Degenen die Bloody Disgusting al een groot deel van dit decennium volgen, weten dat mijn lijst altijd wordt gedomineerd door onafhankelijke/festivalfilms, wat veelzeggend is voor de oogst aan films die het hele jaar door worden vertoond. Vanuit mijn perspectief is de indie filmmaker er een van passie, intensiteit, en dat van geen barrières; (over het algemeen) hebben ze geen regels en niemand die over hun schouder kruipt en hen vertelt wat ze moeten doen. Het resultaat is verbluffend in vergelijking met de doorsnee, flauwe, gezichtsloze en zielloze genrefilms die door studio’s worden uitgebracht. (Opmerking: sommige van de onderstaande films worden vermeld als uitgebracht door een grote studio, hoewel, ze eigenlijk werden verworven op een filmfestival door genoemde studio voor release in 2012.)
En spreken van grote studio’s, er zijn een paar die daadwerkelijk brak door de barrière en blies mijn geest; zoals het geval is met Twentieth Century Fox die waarschijnlijk heeft mijn top 10 lijst voor de eerste keer in, nou ja, ooit.
Toch, de meest opvallende eigenaardigheid is de toevoeging van zowel een direct-to-disc release en een tv-serie, dat is ook waarschijnlijk de eerste keer in jaren dat een van beide heeft mijn lijst gemaakt.
I digress … genoeg met de banter, hieronder vindt u de oogst van de beste horror van 2011.
Het is een beetje balen dat deze Noorse klassieker een beetje genegeerd werd tijdens zijn release. De low budget creature feature had een enorme omvang en bevatte briljante CGI. Terwijl het verhaal een beetje zwak was, waren de uitbetalingen enorm. Er was een lichte Jurassic Park gevoel aan deze snel cult-klassieker te worden.
Horrorfans verwachten weer een bloedbad te zien van het Franse filmmakersduo Julien Maury en Alexandre Bustillo, en uiteindelijk zal dat hun ervaring verpesten. Livid is een werkelijk briljante film die zowel surrealistisch als gedurfd is. Stel je voor dat je een onbegrijpelijke nachtmerrie op papier probeert te zetten en die vervolgens vertaalt naar het grote scherm. Deze jongens hebben het voor elkaar gekregen op een wilde manier die zeker meer waardering zal krijgen zodra de gorehounds accepteren dat het niet is wat ze verwachtten…
Het is onorthodox voor mij om een direct-to-home video titel in mijn top 10 te plaatsen, vooral omdat de meeste gewoon niet goed zijn. Ik heb het gevoel dat deze selectie de meeste haatmail zal oproepen, maar ik geloof heilig dat deze Hammer Films-productie een onaards griezelfestijn is dat miljoenen rillingen over mijn rug heeft gejaagd. Het heeft veel weg van Pet Sematary met een Wicker Man-achtige twist. Het is geen grote film, maar het is een sterk, fris product van de klassieke horror productiemaatschappij. Het verdient meer aandacht dan het heeft gekregen.
Hoewel het acteerwerk ondermaats was en er een paar bedenkelijke cheesy momenten waren, is Final Destination 5 de perfecte eindfilm voor de franchise. Van het verbluffende gebruik van 3D tot de uitmuntende sterfscènes, deze enorme sequel/prequel had een grote impact toen hij op het grote scherm werd vertoond. Het eindresultaat was een “evenementachtige” sfeer. Het zal interessant zijn om te zien of deze film zich staande houdt op homevideo.
Nooit eerder heb ik zo’n hekel gehad aan een sequel als die van zijn voorganger. Ik was een fan van PA2 tot ik werd opgeblazen door PA3, een werkelijk angstaanjagende film boordevol schokken en angsten. Dit is wat een vervolg zou moeten zijn; de lat tien keer hoger leggen en een unieke draai geven die de mythologie versterkt. Epische winst voor Paramount. Kunnen ze het volhouden?
Ik hou van een film die nog dagen nazindert in mijn ziel. Dat is het geval met Pedro Almodovars Spaanse thriller The Skin I Live In, een waarlijk verdraaide en demente wraakthriller die eerder mooi dan weerzinwekkend is. Hoewel de intenties kwaadaardig en wreed zijn, eindigt het meer als een poëtische horrorfilm die uniek is op zichzelf.
