Exposing The “Get Rich Slow” Dreamkiller

Als tiener heb ik mezelf nooit een kans gegeven om jong rijk te worden.

Gezondheid en jeugd was een vergelijking die voor mij niet opging, simpelweg omdat ik de fysieke capaciteiten niet had. De gebruikelijke wegen naar rijkdom voor jongeren zijn competitief en vereisen talent; word een acteur, een muzikant, een entertainer, of een prof atleet – allemaal bekende wegen die een groot “ROAD CLOSED” bord hadden dat lachte “Geen kans MJ!”

Dus, vroeg in mijn leven, gaf ik het idee op. “Get Rich Slow” maakte het overduidelijk: Ga naar school, krijg een baan, spaar 10 procent, wees gierig, en, op een dag, kan ik met pensioen rijk, zij het, oud, en geef die grandioze ideeën van vrijheid, bergwoningen, en exotische auto’s op. Neem gewoon genoegen met minder. Maar, ik droomde nog steeds. Dat is wat tienerjongens doen. Voor mij draaide alles om auto’s.

De 90 seconden die mijn leven veranderden – en die ook het jouwe kunnen veranderen.

Ik groeide op in Chicago en was een mollig kind met weinig vrienden. Ik was niet geïnteresseerd in tienermeisjes of sport, maar wel in donuts, videospelletjes en bowlen. Mijn inspanningen in die tijd werden belichaamd door een lange gebroken bezemsteel; ik gebruikte hem als afstandsbediening voor de TV omdat de echte kapot was en ik te lui was om te verhuizen. Als ik wel bewoog, was de plaatselijke ijssalon vaak mijn doelwit; een suikerzoet genot was een motief waar ik altijd op kon rekenen.

Die dag was als elke andere dag: Ik zocht ijs. Ik plande de smaak van mijn volgende verwennerij en ging op weg naar de ijssalon.

Toen ik daar aankwam, stond IT.

Ik stond oog in oog met mijn droomauto: een Lamborghini Countach, beroemd uit de hitfilm uit de jaren 80, Cannonball Run. Verbaasd, elke gedachte aan ijs was verbannen uit mijn hersenen. Hij stond stoïcijns geparkeerd als een koning; ik staarde ernaar als een aanbidder die zijn God gehoorzaamde. Enorm en indrukwekkend, hij zat daar maar als een slapende draak. Het was ook mijn voorhamer die mijn luie reet uit het park sloeg en de Fastlane kortere weg opende.

Ik stond een paar minuten te staren totdat een jonge man de ijssalon verliet en in de richting van de auto liep. Zou dit de eigenaar zijn? Dat kan niet. Hij kon niet meer dan 25 jaar oud zijn. Gekleed in een blauwe spijkerbroek en een te groot flanellen hemd met daaronder een Iron Maiden concerthemd, dacht ik dat dit niet de eigenaar kon zijn. Ik verwachtte een oude man: gerimpeld, terugwijkende grijze haarlijn en twee seizoenen te laat gekleed. Niet dus. Mijn neuronen zeiden, “Wat krijgen we nou?” Hoe kan een jonge man zich zo’n auto veroorloven? In godsnaam, die auto kost meer dan het huis waar ik in woon! Het moet een loterij winnaar zijn, speculeerde ik. Hmmm … of misschien een rijk kind dat het familiefortuin heeft geërfd. Nee, het is een prof atleet. Ja, dat is het, concludeerde ik.

Plotseling drong een gewaagde gedachte mijn hoofd binnen: “Hé MJ, waarom vraag je die vent niet wat hij voor de kost doet?” Zou ik dat kunnen? Nee… Of zou ik? Ik stond op de stoep, stomverbaasd terwijl ik met mezelf onderhandelde. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Aangemoedigd en overmand door adrenaline bewoog ik mijn benen in de richting van de auto, alsof mijn hersenen het er niet mee eens waren. In mijn achterhoofd hoorde ik mijn broer zeggen: “Gevaar, Will Robinson, gevaar!”

