Seeing the Light

By Susan Steeves
WebMD Feature

March 12, 2001 — Het goede nieuws is, dat ik kan zien; het slechte nieuws is, dat ik kan zien. Daarover later meer.

Maar het is een feit dat twee en een halve maand na de LASIK-operatie om mijn verziendheid en astigmatisme te corrigeren, mijn ogen nog steeds niet volledig zijn aangepast.

Misschien bent u net als de meeste mensen boven de 40 — de veroudering van uw ogen begint uw leven te veranderen op een manier die u niet leuk vindt. Het gebeurde met mij. Ik had het punt bereikt waarop ik het vuil op het aanrecht niet meer kon zien totdat ik mijn leesbril opzette, en de cijfers op mijn autosnelheidsmeter waren een beetje wazig.

Dus laat me terugflitsen naar hoe ik uiteindelijk, drie dagen na de afgelopen kerst, plastic bubbels droeg die over mijn ogen waren geplakt in het laserchirurgiecentrum van het Zale Lipshy-ziekenhuis van de University of Texas Southwestern Medical Center in Dallas (UTSW). Het kan u helpen te beslissen of deze procedure iets voor u is.

Al enkele jaren sluimerde het idee van LASIK in mijn achterhoofd. Maar tot ongeveer anderhalf jaar geleden was de procedure alleen goedgekeurd door de FDA voor bijziendheid, of bijziendheid. Dit is wanneer het hoornvlies te steil is, waardoor beelden in de verte wazig worden. Toen de operatie werd goedgekeurd voor verziendheid (het hoornvlies is te ondiep, waardoor dichtbije voorwerpen wazig worden), kwam de mogelijkheid om het zelf te laten doen een stap dichterbij.

Toen heeft de FDA afgelopen zomer twee lasermachines goedgekeurd voor het corrigeren van verziendheid met astigmatisme (waarbij het hoornvlies onregelmatig is gevormd — meer als een voetbal in tegenstelling tot een basketbal). Ik heb er een verhaal over gemaakt, met als belangrijkste bron H. Dwight Cavanagh, MD, PhD, vice-voorzitter van de UTSW afdeling oogheelkunde. Ik luisterde aandachtig naar wat hij over de procedure te zeggen had; hij was tenslotte een van de artsen die klinische proeven met LASIK hadden uitgevoerd en ook een van de onderzoekers van een studie waarin deze methode werd vergeleken met een ander type laserchirurgie, PRK genaamd. Ik sprak ook met een man van achter in de 60 die had deelgenomen aan de klinische proef met LASIK in het medisch centrum, die een gloeiende recensie gaf.

Dit klonk meer en meer als een reële mogelijkheid voor mij, maar de gedachte aan een operatie maakte me preuts. De chirurgen gebruiken een piepklein instrument, microkeratoom genaamd, om een flapje hoornvliesweefsel af te snijden, en gebruiken dan een laser om een haardun stukje weefsel te verwijderen, waardoor de vorm van het oog effectief verandert. Cavanagh zei dat de operatie voor verziendheid gemakkelijker en veiliger was omdat de laser zich niet richt op het gezichtsveld, zoals bij de procedure voor bijziendheid. In plaats daarvan wordt een donutvormig stukje weefsel rond de hoornvliesrand verwijderd.

Een paar maanden later maakte ik een afspraak met Cavanagh om mij te evalueren voor LASIK. Toevallig had mijn redactie mij net de opdracht gegeven om te schrijven over de controversiële kwestie van het gebruik van de procedure bij kinderen. Cavanagh was sportief en besteedde niet alleen veel tijd aan een gesprek met mij als patiënt, maar ook aan het beantwoorden van vragen over het uitbreiden van de ingreep naar jongeren.

Na een onderzoek van drie en een half uur, legde Cavanagh uit dat de vorm van mijn oog contactlenzen onmogelijk maakte. De andere optie, gezien de verslechtering van mijn gezichtsvermogen, was bifocale lenzen, daarna trifocale. Toen hij hoorde dat ik paardrijd en fiets, vertelde hij me dat ik veiliger zou zijn en mijn sporten op een hoger niveau zou kunnen voortzetten met LASIK.

