Mary’s Cherries (2004), waarin te zien is hoe de rode vingernagels van een vrouw worden gekweekt, geknipt en getransformeerd tot marasquin-kersen, werd beïnvloed door een verhaal over een vrouw met een zeldzame bloedgroep die haar baan opzegde om haar bloed te verkopen. De vrouwen in Mary’s Cherries zijn allemaal gehuurde worstelaars.

Cheese (2007) is een multi-channel video-installatie waarin vrouwen met heel lang haar te zien zijn die koeien melken en kaas maken met behulp van een machine die wordt aangedreven door de beweging van het haar van de vrouwen. Rottenbergs werk was te zien op de Whitney Biennial 2008.

Dough (2005-2006) toont Raqui, een activiste voor maatacceptatie en een regelmatige medewerkster van Rottenberg, terwijl ze tranen huilt die verdampen in stoom, waardoor deeg rijst. Het deeg wordt vervolgens door gaten naar verschillende kamers getrokken en geduwd door Tall Kat, een magere vrouw van 1 meter 80 die van kamer naar kamer kan reiken. Door hun acties ontstaat een eenheid die arbeid meet.

In Tropical Breeze (2004) rijdt kampioen bodybuilder Heather Foster in een omgebouwde truck die als winkel fungeert en haar zweet verpakt. Achterin de truck trapt danseres Felicia Ballos op een geïmproviseerd apparaat dat tissues opraapt en ze met kauwgum aan een waslijn vastplakt. Ze draagt ze over aan Heather, die ze gebruikt om haar zweet te verzamelen voor de verpakking en later voor de verkoop.

Squeeze (2010) is een video die op locatie is opgenomen op een slaboerderij in Arizona en een boerderij met rubberplanten in Kirala, India. Acteurs voeren verschillende gebaren uit, waaronder het duwen van een tong door een stucmuur, een rij vrouwen die handen masseren die door een muur steken, en Bunny Glamazon die tussen twee matrassen wordt geslagen.

In 2011 werkte Rottenberg samen met kunstenaar Jon Kessler aan SEVEN, een performance en installatie gemaakt voor Performa 11 in New York City, uitgevoerd in de Nicole Klagsbrun Gallery. Volgens de website van Performa, laat SEVEN “filmtijd en real time samenvallen om een ingewikkeld laboratorium te creëren dat lichaamsvloeistoffen en kleuren kanaliseert in een spektakel op de Afrikaanse savanne. In New York zal een “Chakra Juicer” het zweet opvangen van zeven performers die zich bezighouden met ritualistische atletische activiteiten.”

In Ponytails (2014), een paar kinetische sculpturen, een blonde en een donkerharige, strekken zich uit en flipperen verwoed door twee glory-hole-achtige openingen in afzonderlijke galerijmuren.

Bowls, Balls, Souls, Holes (2014) is een video waarin bingo, rekkende huid, wasknijpers, een druipende airconditioner en smeltende poolijskappen in tijd en ruimte met elkaar in botsing komen. “Je hebt het gevoel dat je op het punt staat een kosmisch mysterie te doorgronden.”

In 2015 was haar werk NoNoseKnows te zien op de Biënnale van Venetië als onderdeel van een tentoonstelling samengesteld door Okwui Enwezor: “All the World’s Futures.”

Ceiling Fan #4 (2016) wordt bekeken door smalle, horizontale openingen in een galeriewand. Binnen draaien plafondventilatoren, verlicht door pastellicht.

Cosmic Generator (2017), is een video-installatie die deels is opgenomen in Mexicali, langs de grens tussen de VS en Mexico. Het volgt arbeiders in krappe ruimtes die absurde taken uitvoeren, zoals het pletten van gloeilampen, begeleid door een soundtrack van elektronische zoemers en bliepjes.De kijker krijgt een reeks tunnels te zien, die ogenschijnlijk een verscheidenheid aan werkplaatsen en restaurants verbinden die later in het zesentwintig minuten durende stuk worden getoond.

Spaghetti Blockchain (2019) ging in première in het New Museum in New York, in een show genaamd Mika Rottenberg: Easypieces. Dit stuk “verkent oude en nieuwe ideeën over materialisme en beschouwt hoe mensen zowel materie samenstellen als manipuleren.” De video bestaat uit keelzangeressen uit Tuva, Tyva Kyzy, ASMR-achtige video’s van kleuren en sissende smurrie, een aardappelboerderij en opnamen van het interieur van een Geneefse hal. Rottenberg plaatst deze scènes in “een soort overbodige fabriek die ze zelf heeft bedacht, en waarvan het voornaamste product beeldmateriaal lijkt te zijn dat tegelijk plezierig en misselijkmakend is.”