Toen hij me zag, probeerde de eigenaar zijn angst te verbergen met een glimlach, en opende zijn deur. Whoa. De autodeur vloog verticaal de lucht in, in plaats van zijwaarts uit te zwaaien zoals bij een normale auto. Het bracht me uit mijn spel en ik probeerde mijn kalmte te bewaren alsof auto’s met ruimteschipdeuren standaard waren.

Wat niet meer dan 20 woorden kon zijn, leek wel een roman. Mijn kans was hier en ik greep hem …. “Pardon, meneer? mompelde ik nerveus in de hoop dat hij me niet zou negeren. “Mag ik vragen wat u voor de kost doet waardoor u zich zo’n geweldige auto kunt veroorloven?” Opgelucht dat ik geen tienerzwerver was, antwoordde de eigenaar vriendelijk: “Ik ben een uitvinder.” Verbijsterd dat zijn antwoord niet overeenkwam met mijn vooroordeel; mijn voorbereide vervolgvragen werden tenietgedaan, waardoor mijn volgende stap werd verlamd.

Ik stond daar bevroren als het ijs dat ik minuten eerder had gezocht.

De kans op ontsnapping aanvoelend, nam de jonge Lamborghini-eigenaar plaats op de bestuurdersstoel, sloot zijn deur en startte de motor. Het luide gebrul van de uitlaat gierde door de parking en waarschuwde alle levensvormen voor de formidabele aanwezigheid van de Lamborghini. Of ik het leuk vond of niet, het gesprek was voorbij. Ik wist dat het nog jaren zou duren voordat ik zoiets weer zou zien, en maakte een mentale inventaris op van de auto-eenhoorn voor me. De man reed weg en de auto was verdwenen. Ik werd wakker toen een neurale weg in mijn hersenen plotseling openging.

De bevrijding van roem en talent

Wat veranderde er die dag? Ik werd blootgesteld aan de Fastlane. Wat betreft de snoepjes die ik die dag achtervolgde, ik heb het nooit gehaald in de winkel. Ik draaide me om en ging terug naar huis met een nieuwe realiteit. Ik was niet atletisch, ik kon niet zingen, en ik kon niet acteren, maar ik kon rijk worden zonder roem of zonder fysiek talent.

Vanaf dat moment veranderde alles. De Lamborghini ontmoeting duurde slechts 90 seconden, maar het oversteeg een leven van nieuwe overtuigingen, richtingen, en keuzes. Ik besloot dat ik ooit een Lamborghini zou bezitten en dat ik dat zou doen nu ik nog jong was. Ik was niet bereid om te wachten tot mijn volgende ontmoeting, mijn volgende toevallige ervaring, de volgende poster: Ik wilde het voor mezelf.

De zoektocht naar de Millionaire Fastlane

Na de Lamborghini ontmoeting, maakte ik een bewuste inspanning om jonge miljonairs te bestuderen die niet beroemd of fysiek getalenteerd waren. Maar ik was niet geïnteresseerd in alle miljonairs, alleen degenen die leefden een rijke, extravagante levensstijl. Dit onderzoek leidde ertoe dat ik een beperkte, obscure groep mensen bestudeerde, een kleine subgroep van Beroemde Miljonairs die aan de volgende criteria voldeden:

1) Zij leefden een rijke levensstijl, of waren daartoe in staat. Ik was niet geïnteresseerd in het horen van zuinige miljonairs die “naast de deur” in de middenklasse leefden.

2) Ze moesten relatief jong zijn (onder de 35) of ze moesten snel rijkdom hebben vergaard. Ik was niet geïnteresseerd in mensen die 40 jaar van hun leven hadden gewerkt en hun weg naar miljoenen hadden gepind. Ik wilde jong rijk zijn, niet oud.

3) Ze moesten selfmade zijn. Ik was blut. Zilveren lepel winnaars van de gelukkige sperma loterij werden niet uitgenodigd in mijn lab.

4) Hun rijkdom mocht niet komen van roem, fysiek talent, het spelen van pro-bal, acteren, zingen, of entertainen.

Ik zocht miljonairs die waren begonnen zoals ik – een doorsnee vent zonder speciale vaardigheden of talent die, op de een of andere manier, het groot maakte.