Ik ging naar huis en dacht er zo’n zes weken over na. Hij had me veel gegeven om over na te denken – niet de minste daarvan zijn mogelijke complicaties, waaronder verlies van zicht, dubbel of wazig zicht, verhoogde gevoeligheid voor licht, droge ogen, en het verschijnen van schitteringen en halo’s rond lichten, die allemaal tijdelijk of permanent kunnen zijn. Bovendien kan zich een zweer op het hoornvlies vormen of kan een ooglid gaan hangen. Na jaren als wetenschapsjournalist gewerkt te hebben, weet ik dat wetenschap een kunst is – de artsen kunnen niet garanderen of uw zicht zal verbeteren, of in welke mate. En de operatie is niet goedkoop: $1,900 per oog.

Uiteindelijk besloot ik ermee door te gaan. Dus, op 28 december 2000, lag ik in een soort tandartsstoel, op het punt om te zien – letterlijk – wat de toekomst zou brengen.

De operatie zelf is vrij eenvoudig: een assistent reinigde en zwabberde mijn ogen en bracht een verdovende oplossing aan. Cavanagh vroeg me mijn ogen wijd open te doen zodat hij mijn wimpers kon afplakken, zodat ze niet beschadigd zouden worden door de laser. Vervolgens stopte hij een speculum in elk oog — ja, een miniatuurapparaatje, vergelijkbaar met het type dat voor gynaecologisch onderzoek wordt gebruikt. Deze werden dan aangezwengeld zodat elk oog zo wijd mogelijk open was. Dit was het enige pijnlijke deel van de procedure, en ik moest zeggen: “Auw.”

Ik moest me ontspannen, naar een rode stip kijken die in mijn oog scheen, en niet bewegen. Maar het was moeilijk om mijn ogen helemaal stil te houden, zelfs met de tape en het speculum, omdat het licht een lichte puls heeft. Ze waarschuwden me ook, toen de procedure begon, dat ik een licht zoemend geluid zou horen.

Nadat beide ogen klaar waren en bevrijd van de fixatiemiddelen, werd me verteld een paar keer te knipperen, en dan Cavanagh’s polshorloge te lezen. Het was erg wazig. (Hij legde later uit dat dat gedeeltelijk te wijten was aan de contactlensachtige verbanden die hij over mijn hoornvlies had gelegd om ervoor te zorgen dat de flappen op hun plaats zouden genezen.)

Daarna werden plastic bubbels over mijn ogen geplaatst en op mijn gezicht geplakt, waardoor ik eruitzag als een reusachtig insect. Ik moest in de wachtkamer gaan zitten of liggen en mijn ogen dichthouden. Dat was een beetje moeilijk, want ik was benieuwd of ik kon zien, en ik wilde graag naar huis. Voordat ik wegging, gaf de verpleegster me een klein cosmetisch zakje met postoperatieve instructies, drie soorten oogdruppels, en een zonnebril met een wikkel. Ik kreeg instructies om de bubbels op te houden behalve als ik de druppels in deed, en ’s nachts. Ik vroeg of ik de volgende dag zelf terug mocht rijden voor mijn eerste controle; ja, werd me gezegd, als ik daar zin in had.

Toen een vriend me naar huis reed, merkte ik zoals van tevoren gewaarschuwd dat mijn ogen erg lichtgevoelig waren, maar dat was niet ongewoon voor mij. Eenmaal thuis, gaf ik mijn honden te eten en liet ze uit, ging toen naar bed, dommelen aan en uit. Dit zou mijn positie zijn voor de komende drie dagen.

Ja, je raadt het al: Ik had niet de wonderbaarlijke, onmiddellijk perfect zicht ervaring die sommige advertenties voor ooglaseren verkondigen. Ik ken verschillende mensen die zeggen dat ze na de ingreep een veel beter zicht hadden en nooit problemen hebben gehad.

De ochtend van de tweede dag begon ik te rijden voor mijn vervolgafspraak, maar na ongeveer twee blokken realiseerde ik me dat mijn ogen zo lichtgevoelig waren en mijn zicht zo wazig, dat de 25-mijl lange reis onmogelijk was. Ik ging naar huis en vroeg een vriend om me erheen te rijden.

