten kunnen samentrekken door gebruik te maken van het gladde spier type actine-myosine complex, rijk aan een vorm van actine die alfa-gladde spier actine wordt genoemd. Deze cellen zijn dan in staat om wondherstel te versnellen door de randen van de wond samen te trekken.

Eerdere werkzaamheden op het gebied van wondgenezing toonden aan dat granulatieweefsel afkomstig van een wond in vitro (of in een orgaanbad) kon samentrekken op een vergelijkbare manier als gladde spieren, wanneer het werd blootgesteld aan stoffen die gladde spieren doen samentrekken, zoals adrenaline of angiotensine.

Meer recent is aangetoond dat fibroblasten kunnen transformeren tot myofibroblasten met fotobiomodulatie.

Nadat de genezing is voltooid, gaan deze cellen verloren door apoptose en er is gesuggereerd dat bij verschillende fibrotische ziekten (bijvoorbeeld levercirrose, nierfibrose, retroperitoneale fibrose) dit mechanisme niet werkt, wat leidt tot persistentie van de myofibroblasten, en dientengevolge uitbreiding van de extracellulaire matrix (fibrose) met krimp.

Ook in wonden die niet genezen en keloïden of hypertrofische littekens worden, kunnen myofibroblasten blijven bestaan, in plaats van te verdwijnen door apoptose.