Door de middelbare school en college, bestudeerde ik religieus deze miljonair divergentie. Ik las tijdschriften, boeken en kranten, keek documentaires van succesvolle zakenlieden; alles wat inzicht verschafte in deze kleine subgroep van miljonairs, nam ik in me op.

Helaas leidde deze drang om het geheim van snelle rijkdom te ontrafelen tot teleurstellingen. Ik was de droom van een late-night infomercial marketeer die uitkwam, goedgelovig, gewillig, en gewapend met een creditcard. Ik geloofde in ontelbare mogelijkheden, van “één kleine advertentie” tot de Aziatische vastgoedmagnaat en zijn sexy, in bikini geklede jachtmeisjes. Niets van dat alles leverde rijkdom op en, ondanks de gladde reclame en de beweringen, de modellen met grote borsten zijn er nooit gekomen. Terwijl ik mijn honger naar kennis voedde en het ene na het andere klusje opknapte, bracht mijn onderzoek enkele opmerkelijke gemeenschappelijke noemers aan het licht. Ik was ervan overtuigd dat ik alle ingrediënten had gevonden voor “The Millionaire Fastlane” en voor een ongekende rijkdom. Ik was vastbesloten om jong rijk te worden en de reis zou beginnen na mijn afstuderen. Ik wist niet wat me te wachten stond: de wegversperringen, de omwegen en de fouten.

Weerstand in middelmatigheid

Ik studeerde af aan de Northern Illinois University met twee zakelijke diploma’s. College was een vijfjarige prenatale hersenspoeling met afstuderen als overschatte climax. Ik zag college als indoctrinatie in corporate droneship; een onvervuld huwelijk tussen mij en een leven van banen, bazen en overwerkt en onderbetaald zijn. Mijn vrienden werden aangenomen voor geweldige banen en schepten erover op:

• “Ik werk voor Motorola.”
• “Ik heb een baan bij Northwestern Insurance!”
• “Hertz Rental Cars heeft me aangenomen als trainingsmanager!”

Terwijl ik blij voor ze was, trapten mijn vrienden in de leugen die ik later zou omschrijven als “The Slowlane.” Je weet hoe het gaat: Neem een goede baan, spaar, penny-pinch, max-out uw 401 (k), beleggen in beleggingsfondsen, en op een dag als je 65 jaar oud bent, kun je rijk met pensioen. Ik? Bedankt, maar nee bedankt. Ik probeerde de Slowlane te vermijden als een middeleeuwse plaag.

Dus, ik studeerde af van de universiteit zonder baan en was vastbesloten om een bedrijf te beginnen. Ik was 22 jaar oud, eigenwijs, zelfverzekerd en vastbesloten. Mijn idee was om de Fastlane te vinden, rijk met pensioen te gaan en jong met pensioen te gaan.

Roadblocks, omwegen, en depressie

Ondanks het vertrouwen, bleven de volgende jaren vreselijk achter bij mijn verwachtingen. Ik woonde bij mijn moeder en hopte van de ene zakelijke onderneming naar de andere. Elke maand was er een andere zaak: Vitamines, juwelen, een of ander “kant-en-klaar” marketingprogramma gekocht achterin een zakenblad, of een of andere maffe lange-afstands netwerkmarketingtruc. Ik streefde dwaas goud na dat ik uit een hoop mest had geschept, gooide het tegen de muur en hoopte dat het zou blijven plakken. Niets bleef plakken.

Mijn ego-verpletterende banen waren onder andere: Een busjongen in een Chinees restaurant (ja, er zijn kakkerlakken achterin), een dagloner in de sloppenwijken van Chicago, pizzabezorger, bloemenbezorger, koerier, limo-chauffeur, ’s ochtends vroeg kranten bezorgen voor de Chicago Tribune, Subway broodjes restaurant verkoper (WTF?), Sears voorraadbediende (in de verdomde gordijnen afdeling), liefdadigheid blikjes verzamelaar, en huisschilder. Het enige wat erger is dan deze klote baantjes en hun loon? De uren. Voor de meeste banen moest ik voor dag en dauw beginnen… 3 uur ’s morgens, 4 uur ’s morgens… als het om een goddeloos uur ging, kon je er zeker van zijn dat mijn baan dat vereiste. Geld was zo krap dat ik mezelf prostitueerde aan een oudere vrouw om het huwelijkscadeau van mijn beste vriendin te betalen. Ja, Cougars aasden zelfs in de jaren 90.

