Molly Ringwald werd bekend als de muze van John Hughes in de hitfilms “Sixteen Candles,” “Pretty in Pink,” en “The Breakfast Club,” maar haar meest geliefde films zitten haar achteraf dwars. In een nieuw essay voor The New Yorker, bekritiseert Ringwald haar samenwerking met Hughes, en vindt ze bepaalde scènes in de films van de regisseur misogynistisch en homofoob. De actrice maakt duidelijk dat ze van Hughes houdt en trots is op hun werk samen, maar dat betekent niet dat hun films niet in een hedendaagse context moeten worden geanalyseerd.
Toen Ringwald haar dochter “The Breakfast Club” voor het eerst liet zien, viel het moment waarop Judd Nelsons Bender in de rok van haar personage gluurt op en maakte Ringwald zich ongemakkelijk. De actrice schrijft dat ze “aan de scène bleef denken” lang nadat de kijkavond was afgelopen, en het was niet de eerste keer dat ze gedwongen werd om in het reine te komen met de betekenis ervan.
“Ik dacht er afgelopen najaar opnieuw over na, nadat een aantal vrouwen naar voren kwam met beschuldigingen van seksueel geweld tegen de producent Harvey Weinstein, en de #MeToo-beweging stoom aanwierp,” schrijft Ringwald. “Als houdingen ten opzichte van vrouwelijke onderwerping systemisch zijn, en ik geloof dat ze dat zijn, dan is het logisch dat de kunst die we consumeren en bekrachtigen een rol speelt in het versterken van diezelfde houdingen.”
Populair op IndieWire
“Wat meer is, zoals ik nu kan zien, intimideert Bender Claire seksueel gedurende de hele film,” vervolgt ze. “Als hij haar niet seksualiseert, reageert hij zijn woede op haar af met gemene minachting, noemt haar ‘zielig’, bespot haar als ‘Queenie’. Het is de afwijzing die zijn vitriool inspireert…Hij verontschuldigt zich nooit voor iets daarvan, maar desondanks krijgt hij uiteindelijk het meisje.”
Ringwald schrijft dat ze het tegenwoordig ook problematisch vindt dat “de woorden ‘fag’ en ‘faggot’ met overgave worden rondgestrooid” in de film. Ze verwijst ook naar andere controverses in Hughes’ filmografie, zoals het “groteske stereotype” van het personage Long Duk Dong in “Sixteen Candles”. Ringwald onthult ook dat ze met Hughes heeft gesproken over het verwijderen van openlijk seksistische scènes in het script van “The Breakfast Club.”
“The Breakfast Club”
Universal/Kobal/REX/
“Er was een scène waarin een aantrekkelijke vrouwelijke gymlerares naakt zwom in het zwembad van de school terwijl meneer Vernon, de leraar die de leiding heeft over het nablijven van de leerlingen, haar bespiedde,” schrijft Ringwald. “De scène zat niet in de eerste versie die ik las, en ik heb er bij John op aangedrongen om hem eruit te knippen. Dat deed hij, en hoewel ik zeker weet dat de actrice die in de rol was gecast het me nog steeds kwalijk neemt dat ik haar pauze heb verijdeld, denk ik dat de film er beter van is geworden.”
Ondanks het feit dat ik me niet op mijn gemak voel met alles wat Hughes in zijn films schreef, is het niet verloren gegaan voor Ringwald wat een positieve invloed hij op de cinema heeft gehad. De actrice merkt op dat niemand in Hollywood over het middelbare schoolleven schreef vanuit een vrouwelijk oogpunt voorafgaand aan Hughes’ scenario’s.
“Dat twee van Hughes’ films vrouwelijke hoofdrolspelers hadden en de gevoelens van deze jonge vrouwen onderzochten over de vrij gewone dingen die hen overkwamen, terwijl ze er ook in slaagden om onmiddellijke geloofwaardigheid te hebben die zich vertaalde in succes aan de kassa, was een anomalie die nooit echt is gerepliceerd,” zegt Ringwald.
Ringwald besluit haar essay met de opmerking dat ze hoopt dat Hughes’ films zullen blijven bestaan en dat “het aan de volgende generaties is om uit te vinden” hoe ze moeten worden geanalyseerd. U kunt Ringwald’s essay in zijn geheel lezen op de website van The New Yorker.