De film is ongetwijfeld een horrorfilm, maar gaat over een plaag die de mensheid uitroeit en toelaat dat een horde apen de wereld overneemt. Komt in de buurt. Hoe dan ook, Fox staat niet bekend om “kwaliteit” filmmaken, maar toch zijn ze erin geslaagd om een zomer blockbuster te maken die de Oscar aandacht waardig is. Niet alleen maakt de film komaf met het CGI “dode ogen” raadsel, maar hij levert ook enkele ongelooflijke prestaties. Apes is intens boeiend en waardig om voor die Planet of the Apes collectie geplaatst te worden. Als ze nu maar een machine zouden uitvinden om Tim Burton’s reboot uit mijn geheugen te wissen…
Toen ik deze Britse liefdesbrief aan Amblin uit de jaren ’80 zag, kon ik niet anders dan me gedupeerd voelen, want hij was ongelooflijk overhyped – en ik bedoel, ver, ver, ver overhyped. Maar ja, hij staat dan ook op nummer 3 in mijn lijst van beste films van het jaar, waardoor ik me afvraag of hij die vervelende aandacht eigenlijk wel verdiende? Ik denk dat het antwoord een volmondig “ja” is. Joe Cornish’s sci-fi horror is prachtig geschoten, de scope is enorm, en het SFX werk is niet van deze wereld. De kinderen zijn goed gecast, sympathiek en goed ontwikkeld, wat een nieuwe dimensie toevoegt aan hoe geweldig de flick is. Bovendien zit de film vol met geweldige actiescènes. ATB is die tijdloze film die je met trots op je plank kunt zetten en met vrijwel iedereen kunt delen.
In een duidelijk geval van belangenverstrengeling zijn regisseur Adam Wingard en schrijver Simon Barrett goede vrienden van me, aangezien ik hun A Horrible Way to Die heb geproduceerd en zij met ons hebben gewerkt aan onze Sundance-film V/H/S. Zelfs in het belang van volledige openheid, geloof ik sterk dat You’re Next het volgende grote ding kan worden, de volgende Saw, de volgende Paranormal Activity. Het is een “feestfilm” waar je gewoon met een groep vrienden op uit wilt gaan. Ik heb nog nooit een publiek zo uit hun dak zien gaan als in Toronto.
Beschijnbaar de meest rustige en subtiele van alle films op deze uitsplitsing, is Ben Wheatley’s Kill List een regelrechte shocker. De film bouwt zich langzaam op tot een explosieve finale die me op mijn voeten deed staan en “OMFG!” schreeuwde.
Na een rampzalige seizoenspremière groeide American Horror Story van FX al snel uit tot de meest fenomenale televisieserie in decennia. De serie, die uit één seizoen bestaat en een op zichzelf staande verhaallijn heeft, leende thema’s van Beetlejuice en creëerde genoeg regels om je hoofd op hol te brengen. Het feit dat de schrijvers in staat waren om de regels onder controle te houden en alles in de realiteit te laten staan, is meer dan verbluffend. Bovendien kon het schrijfteam door het gebruik van een op zichzelf staand seizoen elke aflevering volproppen met genoeg OMFG-momenten die je normaal in één seizoen vindt. Kortom, elk seizoen is dat van een hele serie. Voor één keer is dit een televisieserie die het waard is om te bezitten…
Honorable Mentions: Iedereen vierde Patrick Lussier en Todd Farmer’s Drive Angry 3D alsof het de beste film ooit gemaakt was. Feit is, er zit niet genoeg rij- en actie in de film (daarom staat hij niet op mijn “best of” lijst). Maar, het is een vrij radicale film geladen met krankzinnigheid – zo veel dat je het zou kunnen beschouwen als een cult-klassieker. De finale van Scream 4 heeft een nare smaak achtergelaten bij de mensen. Helaas, want tot dan toe is Wes Cravens vierde deel een leuke hommage aan de jaren ’90. Wis het idiote einde en een paar scènes die het Scary Movie-terrein raken, en Scream 4 is een leuke toevoeging aan de collectie. Een andere genrefilm waar ik verliefd op werd, was Super 8, die het waarschijnlijk zonder de alien had gekund. Een film over een groep kinderen die een zombiefilm maken? Wie wil dat nou niet zien?! Er is ons verteld dat Guillermo del Toro een groot deel van de Don’t Be Afraid of the Dark remake heeft geregisseerd, en dat is te zien. De griezelige creaturenfilm zit vol met plotgaten, maar dat weerhoudt hem er niet van om een gewelddadige en griezelige rit te zijn. Een film die de meesten van jullie niet zullen zien tot hij op video wordt gedumpt is Detention, een genre mash-up vol met zoveel eigenaardigheden dat je er ofwel van moet kotsen ofwel je hoofd ervan gaat tollen.