Tussen gingen mijn vrienden vooruit in hun carrière: Ze kregen hun vier procent jaarlijkse promoties, ze kochten hun Mustangs en Acuras, en ze kochten hun 1200 vierkante voet herenhuizen. Ze leken tevreden en leefden het verwachtingsvolle leven dat de maatschappij hen had voorbestemd.

Op 26-jarige leeftijd raakte ik in een depressie; mijn bedrijven waren niet zelfvoorzienend en ik ook niet. Moe van de baantjes als middelbare scholier, worstelde ik om uit bed te komen. Fysiek, emotioneel en financieel uitgeput door mislukkingen, wist ik dat mijn resultaten niet mijn ware ik weergaven. Ik kende de Fastlane weg naar rijkdom, maar kon het gewoon niet uitgevoerd krijgen. Wat deed ik verkeerd? Wat hield me tegen? Na al die jaren van onderzoek en onderwijs, compleet met een kast vol boeken, tijdschriften en “Quick Start” video’s was ik nog steeds niet dichter bij rijkdom. Ik zat vastgelopen op de stoep met de Fastlane nergens in zicht.

Mijn diepe depressie zonk me in ontsnappingen, maar in plaats van drugs, seks, of alcohol, verloor ik mezelf in boeken en hield studie van beroemde miljonairs. Als ik niet succesvol kon zijn, vluchtte ik in het leven van hen die dat wel waren. Ik verloor mezelf in boeken van de rijken, autobiografieën, succesverhalen, financiers, en verhalen van overleven.

Maar het werd nog erger. De mensen in mijn leven gaven me op.

Mijn moeder stelde voor: “De kruidenier neemt een deli manager aan, waarom ga je er niet heen om te kijken?” Alsof mijn strijd voor de laatste vijf jaar en mijn college onderwijs was om te verduisteren bij de deli snijmachine, snijden blokken Mortadella en opscheppen aardappelsalade aan de buurt voetbalmoeders. Bedankt voor de tip, maar ik pas.

Mijn sneeuwstorm van het ontwaken

Er was de pijn van een koude sneeuwstorm voor nodig om me op het kruispunt van het leven te werpen. Het was een donkere, ijskoude nacht en ik was doodmoe van mijn werk als limousinechauffeur. Mijn schoenen waren doorweekt van de natte sneeuw terwijl ik vocht tegen een migraine hoofdpijn. De vier aspirines die ik twee uur eerder had geslikt, hadden geen effect. Ik wilde naar huis, maar kon het niet. Ik zat vast in een sneeuwstorm en mijn gebruikelijke routes waren ingesneeuwd. Ik reed naar de berm van een vaag verlichte weg en voelde de koude rilling van gesmolten sneeuw vanaf mijn tenen langs mijn benen omhoog kruipen. Ik zette de limousine in de parkeerstand en stond voor me in doodse stilte met niets anders dan het vallen van sneeuwvlokken om me eraan te herinneren hoezeer ik de winter haatte. Ik keek verdwaasd naar het met sigaretten verbrande plafond van de limousine en dacht: “Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Is dit wat mijn leven is geworden?”

Zittend op een donkere weg in een sneeuwstorm in het midden van de nacht in the middle of nowhere, had ik het gehad. Soms overspoelt helderheid je als een vredig briesje en andere keren slaat het je als een vallende Steinway piano op je hoofd. Voor mij was het het laatste. Een scherpe verklaring overviel mijn hersenen, “Je kunt niet nog een dag zo leven!”

Als ik wilde overleven, moest ik veranderen.

De beslissing om te veranderen

De strenge winter schoot me in een snelle actie. Ik begon met het besluit om te veranderen. Ik nam de controle over iets waarvan ik dacht dat het oncontroleerbaar was: Mijn omgeving. Ik besloot te verhuizen naar een plek die ik niet kende en op dat moment kon het me niet schelen.

