Bob Dylan schreef “My Back Pages” in 1964 als een van de laatste songs – misschien wel de laatste song – gecomponeerd voor zijn Another Side of Bob Dylan album. Hij nam het op 9 juni 1964 op, onder de werktitel “Ancient Memories”, het laatste nummer dat voor het album op band werd gezet. Het lied was gedeeltelijk gebaseerd op het traditionele folk lied “Young But Growing” en heeft een treurige melodie vergelijkbaar met die van “The Lonesome Death of Hattie Carroll” van Dylan’s vorige album, The Times They Are a-Changin’. Net als bij de andere songs op Another Side is Dylan de enige muzikant op “My Back Pages” en speelt hij in een stijl die vergelijkbaar is met zijn eerdere protestsongs, met een snerende, ruwe stem en een hard tokkelende akoestische gitaarbegeleiding.
In de tekst van de song bekritiseert Dylan zichzelf omdat hij er zeker van was dat hij alles wist en verontschuldigt hij zich voor zijn eerdere politieke prediking, waarbij hij opmerkt dat hij zijn eigen vijand is geworden “in the instant that I preach.” Dylan vraagt zich af of men werkelijk onderscheid kan maken tussen goed en kwaad, en stelt zelfs de wenselijkheid van het gelijkheidsbeginsel ter discussie. De tekst geeft ook aan dat Dylan gedesillusioneerd is over de protestbeweging van de jaren zestig en dat hij van plan is geen protestliedjes meer te schrijven. Het liedje vergelijkt de protestbeweging effectief met het establishment dat het probeert omver te werpen, en eindigt met het refrein:
Ah, but I was so much older then I’m younger than that now
Muziekcriticus Robert Shelton heeft dit refrein geïnterpreteerd als “een interne dialoog tussen wat hij ooit accepteerde en nu betwijfelt.” Shelton merkt ook op dat het refrein een pad uitstippelt van Blakeiaanse ervaring naar de onschuld van William Wordsworth. Het refrein is ook geïnterpreteerd als Dylan die zijn “heldere, nieuwe post-protest toekomst” viert.
Dylans ontgoocheling ten opzichte van de protestbeweging was eerder naar voren gekomen in een toespraak die hij in december 1963 had gehouden bij het in ontvangst nemen van een onderscheiding van het Emergency Civil Liberties Committee (ECLC) in New York. Auteur Mike Marqusee merkte op dat “geen enkel nummer op Another Side Dylan’s vrienden in de beweging meer verontrustte dan ‘My Back Pages’ waarin hij de onbeschofte incoherentie van zijn ECLC tirade omzet in de georganiseerde dichtheid van kunst. Het zangerige refrein … moet één van de meest lyrische uitdrukkingen van politieke afvalligheid zijn die ooit zijn geschreven. It is a recantation, in every sense of the word.”
In een interview met de Sheffield University Paper in mei 1965, legde Dylan de verandering uit die zich had voorgedaan in zijn songwriting in de voorgaande twaalf maanden, waarbij hij opmerkte: “Het grote verschil is dat de songs die ik vorig jaar schreef … het waren wat ik noem eendimensionale songs, maar mijn nieuwe songs probeer ik meer driedimensionaal te maken, weet je, er is meer symboliek, ze zijn geschreven op meer dan één niveau.” Eind 1965 gaf Dylan specifiek commentaar op het schrijven van “My Back Pages” tijdens een interview met Margaret Steen voor The Toronto Star: “Ik was toen in mijn New York fase, of tenminste, ik kwam er net uit. Ik hield nog steeds de dingen die echt echt zijn uit mijn liedjes, uit angst dat ze verkeerd begrepen zouden worden. Nu kan het me niet meer schelen als dat zo is.” Zoals Dylan verklaarde aan Nat Hentoff in de tijd dat “My Back Pages” en de andere songs op Another Side of Bob Dylan werden geschreven, “There aren’t any finger pointing songs … Nu zijn er veel mensen die liedjes maken waarin ze met de vinger wijzen. Je weet wel, wijzend naar alle dingen die verkeerd zijn. Ik, ik wil niet meer voor mensen schrijven. Je weet wel, een woordvoerder zijn.”
Dylan speelde “My Back Pages” niet in concert tot 11 juni 1988, tijdens een optreden in Mountain View, Californië. Het arrangement dat hij gebruikte elimineerde een deel van de verzen van het lied en bevatte een elektrische gitaarpartij uitgevoerd door sessiemuzikant G. E. Smith. Sinds 1988 heeft Dylan het nummer vele malen tijdens concerten gespeeld in zowel elektrische als semi-akoestische versies, en soms als een akoestische toegift. Tijdens het 30e jubileumconcert voor Dylan in Madison Square Garden in 1992, werd “My Back Pages” uitgevoerd in de Byrds bewerking, met Roger McGuinn, Tom Petty, Neil Young, Eric Clapton, Dylan zelf, en George Harrison, die allen een couplet zongen in die volgorde. Deze uitvoering, met zang van alle zes muzikanten, samen met gitaarsolo’s van Clapton en Young, werd uitgebracht op The 30th Anniversary Concert Celebration album in 1993. Naast de eerste verschijning op Another Side of Bob Dylan, is “My Back Pages” verschenen op een aantal Dylan compilatie-albums. In de Verenigde Staten en Europa verscheen het op het album Bob Dylan’s Greatest Hits Vol. II (a.k.a. More Bob Dylan Greatest Hits) uit 1971 en op het album Dylan uit 2007. In Australië werd het nummer opgenomen op het verzamelalbum Greatest Hits Vol. 3 uit 1994.