Op nieuwjaarsdag was het nog niet veel beter geworden en ik werd bang. Ik sprak telefonisch met de dienstdoende oogarts, die zei dat alles normaal klonk, maar dat hij graag naar me zou willen kijken. Ik vroeg een andere vriend – een van degenen bij wie de LASIK een onmiddellijk succes was geweest – om me naar het ziekenhuis te rijden.

Bij het onderzoek bleek er niets ernstigs aan de hand te zijn. De dokter legde een drukpleister op het oog waar ik de meeste last van had en zei dat ik dat er een nachtje in moest laten. s Morgens was het veel beter, maar nog niet zo goed als voor de LASIK.

De volgende ochtend, vijf dagen na de operatie, ging ik naar Cavanagh voor een follow-up. Hij verklaarde dat ik goed genas en 20/40 was in het ene oog en 20/25 in het andere. Die dag probeerde ik wat werk te doen, maar mijn zicht was nog steeds wazig. Ik moest voorover buigen en mijn gezicht bijna tegen het computerscherm drukken om het te kunnen lezen.

De volgende avond belde Jonathan Davidorf, MD, medisch directeur van de Davidorf Eye Group en een klinisch instructeur aan het UCLA Jules Stein Eye Institute, mij terug. (Ik had hem eerder geïnterviewd voor een verhaal.) Ik vertelde hem niet hoe het na de operatie met me ging, maar vroeg hem een typisch herstelproces te beschrijven voor iemand met verziendheid met astigmatisme. Zijn verhaal gaf precies weer wat ik meemaakte; dit maakte me veel zekerder van het uiteindelijke resultaat. Hij zei dat het wel drie maanden kon duren voordat mijn ogen zich volledig hadden gestabiliseerd, en dat soms verdere correctie nodig was.

Um, dit was niet wat ik had verwacht.

Tegen de tweede week kon ik lezen, maar het ging langzaam en mijn ogen werden snel moe. Ik moest elke 30 tot 60 minuten druppels in mijn ogen doen. (Dit duurde twee maanden na de operatie. Ik heb nog steeds last van droge ogen en het lijkt erger te worden.)

Ik had een grote doorbraak in de tweede week: Ik was in staat om een naald in twee pogingen zonder bril te rijgen. Vóór LASIK had ik daar een leesbril en vijf pogingen voor nodig.

In de derde en vierde week werd ik wakker met wazig zicht en moest ik ongeveer een uur lang mijn oude bril op sterkte gebruiken. Dan schakelde ik over op een zwakkere bril. Op sommige dagen kon ik ’s middags bijna alles lezen zonder bril. Maar de ochtenden waren zwaar, en ik overwoog om op korte termijn arbeidsongeschiktheidsverlof aan te vragen.

In de tussentijd verzekerde Cavanagh me dat ik vooruitgang boekte en waarschijnlijk nog steeds 20/20-zicht in beide ogen zou bereiken. De laatste keer dat ik hem zag, eind januari – een maand na de operatie – zei hij echter dat hij verwachtte dat mijn zicht zou afnemen en dat ik +1,75 tot +2 lenzen zou moeten dragen voor het meeste leeswerk. Ik ga binnenkort voor mijn volgende afspraak.

Dus overweeg verschillende dingen voordat u LASIK laat doen:

• Geloof de artsen als ze u vertellen over mogelijke bijwerkingen.
• Verwacht geen perfect zicht. Slechts zeer weinig patiënten bereiken dat, hoewel het percentage blijvende problemen slechts ongeveer 1% bedraagt.
• Als een vriend of vriendin aanbiedt de eerste dagen bij u te blijven, ga er dan op in.

Heden ten dage is mijn gezichtsvermogen minimaal verbeterd: Ik kan veel dingen lezen zonder bril. Ik heb echter nog niet bereikt wat ik had gehoopt: geen leesbril meer nodig hebben. En de hele zaak heeft mijn werk als medisch schrijver op vele dagen tot een ware marteling gemaakt — tot op de dag van vandaag.

Uiteindelijk denk ik dat ik het goede en het slechte nieuws als volgt kan samenvatten: Ik kan nu het vuil op het aanrecht zien zonder mijn bril.

Susan Steeves is een WebMD-stafschrijver in Dallas.