In een oogwenk voelde ik me machtig. De snelheid van die keuze overgoot mijn miserabele bestaan met hoop en een klein drupje geluk. Mijn mislukkingen verdampten en ik voelde me herboren. Plotseling kwam een doodlopende weg samen met een droom. Het ging niet om de beslissing om te verhuizen, het ging erom dat ik het heft in eigen hand nam en wist dat ik een keuze had. Met deze nieuwe kracht, overwoog ik opties die nooit bij me opgekomen waren. Ik stelde een eenvoudige vraag: “Als ik overal in het land kon wonen zonder beperkingen, waar zou ik dan wonen?” Ik dacht na over de dingen die belangrijk voor me waren en omcirkelde vijf steden op een kaart. De volgende maand verhuisde ik, of moet ik zeggen, ontsnapte ik.

De samensmelting van Slowlane naar Fastlane

Ik arriveerde in Phoenix met 900 dollar, geen baan, geen vrienden en geen familie – alleen 330 dagen zon en een brandend verlangen om naar de Fastlane te gaan. Mijn bezittingen omvatten een oude matras, een tien jaar oude roestige Buick Skylark zonder derde versnelling, een paar bijzaken die weinig geld opleverden, en een paar honderd boeken. Het beginpunt van mijn nieuwe leven was een kleine studio in het centrum van Phoenix die ik huurde voor $475 per maand. Ik veranderde mijn studio appartement in een kantoor. Geen slaapkamerset, geen meubels, alleen een matras die de keuken binnendrong. Ik sliep met de Pop Tart kruimels, een neveneffect van het leggen van een matras naast het aanrecht. Ik leefde arm en zonder zekerheid, maar ik voelde me rijk. Ik had controle over mijn leven.

Een van de vele ondernemingen die ik oprichtte was een website. Terwijl ik die limo bestuurde, had ik veel vrije tijd om boeken te lezen — soms zat ik uren te niksen. Ik verspilde die tijd niet. Terwijl ik wachtte op klanten op het vliegveld of terwijl ze werden uitgewist in de plaatselijke kroeg, zat ik in de limo te lezen. En lezen. Ik bestudeerde alles van financiën tot Internet programmeren tot meer autobiografieën van de rijken.

De limo baan deed iets speciaals; het zette me in de voorhoede van een onopgeloste behoefte die een oplossing nodig had. Een van mijn limo-klanten vroeg of ik goede limo-bedrijven in New York kende. Ik zette de passagier af op het vliegveld, maar hij liet me achter met een idee. Als ik in Chicago woonde, en een limo nodig had in New York, waar zou ik die dan gaan zoeken? Ik had geen Gouden Gids van New York bij de hand en niemand buiten New York had die zeker. Geconfronteerd met deze vraag, concludeerde ik dat andere reizigers dezelfde uitdaging zouden hebben. Dus bouwde ik een website die dit probleem zou oplossen.

Natuurlijk kent het internet geen geografische grenzen, dus deze onderneming reisde goed naar Phoenix. Maar, net als mijn vorige bedrijven, bracht het niet veel geld op. Maar nu was het anders. Het doek was opgetrokken en het was showtime. Ik was naakt in een vreemde stad zonder geld, baan of vangnet. Ik moest me concentreren.

Ik zette mijn website agressief in de markt. Ik stuurde e-mails. Koude telefoontjes. Mailde brieven. Ik leerde zoekmachine optimalisatie (SEO). Omdat ik me geen boeken kon veroorloven, bezocht ik dagelijks de Phoenix bibliotheek en bleef ik lezen over Internet programmeertalen. Ik verbeterde mijn website, leerde over graphics en copywriting. Alles wat me kon helpen, consumeerde ik.

