Ik herinner me dat ik in de geschiedenisles te horen kreeg dat Mona Lisa geen wenkbrauwen had. Mijn professor legde uit dat ze 500 jaar geleden andere normen van schoonheid hadden. Ik geloofde het. Mijn tienerhoofd toverde vreemde scenario’s tevoorschijn waarin meisjes op mijn school deze trend weer overnamen. Onderbroeken… Modrobes… het leek niet zo vergezocht.

Mijn gedachten dwaalden verder af. Ik stelde me voor dat vrouwen in Shakespeare de tijd namen om hun wenkbrauwen te scheren. Ik stelde me gesprekken voor tussen vrouwen over hoe vaak dit gedaan moest worden. Ik dwong het allemaal zinvol te maken en uiteindelijk deed het dat. Elke keer als ik de Mona Lisa zag, moest ik denken aan de Naaktgezicht schoonheidshypothese. Dat is geen officiële hypothese … maar zo noem ik het.

In 2006 onthulde een multispectrumscan het bestaan van één haar van de wenkbrauw en hints naar de levendige kleuren die achter de jarenlange vernis verborgen waren.

In 2012 werd onthuld dat een goedkope namaak het werk was van Leonardo’s leerling. Het Prado Museum ontdekte een kleurrijke, onafgewerkte achtergrond achter wat zwarte oververf. Chemische tests bevestigden dat deze ergens na 1750 was toegevoegd.

Infrarood- en röntgenanalyse bevestigden identieke details onder de verflagen. Dit onthulde een parallel proces tussen meester en leerling.

“…de hypothese ondersteunend van een werkplaats-‘duplicaat’ geproduceerd op hetzelfde moment en met directe toegang tot het geleidelijke creatieproces van Leonardo’s originele werk.” – Studie van de kopie van La Gioconda in het Prado Museum