Toen op een dag had ik een doorbraak; ik kreeg een telefoontje van een bedrijf in Kansas dat lovend was over mijn website service en wilde dat ik hun website zou ontwerpen. Zeker. Ik verplichtte me ertoe met een prijs van $400. Ze dachten dat de prijs een koopje was en binnen 24 uur had ik de website van het bedrijf gemaakt. Ik was extatisch. Binnen 24 uur, had ik het grootste deel van de huur betaald. Ironisch genoeg, nog geen 24 uur later, kreeg ik een telefoontje van een bedrijf in New York dat om hetzelfde vroeg… een nieuwe website. Ik ontwierp die van hun voor $600 en het kostte me twee dagen om het te voltooien. Ik had nog een huur tegoed! Nu, ik weet dat dit niet veel geld is, maar van armoede naar $1000 in drie dagen voelde als het winnen van de vijftig miljoen dollar Powerball.

Mijn eerste paar maanden in Phoenix, kreeg ik tractie en overleefde ik op mezelf voor de eerste keer in mijn leven. Geen bloemenjongen. Geen busjongen. Geen pizzabezorging. Geen gezuig van moeder. Ik was puur zelfstandig! Ik was een gedenkwaardige versnelling, een wind in de rug die een voorbode was van een richtingverandering naar een nieuw universum van rijkdom genereren.

Maar, er was nog steeds iets niet goed. Er ontbrak iets en ik wist het.

Mijn Fastlane-studies identificeerden dat het grootste deel van mijn inkomen verbonden was aan mijn website-ontwerpen en niet aan mijn website-advertentiebedrijf. Mijn inkomen was gekoppeld aan mijn tijd, het bouwen van websites. Meer websites bouwen betekende meer tijd besteden en als ik niet werkte zou mijn inkomen stoppen. Mijn tijd werd verkocht voor geld. Het leek niet juist.

Een nieuwe rijkdomvergelijking levert rijkdomversnelling op

In de winter kreeg ik een vriend op bezoek uit Chicago. Ik liet hem mijn website zien en hij was verbaasd over al het verkeer dat mijn service kreeg. Ik kreeg aanvragen van over de hele wereld, elke minuut van de dag. We scanden mijn email inbox en er waren 450 emails… 10 minuten gingen voorbij, klik op refresh, en dan waren er weer 30 emails. Er kwamen meerdere e-mails per minuut binnen. Hij stelde voor: “Kerel! Zet die e-mails om in geld op een of andere manier. ” Hij had gelijk, maar hoe? En hoe kan het een legitieme behoefte oplossen? Hij liet me achter met deze uitdaging en ik was van plan om het op te lossen. Dagen later, creëerde ik een riskante, onbewezen oplossing en ik probeerde het. Wat deed ik toen? Ik besloot om leads te verkopen, in plaats van advertentieruimte.

Er was echter een probleem. Dit “verdienmodel” was nieuw en grensverleggend. Bovendien moest ik mijn klanten ervan overtuigen dat deze manier van zaken doen voordelig voor hen was, en ik had geen gegevens om te voorspellen of het zou kunnen slagen. Vergeet niet, dit was de late jaren negentig toen “lead generation” in de webruimte ongegrond was, althans totdat ik erop uit ging en het deed.

Niettemin nam ik het risico en voerde het uit. Op de korte termijn verwachtte ik dat de verandering mijn inkomen zou doden en dat deed het ook. Ik voorspelde dat het succes maanden zou duren, als het al zou werken. De eerste maand genereerde het nieuwe systeem 473 dollar. Jakkes. Ik bouwde meer websites om mijn inkomensgat te vullen. De tweede maand waren de inkomsten $694. De derde maand $970. Dan, $1832. $2314. $3733. En het ging maar door en door. Het werkte.

Mijn inkomsten, mijn inkomen, en mijn vermogen groeide exponentieel, maar niet zonder problemen. Naarmate het verkeer groeide, namen ook de klachten, de feedback, en de uitdagingen toe. Verbeteringen kwamen direct uit suggesties van klanten. Binnen enkele dagen, soms uren, voerde ik ideeën van klanten uit. Ik stond erom bekend dat ik de e-mails van mijn klanten binnen enkele minuten, zo niet binnen een uur, beantwoordde. Ik leerde ontvankelijk te zijn voor de consument en het bedrijfsleven dat werd verkend. De werkdagen werden lang en uitdagend … 40 uur was vakantie – typische werkweken waren 60 uur lang. Dagen en weekends vloeiden in elkaar over. Terwijl mijn nieuwe vrienden aan het drinken en feesten waren, zat ik in mijn kleine appartement code te herkauwen. Ik wist niet of het donderdag of zaterdag was, en het maakte niet uit. De glorie van het harde werk was dit: Het voelde niet als werk, in feite, ik genoot ervan. Ik had geen baan; ik had een passie om een verschil te maken. Duizenden mensen profiteren van iets dat ik creëerde en dat me verslaafd maakte aan het proces. Ik maakte een verschil!

Ik begon getuigenissen van klanten te verzamelen.

• “Door jou is mijn bedrijf vertienvoudigd.”
• “Jouw website heeft me naar mijn grootste zakelijke klant geleid.”
• “Jouw bedrijf is instrumenteel geweest in de groei van mijn bedrijf.”

Deze feedback was rijkdom. Ik was nog niet overspoeld met rijkdom, maar ik voelde me rijk.

Mijn “vervalste” snelkoppeling naar rijkdom

In 2000 ging mijn telefoon met een ander soort vragen. Technologie start-ups begonnen te bellen; ze wilden weten of ik mijn bedrijf zou verkopen. In dat jaar, was de dot-com rage in volle gang. Er ging geen dag voorbij zonder een verhaal over een dot-com miljonair die rijk werd door het verkopen van een technologie eigendom. Herinner je je de roemloze miljonairs? Deze subgroep van de rijken groeide in een duizelingwekkend tempo, en de golf zwol mijn kant op. Dus, wilde ik mijn bedrijf verkopen? Jazeker. Ik had drie aanbiedingen om te verkopen: Aanbod 1: $250.000, Aanbod 2: $550.000 en Aanbod 3: $1.200.000. Ik accepteerde bod drie en werd miljonair… op slag… nou ja bijna.

Het duurde niet.

Op dat moment dacht ik dat $1,2 miljoen dollar veel geld was. Dat was het niet. Belastingen. Waardeloze aandelenopties. Ik maakte fouten en investeerde slecht. Ik kocht een Corvette in de hoop dat het me rijk zou doen lijken. Ik dacht dat ik “rijk” was, maar dat was ik echt niet.

Tegen de tijd dat het voorbij was, had ik minder dan $ 300K over.

De tech-zeepbel kwam met onvergeeflijke gevolgen, althans voor kopers van mijn bedrijf. Tegen mijn aanbevelingen in namen ze slechte beslissingen; beslissingen die goed waren voor de inkomsten op korte termijn, maar afschuwelijk voor de groei op lange termijn. Ze spoelden geld door het toilet alsof er eindeloze voorraden waren. Hebben we echt op maat gemaakte branded waterflessen nodig? En T-shirts met logo? Heeft dit geen invloed op de bottom-line? Beslissingen werden traag en in commissie genomen. Klanten werden genegeerd. Ongelooflijk genoeg hadden de meeste directieleden van het bedrijf een Harvard MBA; het bewijs dat zakelijke logica niet komt met dure initialen achter je naam. Ondanks het feit dat ik 12 miljoen dollar aan durfkapitaal had om de storm te temperen, begon mijn website langzaam te sterven.

Een paar maanden later, dicht bij de klif van het faillissement, werd gestemd dat mijn website zou worden opgeheven, ook al was hij nog steeds winstgevend. Tech kopers opgedroogd en de voorraden waren in de tank, iedereen was op het leven ondersteuning, met inbegrip van hen. Niet bereid om mijn creatie in de vergetelheid te zien verdwijnen, bood ik aan om mijn website terug te kopen tegen een brandverkoopprijs… een luttele $250.000, gefinancierd door zijn eigen winst.

Het aanbod werd geaccepteerd en ik kreeg de controle terug over hetzelfde bedrijf dat ik net een jaar eerder had verkocht. Ik zou het bedrijf runnen, de winst opstrijken en de lening afbetalen. Wat overbleef, investeerde ik weer in het bedrijf. Met mijn bedrijf terug in mijn controle, kwam een nieuwe motivatie naar boven; niet alleen om de dot-com crash te overleven, maar om te bloeien.

De geboorte van de Money Tree

De volgende 18 maanden was ik nieuw leven ingeblazen om mijn service naar het volgende niveau te tillen. Achteraf gezien wilde ik mezelf bewijzen dat ik niet zomaar een geluksvogel was die in de dot-com boom terecht was gekomen.

Dus ging ik door met het verbeteren van mijn website; ik integreerde nieuwe technologieën en luisterde naar klanten. Mijn nieuwe passie was automatisering en processen. Terwijl ik mijn processen en systemen stroomlijnde, vond er een langzame en gestage transformatie plaats. Ik werkte minder en minder. Plotseling werkte ik een uur per dag in plaats van 10. Maar het geld rolde binnen. Ik ging naar Vegas om te gokken, het geld rolde binnen. Ik was vier dagen ziek, het geld rolde binnen. Ik handelde een maand lang in daghandel; het geld rolde binnen. Ik nam een maand vrij, het geld rolde binnen. Het besef van wat ik bereikte, raakte me. Dit was de Fastlane. Ik bouwde een echte, levende, ademende, vruchtdragende geldboom voor mezelf. Het was een bloeiende geldboom die 24 uur per dag, 7 dagen per week geld verdiende en het vergde mijn leven niet voor de handel. Wat had hij wel nodig? Een paar uur per maand water en zon, die ik met plezier gaf. Buiten de routine-aandacht groeide deze geldboom, bracht vruchten voort, en gaf mij de vrijheid te doen wat ik wilde.

Voor de volgende jaren leefde ik een leven van luiheid en gulzigheid. Zeker, ik werkte een paar uur per maand, maar meestal, ik trainde, reisde, speelde videospelletjes, kocht en racete snelle auto’s, vermaakte mezelf met online dating websites, gokte-ik was vrij omdat ik een geldboom had die surrogaat was voor mijn tijd en een overvloedige maandelijkse oogst opleverde.

Sinds ik mijn bedrijf terugnam, groeide het meteorisch. Sommige maanden maakte ik meer dan 200.000 dollar winst per maand. Ja, winst! Een slechte maand was $100.000. Ik verdiende in twee weken wat de meeste mensen in een heel jaar verdienen. Rijkdom stroomde binnen en ik vloog laag op de radar… geen roem. Als u elke maand $200.000 verdiende, hoe zou uw leven dan veranderen?

– Wat zou u rijden? Hoe zou je leven? Welke vakanties zou je nemen? Naar welke scholen zouden je kinderen gaan? Zou schulden een strop om je nek zijn? Hoe laat zou je wakker worden? Hoe snel zou je miljonair worden?

Zie je, als je zo’n inkomen genereert, word je miljonair in vijf maanden, niet in vijf decennia. Tegen de tijd dat ik 33 werd, was ik een multimiljonair. Als ik mijn bedrijf in eerste instantie niet had verkocht, zou ik er waarschijnlijk sneller zijn gekomen, maar als je kartonnen noedels aan het eten bent en iemand gooit 1,2 miljoen dollar in je gezicht, zullen niet veel mensen zeggen: “Nah, ik pas.” In 2007 besloot ik mijn bedrijf weer te verkopen. Het was tijd om met pensioen te gaan en na te denken over mijn stoutste dromen, dingen als boeken schrijven en scenarioschrijven. Deze keer heb ik echter een aantal aanbiedingen ontvangen, variërend van $3,3 tot $7,9 miljoen. Na het maken van enkele miljoenen in een paar korte jaren, accepteerde ik een van de volledige contante aanbiedingen en herhaalde het Fastlane-proces … in 10 minuten, dat is hoe lang het duurde om de 6 cheques te verzilveren die miljoenen bedroegen.

Sinds 2007 ben ik met pensioen en tijdens mijn zakelijke onderbreking schreef ik The Millionaire Fastlane; een boek waarin wordt beschreven wat je moet doen om te herhalen wat ik heb gedaan. Zoals ik het zie, heb je twee keuzes: Volg het Slowlane stappenplan dat is gebaseerd op banen, beleggingsfondsen en beursrendementen, of volg een financieel stappenplan dat miljonairs jong creëert en je controle geeft over je financiële plan.